Bouillottekestijd!

Vroeger, heel lang geleden, toen ik nog een fris en guitig baasje was logeerden mijn kleine broer en ik vaak bij onze grootouders (mémé en pépé) in Meulestede. We hadden er de tijd van ons leven, moesten nog maar aan iets denken of onze grootouders hadden er al voor gezorgd. Hemels was dat.

Mémé en pépé hadden geen verwarming in de slaapkamers van het voor het overige ruime en knusse appartement. Daarom werd 's avonds voor het slapengaan "de moor" (eat that CGKR) opgezet om een "bouillotteke" te vullen. Het bouillotteke, een warmwaterkruik dus, werd in een handdoek gedraaid en aan ons voeteinde van 't bed gelegd. Met onze warme sponsen (épongen voor sommigen) pyamaatjes gleden we in ons "envelopke" om er in mijn geval zen en stil in te slapen, mijn kleine broer was op dat vlak een Bob de Bouwer avant la lettre. Aaaaaaaah, die lekker warme voetjes, je viel als een blok door het gat naar dromenland. Vooraf had mémé op de rand van 't bed eerst nog een verhaaltje van Meneer de Uil verteld of "Handjepandjekeverke" gezongen, dat hoorde zo, daar stonden we op.

Wel nu, sinds een tijd hebben onze dochters ook de geneugten van een bouillotteke ontdekt, eentje met een hoes van namaakpels nog wel!
Ja natuurlijk hebben de jongedames verwarming op de kamer maar zo'n kruikje is leuk en gezellig en vooral: heeft blijkbaar nog steeds hetzelfde effect op de voetjes, dus ook zij vallen onmiddellijk in slaap. Ma en pa tevreden, kroost tevreden, hond heeft geen mening.

Zo zie je maar dat de simpelste dingen een mens kunnen gelukkig maken, nee?


Cool runnings,

Emmanuel

Een zebrapad.

Vandaag reed ik voorbij het zebrapad in de Phoenixstraat waar een familielid van mij vorige week maandag dodelijk aangereden werd. Gek gevoel, ik zweerde haast dat ik hem zag lopen op zijn dagelijkse wandeling door de buurt, zijn buurt. Het stemde me tegelijk ook tot nadenken over mijn eigen rijgedrag. Ook ik rij soms wel eens op automatische piloot, waardoor ik niet altijd alles voor de volle 100% in de gaten hou, maar wie wel? Eerlijk, wie wel?
Het gevaar schuilt in een klein hoekje, routine en/of onachtzaamheid kunnen dus dodelijk zijn.

Ik wil zeker niet in de plaats van de chauffeur zijn die André doodreed maar mijn hart en gedachten gaan uit naar zijn weduwe en zoon. Zij moeten verder zonder de minzame en erg geliefde echtgenoot en vader.
Op de uitvaartdienst konden we merken welke indruk André achterliet op zijn familie, vrienden en kennissen. Een magere maar toch deugdoende troost...



Cool runnings,

Emmanuel

Wandelen en kletsen.

Wat eigenlijk begon als een boswandeling in het kader van "bladeren zoeken voor natuurwetenschappen op school" is een leuke wandeling langs de Berkendreef geworden en een gezellig vader-dochter moment. Bladeren rapen, hond wat laten loslopen en kletsen over een beetje vanalles. Ik besefte dat onze oudste eigenlijk ook nog maar een kleintje is en af en toe eens wat aandacht voor haar alleen wil. Het moet niet altijd makkelijk zijn de rol van grote zus te spelen, al heeft ze over haar kleine zus echt niet te klagen.

't Was een gezellig wandelingetje Muis, we moeten dat vaker doen;-)

x Papa


Cool runnings,

Emmanuel

Passie vs Rede = Voetbal

Passie: vind je in een voetbalstadion hoofdzakelijk onder de supporters, niet onder de spelers. Supporters hebben veel over voor hun ploeg en denken daarom al gauw dat de spelers met hetzelfde mes tussen de tanden alles over hebben voor de ploeg. Tuurlijk lopen die helden zich te pletter en kussen ze bij een doelpunt of overwinning het embleem van hun werkgever. Werkgever tevreden, fans tevreden.

En daar komt dan de rede op de proppen:
Zodra de moderne gladiatoren de kleedkamer uit zijn en gewapend met Ipod's, gsm's en veel te grote zonnebrillen in hun door de kickende sponsors uitgeleende auto's stappen verandert het gezang en gejoel van hun fans in het gerinkel van de telefoon van de managers en de pers die weer veel te vroeg hun talent (en dus marktwaarde) de hemel inprijzen.

Clubbesturen, eender aan welke kant van een transfer ze staan, zijn dan weer de rede zelve. Al naargelang de richting waarin de tranfer gebeurt komt daar tromgeroffel dan wel schaapachtig zielig doen bij. Neen, passie vind je écht niet bij de hogere kringen in een voetbalclub. Money makes the world go round.

Ik ben wel degelijk een passioneel mens maar een nuchtere supporter van mijn club.

Cool runnings,

Emmanuel

Even weg met de drie meiden.

Alles is zo snel voorbij...

Zo ook het weekje Ardennen dat ik mocht beleven met mijn lieve echtgenote, de immer oogstrelende Sandra Gerritje Wajer en mijn twee schatten van dochters Laetitia en Florine. Het was een weekje van pure rust, natuur en gastronomie. Een weekje zonder internet, dat overleefden we blijkbaar wonderwel al had ik hier en daar wel wat acces-points om toch iéts aan het thuisfront te kunnen overmaken.

De dochters waren erg meegaand en genoten met volle teugen van ons light-programma. Neen, we gingen ons zeker niet forceren. We wandelden heel wat af, genoten van terrasjes met lokale bieren en gingen enkele keren uit eten of ontbijten. Vooral onze diner in hotel/restaurant Victoria in Durbuy en het ontbijt met bubbels in het hotel Grenier des Grottes in Han zullen me bijblijven. Kwaliteit en gezelligheid. Het bezoek aan de grooten van Han was voor de dochters ook een hele belevenis, misschien ietsje te lang voor Florine maar ze keek zich toch de ogen uit.

Echt waar, ik heb lekker kunnen uitrusten. Zo goed zelfs dat ik er nu nog wat moe van ben :-) Ik mis de heerlijke boslucht al...


Cool runnings,

Emmanuel

Fietsie foetsie? Hierzie!

God wat heb ik een hekel aan zwerfvuil en diefstal. "Heu?" hoor ik u zeggen.

Hoe anders moet je inderhaast in het water weggegooide gestolen fietsen noemen? Zwerfvuil en diefstal dus. Enkelen zitten al een tijdje zonder hun vehikel en anderen zitten al een tijdje met de vuiligheid in de oude Scheldearm aan hun deur. Foto hierboven werd genomen aan Gentbrugge-brug en behalve het slib dat er blijkbaar maar blijft liggen zorgen ook de beide gedumpte fietsen voor een mistroostig uitzicht. Neem daar in de warme maanden nog eens de ondertussen wereldberoemde Scheldemug bij en je weet waarom mensen aan dat stukje water zo vaak klagen...

Cool runnings,

Emmanuel

De pompende pompiers van Gent.

Je middagpauze nemen in de haven van Gent levert telkens mooie of interessante momenten op.

Zo ook vanmiddag toen ik ter hoogte van de Rigakaai - Port Arthurlaan de door mijn immer oogstrelende echtgenote Sandra Gerritje Wajer liefdevol gesmeerde broodjes at. Een vrachtwagen van de Gentse brandweer stond er aan de kaai volle bak water te spuiten en daar zat ferm wat kracht achter ook. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en liep op de spuitgasten af. Groot was mijn verbazing en fierheid toen ik door één van de aanwezigen in vlekkeloos Engels aangesproken werd, kijk eens aan "de gentsche pompiers keune ulder toale". Bleek echter gewoon een technieker te zijn van de dakmonitor (spuit op 't dak in mensentaal), van Engelse makelij dus. Blijkbaar is de vrachtwagen erg recent en zitten er nog wat kinderziektes op, daarom werd de dakmonitor eens getest middels het verzetten van 19.000 liter water.

19.000! Ik word al licht misselijk bij het zien van ocharme één liter.
Nu ken ik wel enkele van die brandweerlui persoonlijk en ik durf te zeggen dat de meerderheid in hetzelfde bedje ziek is, "water dient om te blussen man".

In elk geval, het was een mooi staaltje techniek. Ik heb er alle vertrouwen in, al moet hij niet per se bij ons thuis langskomen.

Cool runnings,

Emmanuel

Als het niet meteen lukt maar je hebt toch lol.

Zoals reeds eerder gemeld heeft ondergetekende de voetbalschoenen weer aangetrokken, blijkbaar tot groot jolijt van de jonkies die "de ouwe eens willen zien sukkelen". Toegegeven, onze start hebben we glansrijk gemist mede door de enorme optaters die we te slikken kregen tijdens de eerste wedstrijden, veel te veel doelpunten geïncasseerd.
Maar het gaat wel de goeie kant op, het spelpeil verbetert en de automatismen zijn voor een groot deel present. Aan alles valt natuurlijk steeds wel te schaven...

Het belangrijkste is echter de prima ploeggeest, het leuke gevoel van vrienden-onder-elkaar. We lachen heel wat af voor , vertonen bittere ernst tijdens en maken ferm wat plezier na de wedstrijd. Ook de spelersvrouwen kunnen het (al een hele tijd) goed met mekaar vinden. Ons initiatief om eens een paar uurtjes niet aan die gevaarlijke cafétoog te staan is bij deze dus wel al geslaagd te noemen!

Bedankt Andy, Tom, Stefaan, Wouter, Nasuh, Erwin, Chris en Pieter :-)

Cool runnings,

Emmanuel

Neen hoor, ik verveel me niet...

Cool runnings,

Emmanuel

Rémy

Heel af en toe loopt het wat minder goed met iemand uit je familie.

Zo ook met mijn neef Rémy, zoon van mijn oom Thierry. Rémy heeft het niet altijd makkelijk gehad. Samen met zijn oudere broer Raphaël en jongere zus Hélène groeide hij op in omstandigheden die niet bepaald constant toppie waren. Zijn ouders kozen niet echt het rustigste en stabiele leven, de kinderen leerden zichzelf beredderen. De ouders zijn allebei al een tijdje overleden, veel te jong ook.

Rémy spartelde de dagen door, met broer had hij al een hele tijd geen contact meer, die was totaal de verkeerde weg ingeslagen naar 't schijnt. Even logeerde hij bij zijn zus, dat ging ook maar af en toe vlot.

Op een dag trok hij de voordeur achter zich dicht en vertrok naar een heel andere kant van onze Franse familieregio. Niemand wist waar hij ging wonen. Hij wenste geen contact meer met zijn familie, spijtig voor de mensen waar hij wél wat voor voelde maar het was maar zo. Geen contact, geen adres of telefoon. Hij ging alles maar weer eens alleen proberen, zijn leven weer op de goede sporen proberen krijgen en misschien, heel misschien, gelukkig worden?
Ik gun het hem van harte, ik hoop hem ooit nog eens te horen of te zien...

Tu nous manques cousin, donnes-nous de tes nouvelles. Et pour hier: bon anniversaire!

Cool runnings,

Emmanuel

B(el)uik van Gent en cité.

Op zo'n zonnige nazomerdag als vandaag springen sommige stadsgezichten of plekjes net iets meer in het oog dan gewoonlijk. Een mens rijdt er gewoonlijk, aan de toegelaten snelheid, voorbij op weg naar weer een andere afspraak. Maar af en toe zou men eens de tijd moeten nemen om links en rechts te kijken in zijn eigen buurt of stad, dingen te ontdekken die iets vertellen over het leven van de gewone man of rijke pief van weleer.

Ikzelf kijk erg graag naar beluikjes en zogenaamde "cité's", nu vaak flink opgeknapt om te voldoen aan de noden van de moderne tijd. Soms heb je echter ook wel eens de indruk dat de tijd er bleef stil staan, groezelige pandjes met dito bewoners maar meestal zijn deze kleine woonenclaves erg gezellig geworden en bewoond door studenten en/of alternatieve-progressieven-met-geld. De beluiken, herkenbaar aan de afgesloten binnenkoer (vaak nog met restanten van de oude pomp en wasplaats), zijn veruit het gezelligst. Een cité, herkenbaar als rijen arbeidershuizen met een in- en uitgang van de smalle, korte straat straalt dan weer iets meer openheid en licht uit. Vaak waren die huizen ook iets ruimer.

De foto hierboven, gauw genomen met mijn telefoon, toont het beluik in de Ekkergemstraat aan de overkant van de Brankardierstraat. Achteraan zijn de gebouwen van onze vrienden te zien. De kwaliteit van de foto is noppes natuurlijk maar het beeld heeft nu toch wel iets charmants. Nu wel ja, vroeger was dit spijtig genoeg niet meer dan de buik van Gent. Armoe, verdriet en miserie troef. En toch, toch zijn daar evengoed sterke mensen uit voortgekomen, met karakter en volharding. Misschien zelfs mensen uit jullie familie, beste bezoekers. Jullie, die heel misschien net als ik in gedachten verzonken zijn bij het zien van die stukjes geschiedenis.

Cool runnings,

Emmanuel

Schoolopvang valt voorlopig naast het net.

Sinds begin dit schooljaar is de voor- en naschoolse opvang op onze gemeente betalend geworden. Op zich niks mis mee, dat is het in onze buurgemeenten al jaren (weliswaar staan daar enkele andere compensaties tegenover). Ware het niet dat...

Het systeem op dit ogenblik, we schrijven 21 september van het gezegende jaar 2011, langs geen kanten functioneert. Het gemeentebestuur ramde voor de schoolvakantie de keuze voor een bepaalde vzw nog gauw door ieders strot en merkt nu dat diezelfde vzw zijn taak niet naar behoren kan invullen, excuses en redenen worden er met karrevrachten bijgehaald.

Kijk, ik heb het nu even niet over een pint tappen of een fuif organiseren. Neen, ik heb het over de opvang van schoolgaande kinderen. De screening van de vingerafrukken (jawel) loopt mank, het badge'n voor de kleuters loopt mank, het zoeken naar geschikt personeel (één bepaalde mevrouw uitgezonderd, want die kent de school door en door) loopt mank, kortom de hele opvang loopt mank. Van enig pedagogisch project is ook nog geen sprake, dat komt later nog wel. De vzw belooft beterschap en stuurt naar 't schijnt zo gauw mogelijk bij, het is hen geraden ook want heel erg lang kan dit geklungel niet aanhouden. Ook voor de schooldirectie en het onderwijzend personeel moet deze gang van zaken erg pijnlijk zijn, zij zorgen tijdens de lesuren wel voor de goeie begeleiding en sfeer op school, ze zitten nu ongewild tussen hamer en aambeeld...

Hoofdverantwoordelijke is echter het gemeentebestuur, dat zich er al te gemakkelijk vanaf maakt en klachten liever afwentelt op de zo geplaagde vzw. De taak van een gemeentebestuur is volgens mij ook het opvolgen van een contractant, berispen indien nodig, de inwoners tijdig informeren en vooral niet, wat bij ons maar al te vaak gebeurt, het brandje blussen dat ze zelf hadden kunnen zien aankomen. Deze situatie lijkt, voorlopig, echt nergens op... En neen, ik spreek hier nu niet als voorzitter van een oppositiepartij. Ik ben een inwoner van de gemeente, belastingbetaler maar bovenal een bezorgde vader.


Cool runnings,

Emmanuel

Een Van Parijs.

In mijn vorige post had ik het over de betovergrootvader van de vrouw van mijn leven, deze keer post ik een fotootje van mijn eigen betovergrootouders langs mijn moeder's kant. De grootouders van mijn lieve grootmoeder Helena Van Parijs.

Karel Lodewijk Van Parijs, geboren te Nazareth op 8 december 1848 verhuisde als jongeman naar Deinze waar hij zijn latere echtgenote, Francisca Claus, tegen het lijf liep. Van hun elf (elf!) kinderen zouden er vier ook in Deinze geboren worden. Mijn overgrootvader, Franciscus "Franske", is als eerste in 1883 te Gent geboren. Vijf jaar later verhuist het hele gezin naar Afsnee waar pa Van Parijs landbouwer-keuterboerke zal worden. Alle jongens van het gezin hebben trouwens iets met grond, groenten, tuinen, ... Ze blijken volgens de overlevering ook allemaal nogal ferme venten geweest te zijn, nooit te beroerd om één of andere grap uit te halen en de lokale herberg op stelten te zetten. Ik hoor sommigen al luidop denken dat zoiets wel eens erfelijk zou kunnen zijn.

Ik neem graag af en toe mijn middagpauze in Afsnee, van het simpele weliswaar schilderachtig dorpje uitgegroeid tot een minder simpel weliswaar schilderachtig dorpje met kasten van huizen. Ik struin dan even langs het kleine kerkje naar het veer aan de Leie en zie over de muur van het kerkhof de graven van mijn voorouders en andere familieleden, nergens anders "ligt" zo'n grote concentratie aan "familie" als op Afsnee. Mijn betovergrootmoeder ligt er sinds 1925, het kleine mannetje met de sigaret en wandelstok volgde haar op 7 april 1928. Hun foto hangt bij mij in de woonkamer.

Cool runnings,

Emmanuel

Een Wajer.

Zo lief en charmant mijn echtgenote Sandra Gerritje Wajer oogt, zo eng lijkt dit mannetje met hoge hoed te kijken. U ziet een foto van Berend Wajer uit Hulshorst in Nederland. Berend was de betovergrootvader van Sandra en leefde van 1851 tot 1920, hij was dagloner en samen met zijn vrouw had hij 7 kinderen.

Het gezin leefde niet bepaald luxueus en was in deze ook geen uitzondering in die tijd en die streek. Onderaan mijn stukje ziet u een pentekening van de vroegere woning aan de Harderwijkerweg 373, ze werd midden de jaren '50 onbewoonbaar verklaard en gesloopt. Het huis telde slechts twee vertrekken, had houten muren en een rieten dak, geen toilet (ook geen ton, zoals sommigen blijkbaar wel al hadden) en geen pompwater maar een schepput.

Zoals bijna elke familie hadden ze enkele dieren op hun grond staan: twee koeien, een schaap en een varken. Varkens werden goed vetgemest om dan rond de maand november geslacht te worden, een klus waar het hele gezin moest bij helpen. Als er al eens een écht vet varken geslacht werd konden buren dit mee "vieren" bij een kleine jenever, het ging tenslotte om het aanleggen van een mooie en hopelijk voldoende voorraad voor de winter... Wij kunnen ons dat, gelukkig maar, niet meer voorstellen.
Maar het blijft toch goed af en toe eens achterom te kijken en te denken dat het vroeger niet meteen altijd beter was.


Cool runnings,


Emmanuel

Alles voor Florine.

Het nieuwe schooljaar is op gang geschoten, bij de ene dochter al met iets meer stress dan bij de andere.
Onze jongste, Florine, heeft bij manier van spreken heel de vakantie naar de nieuwe klas uitgekeken!

Vorig schooljaar werd bij haar dyslexie vastgesteld, "eindelijk" zou ik haast zeggen want we hebben er uren en dagen mee samengewerkt voor huistaken zonder echt superresultaat, boeken lezen vlotte niet, netjes schrijven lukte amper en vooral correct schrijven was een schier onmogelijke opgave voor ons lachebekje.
Mijn lieve vrouw, de immer stralende Sandra Gerritje Wajer, en ik hadden er hoofdpijn en hartepijn van.
De zorgbegeleiding op school was in het begin wat zoeken en aftasten: welke methode zou aanslaan bij Florine? Met een zo leergierig kindje moest toch wel iéts aan te vangen zijn? De zorgleerkrachten zetten alle zeilen bij. We botsten ook al gauw op een zeer performante, enthousiaste en lieve logopediste "juf Griet", het klikte meteen met Flo'ke. Griet maakte ons wegwijs in alle hulpmiddelen en inzichten die onze dochter nodig gaat hebben voor... tja, waarschijnlijk heel haar schoolloopbaan. Sinds we dit aan onze dochter uitlegden is ze veel rustiger geworden, niet zo gauw meer ongelukkig ook want het is echt haar fout niet als sommige dingen niet zo goed lukken als ze zelf wel zou willen.
Ik heb de indruk dat de leraar dit schooljaar, meester Tom, haar goed gaat opvangen. Hij ziet er zeer gedreven en gestructureerd uit, het oudercontact van gisteren gaf me een goed gevoel. Duimen maar.

We beginnen dus met erg veel goeie moed aan 2011-2012, we gaan alles uit de kast halen voor ons klein spook, ze verdient het.

Cool runnings,

Emmanuel

"De kunst van de schrijver bestaat vooral hierin ons te doen vergeten dat hij woorden gebruikt."

Zoals ik in 2008 al schreef: Niets zo krachtig als het geschreven woord, niets zo heilig als het gegeven woord, niets zo mooi als het gesproken woord.

Zo ken ik een sympathieke mens uit Sint-Amandsberg die jaren voor het Nieuwsblad-De Gentenaar schreef, vaak geroemd om zijn licht giftig en sarcasctisch pennetje. Om dezelfde redenen ook vaak tegenkanting gekregen op 't werk. Frans van Damme schreef zoals wij allemaal praten, no nonsens en verstaanbaar. Je zou het "de pen van het volk" kunnen noemen, wat sommigen in het métier misschien wat hautain kan doen snuiven, de stukjes waren klaar en duidelijk maar vooral eerlijk. Franske schreef zoals Franske wàs, what you read is what you get!

Vooraleer u de kleenex'en bovenhaalt, de brave man is gelukkig nog levend en wel onder ons maar... verandert van stal. Hij trekt naar de redactie van De Streekkrant (Roularta) waar hij zal instaan voor de artikelreeks "Mensen van  bij ons". Geef toe, wie Frans kent weet nu al dat zo'n invalshoek geknipt is voor hem. Ik las De Streekkrant vroeger nooit, maar ik weet wel dat ze ze hier thuis niet meer zullen moeten weggooien zonder dat papa ze eens gezien heeft!

Frans, scherp uw pennen, kuis uw klavier, zet uw wijntje koel want ge gaat er mogen invliegen!


Cool runnings,

Emmanuel

Let's kick some ass!

De sportieve jonge snaak hierboven (collegiaal leunend op zijn donkere ploeggenoot) begeeft zich binnenkort weer in het wereldje van glitter en glamour genaamd "Minivoetbal". Jawel, na enkele jaren gestopt te zijn wegens teveel groupie's, drank, sex, rock & roll en twee kleine dochters zal het balletje weer rollen als voorheen. Tenminste, als het van het balletje afhangt. Want inderdaad, den dezen zal eerst eens afwachten wat dat geeft zo enkele kilootjes meer. En dan spreken we nog niet over de jaartjes meer en haartjes minder!

De voetbalploeg die ondergetekende een ferm contract aanbood heet MVC De Matroos. Een groep enthousiastelingen die hun thuisbasis heeft in de gelijknamige afspanning. Ik moet dat adres één dezer toch eens gaan opzoeken, kwestie van wat kennis te maken met de lokale fans. Ik vetrouw erop dat de vrouwelijke fans iets discreter zijn dan wat ik vroeger zoal moest meemaken: ontblote borsten in de tribune, liefdesbrieven, gegil bij weer eens één van mijn splijtende passes, bakken Duvel in de kleedkamer, ... Over dat laatste moeten we natuurlijk ook niet écht moeilijk doen, ze menen het zo goed ;-)

Anyway, het zal er op zaterdag weer stuiven in sporthal Hipso aan de St.-Denijslaan in Gent. Voorlopig nog gratis maar ik vrees dat de massale belangstelling managers en event-organisatoren wel eens op ideëen zou kunnen brengen...

Cool runnings,

Emmanuel

Als vrienden drinken voor kameraden...

We zaten heerlijk te keuvelen op het terras van het plaatselijke betere café. Pintje drinken, pintje bestellen. Tot plots iemand opmerkte dat de bestellingen opgenomen werden door mensen met verdacht fel rode t-shirts met een nogal opvallende verwijzing naar een Belgisch merk van bronwater.

"'t Is niet waar?!" schreeuwde iemand. "Waar is hier de nooduitgang!" riep een ander. "We zitten in de val!" stamelde nog een andere vriend. We waren er met onze ogen open ingelopen, die namiddag ging een deel van de opbrengst van het terras naar de lokale afdeling van de Saciolisten, Sicialosten, Lasiocisten, ik kan het woord blijkbaar maar niet correct schrijven. Enfin, naar de partij van de mensen die maar één plateau tegelijk kunnen dragen.

Om van de eerste emoties te bekomen waagden we nog maar eens een bestelling. De biertjes en chips smaakten niet echt anders. Meer nog, ze smaakten lekkerder! Maar dat kwam eigenlijk door het gezelschap en de goede gesprekken, ha ja, want wij zijn nogal eens een bende goede-gesprekkers hoor ;-)


Cool runnings,

Emmanuel

Een "klein pietje" met allergie...

Onze Franse bulldog "Biloute", vrij vertaald uit het Noord-Frans dialect "klein pietje" heeft weer een opstoot van zijn atopie-allergie. Vanochtend ging ik ermee naar de dierenarts voor de jaarlijkse vaccinatie en besprak ik het probleem nog eens met de charmante mevrouw die ons Frans bommetje testosteron onder handen nam. Spijtig genoeg moeten we weer medicijnen geven, zij het iets minder dan bij aanvang van zijn allergieperiode. Het beestje ziet niet echt af maar het moet ook niet comfortabel zijn om een hele tijd met jeukende oogjes en vacht te lopen.

Omdat hij nog jong is, 2,5 jaar, wil de dierenarts nog niet aan het grof geschut beginnen en alles op een zachte manier proberen oplossen. We geven hem dus vanaf nu tot eind oktober om de twee dagen een visolietablet en om de twee dagen zijn pil Rilexine.
Voorts moeten we nog babydoekjes in huis halen om zijn oogrimpeltjes zuiver te houden want daar zouden anders wel eens infecties kunnen op komen en hypo-allergene shampoo om hem maandelijks eens te wassen. Wist zelfs niet dat dat mocht, we doen dat hooguit twee keer per jaar, we zien wel...

Met volle goeie moed zullen we dat beestje eens extra verzorgen, de dagelijkse knuffels misschien nog wat opdrijven :-) Hij verdient dat wel, want hoewel hij een ferm aanwezige hond is, blijft hij de held van het gezin. Klein pietje, groot hart!


Cool runnings,

Emmanuel

Feessie bouwen?!

Heusden, deelgemeente van Destelbergen, is zich stilaan weer aan het opmaken voor de jaarlijkse kermis, volgende week, op het dorpsplein en in de naburige cafés. Terwijl het dorpse karakter de laatste jaren beetje bij beetje teniet is gedaan door ongebreidelde bouwdrift van diverse eigenaren en instanties blijft het gemeenschapsgevoel gelukkig nog wél overeind. Het is een tijd van afspraken, barbecues, keuvelen en kletsen tot 's avonds laat maar niet alleen dat.

Op dinsdag komen duizenden uit de verre omstreken zich vergapen aan de gekende Heusdenkoers. Vele Heusdenaars, waaronder ook den dezen, staan buiten en drinken een ferme pint of meer met buren en vrienden, een massa volk komt langs. Zo goed als iedereen neemt vakantie voor die wielerwedstrijd. De échte diehards, waaronder ook den dezen, nemen echter een hele week verlof. Je weet maar nooit, feessies bouwen vergt wel wat van een mens en zijn orgaan rechtsboven in de buikholte. Hoe kan het ook anders, op het dorpsplein staat een podium met daarnaast een bende vrienden en vriendinnen met steevast dezelfde vraag: "wat drinkt ge?!" Wat verder staan de kermiskraampjes waaraan vrienden en vriendinnen staan met steevast dezelfde vraag: "wat drinkt ge straks?!" Iets verderop enkel maar horecazaken met vrienden en vriendinnen, afin, steeds weer diezelfde vraag :-) Carpe diem aan honderd per uur!

En dan wil een mens ook nog eens zijn stamcafé passeren...

Cool runnings,

Emmanuel

edit: tijdens het laatste weekend van augustus vinden ook de Melhoekfeesten plaats en aangezien de Melhoek ook Heusden is...

Talking politics...

Ach, wat had ik vurige en gepassioneerde discussies kunnen hebben met mijn overgrootvader Arthur Anciaux. Hij was in de jaren vijftig gemeenteraadslid voor het S.F.I.O, een voorloper van de PS, in de Franse gemeente Feignies. Geen simpel clubje die rooie jongens, zoals blijkt uit de uitleg via bovenstaande link. Als je weet dat Feignies in het oude staalbekken van de Samber ligt, net over de grens, komende van Mons zal het je ook niet verwonderen dat die partij een enorme aanhang had onder de mijnwerkers, metaalarbeiders,... Mijn overgrootvader, pèpère voor de familie, was naar het schijnt een erg rechtschapen man met duidelijke principes maar vooral een groot hart. Vaak ging hij bij buren en inwoners langs om poolshoogte te nemen van eventuele problemen, je moet bedenken dat de tweede wereldoorlog nog maar enkele jaren voorbij was, de miserie moet enorm geweest zijn.

Gek eigenlijk: mijn overgrootvader "socialist", terwijl het overgrote deel van mijn familie dat allesbehalve was/is. Ik weet het wel, er lopen enkele verloren schapen rond in de familie, à bon entendeur salut, maar het gedachtengoed van het roosje en het vuistje is niet zeer aanwezig tijdens familie-etentjes en knabbelbabbels.

Hoewel ik aan mijn Franse familie hoegenaamd niet uitgelegd krijg welke strekking mijn hobby nu eigenlijk is ben ik zeker dat ik met pèpère goeie gesprekken zou gehad hebben, mét een glaasje rode wijn bij de hand. Rood ja, zo fanatiek ben ik nu ook weer niet ;-) Waarmee ik dus maar wil zeggen dat het eigenlijk geen rol speelt welke partij je voorkeur wegdraagt, als je maar politiek geïnteresseerd bent en er af en toe eens over kan discussiëren. Nee?

Cool runnings,

Emmanuel

Arthur Anciaux is de man onder het, inderdaad, rode pijltje.

Beauty is in the eyes of the beholder.

De brave man hierboven zag ik vandaag op de stoep aan de Ottogracht. Hij zat er op een sjofel stoeltje en tekende de gevel van een oude burgerijwoning. Tijdens het voorbijrijden bedacht ik me in een fractie van een seconde dat deze man iets tekende waar wij allemaal honderden keren zouden aan voorbijgaan en het niet eens opmerken. Maar de tekenaar, die had wél de mooie gevel opgemerkt. Hij had wél een stoeltje en ander materiaal bij elkaar geraapt vanmorgen, misschien zelfs gewacht op het ideale weer om zijn schets te gaan maken. Eigenlijk verkondigde die man onbedoeld een mooie boodschap: sta eens wat vaker stil bij mooie dingen, jaag jezelf niet zo op, geniet wat meer van het moment want dat verkeerslicht een eindje verder staat er waarschijnlijk nog jaaaaaaaaren...

De man heet Gilbert Gustaaf Govaerts en bij deze wil ik hem hartelijk bedanken, we spraken mekaar maar enkele minuten maar het waren mooie minuten.

Cool runnings,

Emmanuel

Warm en zacht als vriendschap.

Vriendschap is als een moelleux, stevig aan de buitenkant en zacht aan de binnenkant.

Dat konden we gisteren nog eens ondervinden toen we uitgenodigd werden bij onze beste vrienden Filip en Saskia. Sinds ze in hun gekochte huisje in Zwijnaarde wonen waren we er nog niet langsgeweest, schande ja. Gisteren dus de grote dag en het was alsof we mekaar vorige week nog ontmoetten. De sfeer zat er onmiddellijk goed in en het betere bubbelwerk vloeide rijkelijk.
Saskia hield haar reputatie hoog met haar stilaan legendarische "Van Laere'kes", versprekingen en spreekwoorden die er van ver wel wat op lijken. Heerlijke madam, ik lag dubbel met haar uitdrukking "je moet van een korrel zout geen olifant maken"... Filip maakte met de snelheid van een topchef lekkere mossels klaar en liet zich niet van de wijs brengen door het gezellige getater van onze beide echtgenotes.
Aan tafel gingen de gesprekken over het leven zoals het is, de kennissen, het gezinsgebeuren, herinneringen,... De tijd vloog voorbij.

Tot ieders groot enthousiasme toverde de dertienjarige dochter als dessert enkele heerlijke versgemaakte moelleux's tevoorschijn, waar papa misschien een tikkeltje mee moest helpen maar ze waren ronduit fantastisch.

We sloten de avond op een zeer onchristelijk uur af, namen uitgebreid afscheid en reden terug naar Heusden, naar huis met een brede smile op het gezicht.


Cool runnings,

Emmanuel

De bezige bijtjes van opa Wajer.

Lang geleden, toen de kippen nog tanden hadden en politici kl*ten aan hun lijf, mocht ik voor het eerst met mijn liefje Sandra Gerritje Wajer op bezoek bij haar opa in Westbroek. De hele trip naar Nederland wat zenuwachtig in de auto gezeten en mij afgevraagd wat ik van die man kon verwachten.

Viel reuze mee, een toffe vent. Soms zwijgzaam wegens selectief doof, andere keren het bijna hoogste woord. Nu ik het zo bekijk, ik denk dat alle Wajers dat wel wat hebben.
Opa was in zijn vrije tijd een erkend en gewaardeerd imker. Het was mooi en intrigerend om hem zijn bijen te zien verzorgen, ik was op slag dol op die bruine zoemers. Hij vertelde graag over het ingewikkelde, natuurgevoelige en soms ondankbare werk van het bijenhouden, over het belang van bijen voor mens en dier en ook... hoeveel een potje honing kostte. Het bleef tenslotte een 'Ollander.

Zoals gezegd, ik bekijk de bijtjes sindsdien door een andere bril en kan wel genieten van hun vlucht of kijken hoe ze blijven hangen als waren het kleine helikoptertjes die je gadeslaan. Wanneer het mooi weer is en er een bijtje langs ons heen zoemt denken we steeds weer aan opa, we zeggen zelfs gedag tegen het beestje.
Het is jammer dat zoveel mensen het verschil niet kennen tussen bijen en wespen, waardoor vele stuifmeelleveranciertjes vroeger dan hun pre-pensioen het loodje leggen in het gaas van vliegenmeppers of onder een giftige wolk uit de spuitbus. Bijen zijn GEEN ongedierte en hebben een levensbelangrijke functie in de keten van fauna én flora. Net zoals men in het Frans spreekt over "l'effet papillon" waarbij men ervan uitgaat dat iets kleins de oorzaak is van iets groots, kan je misschien spreken over "het bijeneffect": zonder bijtjes veel minder bloemen en planten dus veel minder voedsel voor andere dieren dus veel minder voedsel voor de mens dus veel minder aperitieven en barbecuen met vrienden... Ik heb genoeg gezegd?

Cool runnings,

Emmanuel

"Quetzal" geen quatsch!

Gisteren met mijn Drie Biggetjes toch maar eens naar Gent gereden, het weer was goed te doen en de sfeer zat er bij alledrie de dames duidelijk in.
We gingen naar de chocolade bar Quetzal om er een chocoladfondue te proberen. Althans, dat hebben de dochters gedaan want ik heb het niet zo voor chocolade. Het enige wat chocoladeboeren en ik gemeenschappelijk hebben is dat ons basisproduct van bonen afkomstig is.

De geur, diehards zullen het "aroma" noemen, slaat je bij het binnenkomen eerst een metertje achteruit maar de brede glimlach van het meisje achter de bar werkt aanstekelijk en voor je 't weet heb je de kaart met diverse lekkernijen vast.
Onvoorstelbaar wat je met die bruine of witte caloriebommen zoal kan doen en drinken. De dochters kozen dus de chocoladefondue met vers fruit en koekjes, een beker dubbele chocoladeshot, een beker chocolademelk met chocolade-marshmallows, twee brownies en een zakje chocolade om mee te nemen.
Chocolade dus...

De moeite waard. Niet voor elke week maar wel leuk en zeker een aanrader voor al diegenen die geen schrik hebben van protesterende levers, panikerende tandvullingen, ...

Cool runnings,

Emmanuel

Schatten op zolder: de familie

Kijk, het komt niet zo vaak voor dat het huis van een verre voorouder op een oude postkaart te zien is hé.
De postkaart toont de hoofdstraat van het Franse dorpje Gommegnies.

Op deze kaart staat het huis van François Joseph Anciaux, een voorvader in rechte lijn. Het is het huis rechts met de trapjes aan de voordeur en planten/bloemen aan de gevel. FJ leefde van 1793 tot 1852 en was achtereenvolgens boerenknecht, dagloner, pottenbakker en herbergier. Zijn oudste zoon zou later de herberg uitbreiden met een drankenhandel, uit die tijd dateert ook de postkaart. De middelste zoon, mijn lijn in de stamboom, verhuisde uiteindelijk naar Sars-Poteries.

Ik vind het leuk, spannend en interessant om me te proberen in te beelden wat die mensen toen allemaal beleefden, waar ze aan dachten, hoe hard ze werkten, waarom iemand ineens besluit om te verhuizen... Dat maakt ook allemaal deel uit van geïnteresseerd zijn in je voorgeschiedenis, of in mijn geval mijn hobby "genealogie". Mensen rondom mij kennen mijn gedrevenheid daarin al een tijdje. En zo komt het dat ik hen af en toe een klein pareltje uit mijn oude doos aanbied. Zoals deze postkaart.

Cool runnings,

Emmanuel

Eens kijken bij de buren

Dat bloggen een ware boost kent sinds een tiental jaren is ondertussen algemeen gekend. Van onnozele toestanden over rustig voortkabbelende blogs (zoals dat van mij) naar zeer interessante fenomenen.
Ik pleeg al eens bij de buren te kijken hoe zij hun blog aanpakken, wat zij de wereld willen vertellen en zodoende volg ik ook al een tijdje een zeer mooi gestoffeerde blog van een Nederlander die naar Frankrijk emigreerde, daar gelukkig wél geïntegreerd is en dat ook zo laat blijken in zijn teksten. De brave man is, terecht, verliefd geworden op het land van mijn familie/voorouders.

Hierbij de link naar de blog van Dick Honnef, veel leesplezier!

Cool runnings,

Emmanuel

They did it!

Het moet gezegd, als Florine en mama een uitdaging aanvaarden gaan ze er wel helemaal voor. Vorig jaar organiseerden de oudste dochter en ik een "Komen Eten" bij ons thuis en waren zusje en Sandra te gast. We haalden alles uit de kast voor de wel erg kritische jury en behaalden dan ook ferme punten.

Nu was het dus payback time. Hieronder het menu van Sandra en Florine, van 't begin tot 't eind lekker, zoals verwacht.

Cava met hapje van de visser

Garnaaltjes en rauwe zalm met espuma van avocado

Romig vispannetje

Gestoomde zalm en tilapia in roomsausje met spinazie

Broccolisoep

Crème van broccoli

Gebraadje met lookaardappelpuree en groentjes

Rundsgebraadje met puree, look en drie groentjes

Bananasplit of coupe Brésilienne

Florine was, zoals we al vreesden, erg zenuwachtig. Mama had het dus niet onder de markt met zo'n vlo in de keuken. Het belangrijkste was natuurlijk: de puntendeling.

En geloof het of niet, ze behaalden evenveel punten als wij! Proficiat!

Cool runnings,

Emmanuel

Een dagje te vroeg maar dan ben ik tenminste de eerste...

x Ikke

Niet zomaar een schoolfeest...

Gisteren, 25 juni, gingen we naar het schoolfeest van onze beide dochtertjes. Een schoolfeest ja, maar niet zomaar een schoolfeest. Het allerlaatste schoolfeest van mijn generatie papa's, de papa's die een eerste kind op de Sportbasisschool hadden. Ik zie me nog staan, zoveel jaren geleden, met Laetitia aan mijn hand op weg naar het klasje van juf Mieke. Ik had van bij het begin een enorm vertrouwen in die juf, ze hàd het. Zij ging mijn kleine oogappel wegwijs maken in de wondere wereld van spelen, leren, slapen, communiceren en leren leven met vriendjes en vriendinnetjes...

De jaren in het lager onderwijs verliepen zonder noemenswaardige problemen en als er al eens iets was konden we telkens terugvallen op de school maar vooral op al onze vrienden die eigenlijk met net dezelfde muizenissen naar huis kwamen. We werden een gezellige, hechte vriendenkring. Soms ging er eentje met pijn in 't hart weg wegens verhuis, er kwam er altijd eentje voor in de plaats. Eentje die we dan onmiddelijk opnamen in die knusse groep die onze vriendenkring wel is. Ik weet het, onze bende is gekend als "de vuile bende" die steevast de woknamiddagen, klassikale oudercontacten, oudersportdagen en andere organisaties afsluit als laatsten in de refter. Maar dat deden we alleen maar omdat we zo'n toffe school hebben en de koelkast met Duvel eigenlijk te bereikbaar is.

De kinderen van die bende dus zoeken vanaf september andere wegen op, elk in de vaste overtuiging iets te maken van hun jong leven. Ik help het hen hopen, ik gun het hen van harte.
Maar tegelijkertijd hoop ik ook dat de vrienden mekaar kunnen blijven ontmoeten, praten over de kinderen, drankje nuttigen, gewoon gezellig kletsen. Dat zal wel lukken zeker?

Ik wens al die vrienden en vriendinnen het allerbeste vanaf september en verwittig bij deze onze vrienden uit de klas van onze jongste, Florine: jullie zijn voorlopig nog niet van ons af!

Cool runnings,
warm feelings,


Emmanuel

Laetitia Helena Gerritje...

Twaalf jaar geleden, tegen kwart voor tien 's morgens, kon ik de gynaecoloog pas écht geloven dat ik die langverwachte dochter eindelijk zou hebben. Ja, ik had er jaaaaaaaaren naar uitgekeken: een dochter, liefst twee, wou ik hebben. God weet dat ik nu mijn haren wel al verlies door net die twee dochters maar ik heb het er voor over. Wat was dat spannend toen zeg, Sandra die het niet makkelijk had en uitgeput maar gelukkig haar meisje in de armen kon sluiten. Ik die iedereen die mijn kleine Laetitia Helena Gerritje ook maar twee minuten vasthield met argusogen volgde. Het telefoontje naar mijn broer (die alles wat kaartjes, t-shirtjes en stuff voor mekaar bracht): ik heb MIJN dochtertje! Hij was de enige die haar naam al maanden op voorhand mocht weten...

Laetitia, "Muis", is ondertussen volop bezig haar eigen leventje te maken. Weliswaar met vallen en opstaan maar ze doet haar best. Net als de mama en ik, wij moeten ook ons best doen. Al is het maar omdat alles zo verschrikkelijk snel gaat. De knuffel van toen, Garfield, is er nog wel eventjes maar ook daar zal een houdbaarsheidsdatum op hangen en voor we 't weten loopt hier zo'n puistenkop rond die denkt dat de nulmeridiaan tussen zijn billen loopt.
En het ergste zal zijn dat Laetitia dat nog gaat geloven ook!

Ach, da's 't leven. We moeten het leuk maken voor haar, voor haar zus en voor onszelf.
En eerlijk gezegd, dat lukt ons wel aardig ;-)

Cool runnings,

Emmanuel

Mijn Florine...

"Papa's klein spook" wordt op 17 mei negen jaar. Wat vliegt de tijd, wat wordt ze groot. Als de dag van gisteren herinner ik me het complimentje van de kraamverpleegsters: wat heeft dat meisje mooie wimpers! Het is inderdaad een knap ding hé?

Ze hangt soms iets te vaak aan grote zus, maar er komt later nog een dag dat grote zus dat zal missen en misschien zelf eens bij Flo'ke komt knuffelen. Florine heeft liefde en knuffels teveel, wil alles altijd delen. Laat ons hopen dat ze daarin niet al te vaak teleurgesteld wordt.

Ach Florine, zo vol levenslust maar met een klein hartje. Steeds voorop willen lopen en toch stiekem achterom kijken of mama en papa wel volgen, of mama en papa niet te ver uit de buurt zijn. Mama en papa genietend van weer eens een gekke opmerking, vrolijke snuit of enthousiast gebaar.

 

 

 

Dikke kus van papa, Flo'ke! x

Alles moet weg!

foto Het Nieuwsblad

Toen ik enkele dagen geleden dit artikel las op het blog van Het Nieuwsblad-Gent sloeg mijn hart een kwartslag over. De straat waar de helft van de huizen moet wijken voor een spoorverbreding van de trein is de straat waar mijn dooppeter Gérard Frodure, de broer van mijn grootvader, met echtgenote Clarisse woonde. Meer nog, ook zijn voormalig huisje wordt gesloopt. De geschiedenis herhaalt zich blijkbaar daar in die buurt want het huis waar mijn grootmoeder (Hélène Van Parijs) haar jeugd sleet werd indertijd afgebroken om de brug aan te leggen die nu over diezelfde spoorweg loopt...

Vandaag reed ik even langs het oude huisje van "nonkel Gérard" en kon het niet laten om te stoppen en het nog één keer te bekijken. Ik vroeg aan de afbrekers-aannemers of ik een kijkje mocht nemen aan de binnenkant. Dat mocht. Veel was er toch niet meer te zien zeiden ze nog.

Ik stapte binnen zoals ik dat jaren geleden ook al deed, langs het keukendeurtje aan de achterkant. In gedachten zag ik de pomp nog aan de waterbak, rook ik het zeepbakje op de vensterbank, zag ik het schilderij dat steevast scheef ging hangen wanneer een trein voorbijraasde, boven de gangdeur hing het gekende "God ziet mij, hier vloekt men niet"- ding. De kelderdeur stond open, ik hoorde mijn peter beneden schuifelen op zijn pantoffels op zoek naar een zak snoep voor mijn klein broertje en mij. Ik rook weer de zoete geur van appeltjes die op krantenpapier in het kelderrek lagen.

Via het smalle gangetje liep ik naar de voorkamer, een klein kamertje eigenlijk, zo klein dat ik me afvroeg hoe mijn broer en ik daar hebben kunnen spelen toen we op bezoek waren. Op de schouw plaatste mijn peter de obligate foto's van zijn petekind waar hij erg fier op was, dat weet ik zeer zeker. "Nonkel Gérard" had een oud houten windmolentje staan in de hoek van die kamer, wanneer je op een knopje drukte speelde het "Tulpen uit Amsterdam". Ik vond dat fantastisch, mijn broer blijkbaar niet want hij kon het nooit laten om wat harder aan de wieken te draaien zodat het muziekdoosje onnoemelijk begon te jengelen. Wanneer ik nu sporadisch het deuntje hoor heb ik soms nog schrik dat "de kleine" er zijn eigen touch gaat aan geven...

Met een raar gevoel stapte ik via de voordeur, waar wij dus nooit gebruik van gemaakt hebben, weer naar buiten. Een laatste foto genomen en de deur weer dichtgetrokken. Een deur dichtgetrokken als een boek dichtgeklapt. Ik kom hier niet meer terug, volgende week is het huis weg, je wordt oud en melig Emmanuel.

Cool runnings, warm feelings,

Emmanuel

De "taal" sterft een beetje

De allereerste taaladviseur van de VRT- (vroeger BRT-) nieuwsdienst is overleden. Eugène Berode zorgde ervoor dat de teksten en uitspraak van de nieuwslezers/-lezeressen van een kwalitatief ongekend hoog niveau was. Je mag gerust zeggen dat de brave man zijn collega's beter Nederlands leerde praten dan onze noorderburen het zelf kunnen...

Voor iemand als ik die vaak voor muggenzifter, mierenneuker, fanatiekeling aanzien wordt wegens mijn soms wat onbehouwen puristentrekjes is dit een beetje als een geestesgenoot die verdwijnt...

Taal, iets moois als je er voor open staat.

Cool runnings,

Emmanuel

Happy Easter y'all.

Cool runnings,


Emmanuel

Liegen is niet netjes!

No comment.

Cool runnings,

Emmanuel

Let's kick some as* :-)

Het is zover, the battle of all battles komt er beetje bij beetje aan.

Wat wil het geval... Sandra kwam vannamiddag thuis van 't werk, de dochters zaten op sportkamp, vader nietsvermoedend hard wroetend voor vrouw en kroost.

Staan hier ineens twee snotapen voor de deur, "slekkentrekkers eerste klas", snuiverkes-van-bij-kan-niemeer: "Mag Laetitia buiten spelen of ne keer een toerke fietsen?" Twee man sterk hé!

Sandra's antwoord dat Laetitia op sportkamp zat was voor de jongelingen een tegenvaller, ze hadden zich tenslotte al zo ver op de oprit gewaagd... Van aan de overkant de situatie goed bekeken (moeder komt thuis van de vroege dus is vader nog niet thuis, ok 't is de moment, go, go, go!) maar dus dikke pech. Ja, ik vind dat grappig.

Minder grappig vind ik dat ze morgen terugkomen, als Laetitia van sportkamp thuis is. 't Zijn volhouders maar... pa is er ook nog hé. Heb daarnet wat landmijntjes gelegd die ik nog op zolder had uit mijn Vietnamtijd. Nu enkel nog moeder verwittigen waar ze liggen, kwestie dat ik morgenvroeg mijn auto niet kwijt ben. Oh, en moeder ook niet natuurlijk.

Voilà zie, laat "de vijand" maar komen! :-)

Cool runnings,

Emmanuel

Bbq is good for you!

Het eerste lekkere weekend van het nieuwe jaar. Met lekker bedoel ik dat we voor het eerst weer de barbecue aangestoken hebben en gezellig aan tafel gezeten hebben met de kroost. Het aanvangsuur werd echter al meteen opgeschoven want Laetitia was tijdens het terug naar huis begeleiden van een vriendinnetje nog andere vriendinnetjes tegengekomen en allen hadden zin in een fietstochtje annex "wat hangen aan deze of gene deur". Er werd nadien zowaar afgesproken hier bij ons thuis op de oprit: wie zin heeft om weer te fietsen komt morgen om 14u naar hier, ok? Nu zijn het nog maar fietsjes, ik hou mijn hart al vast voor de latere Dach'skes en Boosters. Anyway, terwijl de grote op randol was ging de kleinste (de betere kokkin van de twee) aan de slag in de keuken en maakte er heerlijke gemarineerde veggiebrochettes. Het obligate stuk vlees, want een Emmanuel zonder vlees is als een Emmanuel zonder vlees "boos dus", lag er ook bij. Netjes maar vooral voorzichtig versneden door Florine zelf. Aan tafel ontvouwde de kleinste haar carrièreplannen. Ze wil óf topchef in Parijs worden òf traiteur "gelijk Hansken". Er is een subtiel verschil maar het enthousiasme zal wel hetzelfde zijn. De oudste dochter kon het aan tafel niet laten om de grenzen van mama's toegeeflijkheid en geduld te testen en werd nog maar eens duidelijk gemaakt dat beloning na een goed initiatief komt. Voorgaande was eigenlijk een interne dienstmededeling want uw dienaar weet dat dochterlief het blog ook leest.

Ha, het gezinsleven kan mooi zijn als het weer wat meezit.

Cool runnings,

Emmanuel

Het aftellen is begonnen

En ineens was de touringbus niet meer te zien...

We stopten met zwaaien, mama en zusje stopten nog niet met huilen. Ook ik kreeg het lastig, waarom wil een papa per sé stoer zijn en gemaakt enthousiast wuiven?!

Ondertussen weten we al dat ze veilig en wel aangekomen is in Italië, het is dus wachten op de eerste foto's, dan pas zullen we misschien wat geruster zijn.

Volgende zaterdag is ze alweer thuis, na een ongetwijfeld fantastische skivakantie met al die vriendinnen en vrienden. We zullen zeer geïnteresseerd luisteren en alles proberen mee te beleven. We zullen zo blij zijn dat we het haar horen en zien vertellen.

Ja hoor, voor ons drie is het aftellen begonnen.

Cool runnings, warm feelings,

Emmanuel

Ze gaat op de latten!

Het zot bekkende ding hierboven vertrekt zaterdag aanstaande met haar klas op skireis naar Italië. Of we haar gaan missen? Tuurlijk gaan we haar missen. Maar het belangrijkste is te hopen dat ze er de tijd van haar leven beleeft en kapot van plezier gaat slapen.

Samen met haar knuffel Garfield stapt ze zaterdagavond op de bus, zwaait ze nog eens uitbundig naar kleine zus, mama en papa om dan een weekje een groot gat te laten hier in huis.

Ach, als ze maar veel plezier heeft hé, wij overleven dat wel. Ja toch?

Cool runnings,

Emmanuel

Ik ga in bad en ik neem mee:

Vrouwen en hun lekker languit liggen in bad, ik heb het nooit begrepen en vermoed dat ik dat ook nooit zal doen.

Moeder, beter bekend als de lieve Sandra Gerritje Wajer, kan zo uuuuuuuuuuuren liggen badderen wijlst het lezen van één of ander reclameblad en/of boek. Soms valt ze van puur genot in slaap en schrikt ze zich een aap als iemand de badkamer binnenkomt.

Onze oudste dochter is dan weer een fervente Joepie-lezeres en volgt de Justin Biebers, Miley Syrussen en Jannen Smit vanuit haar warm water met appelgeurtje of lavendelparfum.

De hoofdvogel is echter voor onze jongste dochter Florine. Zij vraagt geen Suske & Wiske of De Kiekeboes. Neen, voor haar mag het een kookboek zijn! Sos Piet ofzo, met prenten en bereidingen. 't Kind ligt dan languit te lekkerbekken en te fantaseren over hoe ze deze of gene schotel zou maken... De moeite waard. Ze degusteert zo graag, ze drinkt zo graag, ze geniet zo graag.

Er zit écht wel een halve Sandra Gerritje Wajer in, no doubt about that!

Cool runnings,

Emmanuel

Het lokaaltje dat er niet meer is.

In dit lokaaltje gingen we als jonge ouders met onze eerste dochter om haar eerste inentingetjes.

In dit lokaaltje zat ik samen met andere jonge papa's te praten over hoe ons leven veranderd was. Ik zou er bij de volgende dochter nog even emotioneel over praten.

In dit lokaaltje liet onze oudste dochter al van kleinsaf zien dat ze een koppig ding ging worden door de opdrachten van de dokter niet te willen uitvoeren.

In dit lokaaltje deed de jongste dochter het enkel-glas trillen toen ze huilde omdat mama (maar) een paar minuten niet in haar buurt was.

In dit lokaaltje stapte de oudste dochter vol enthousiasme binnen om er haar eerste lessen "dictie" te volgen.

Naar dit lokaaltje mocht de oudste dochter voor het eerst alleen fietsen.

Dit lokaaltje.

Dat er nu niet meer is...

Cool runnings,

Emmanuel

Als mama en papa eens leute hebben :-)

Lazy saturday, Florine speelt boven met het poppenhuis of de pc of de stereo-installatie of... afin, rommel zal er straks wel liggen. Laetitia is een uurtje gaan dansen bij Idancity. Ondertussen vermaken mijn lieve echtgenote Sandra Gerritje Wajer en ik ons met ons traditioneel geworden "foute muziek zoeken" op JijBuis. Het is dan altijd lachen welke filmpjes of muziekjes de één of ander uitkiest. Van pure melancholie naar de lang vervlogen onschuldige jeugd tot ga-erbij-liggen foute muziek of videostukjes waar we niet van bijkomen.

Hieronder een waaiertje aan fout materiaal:








Cool runnings,

Emmanuel

Nieuw bestuur verkozen en het zit goed!

De statutaire bestuursverkiezingen zijn achter de rug en we vliegen er weer met veel enthousiasme in. Ikzelf werd herverkozen als voorzitter van de afdeling, waarvoor dank...

Het viel bij de eerste vergadering al op dat het een zeer gedreven groep zal zijn, de nieuwe bestuursleden toonden zich spontaan erg bereidwillig in diverse taken.

De grootste uitdaging is het voorbereiden van de Gemeenteraadsverkiezingen in 2012, maar we zouden de N-VA niet zijn als we al niet enkele ferme elementen klaar staan hebben :-)

Cool runnings,

Emmanuel

Wat? Heu, ja?

Soms heeft een mens dat hé, het hoofd dat niet mee wil. Je wil wel nadenken en het lukt niet zo goed. Lijkt op verstrooidheid. Mensen praten tegen je en je hoort het niet eens. Nochtans niks teveel gedronken, gegeten of gedaan.

Straks even buiten gaan en frisse kop halen!

Cool runnings,

Emmanuel

Verlof gedaan, we vliegen er weer in. Happy 2011!

"Jawaddedadde" zou onze jongste dochter zeggen. Wat is de kerstvakantie voorbijgevlogen zeg!

Elke dag goed gevuld natuurlijk, soms zelfs het luxeprobleem van niet te weten waar eerst heen te gaan. We hebben thuis goed doorgewerkt en klusjes die al langer lagen te wachten afgemaakt. De kindjes hebben hun hartje kunnen ophalen op Winterdroom, Wajerke en ik genoten er van de drankjes en de gezellige compagnie van Hugo en Sabine. Tijdens het verlof ook veel naar 't stamcafé geweest, meestal blijven hangen zonder gepland te hebben. Jawaddedadde...

Kerstavond gezellig thuisgebleven met dezelfde bovengenoemde vrienden en hun dochter, heerlijk gegeten (mijn madam kan écht lekker koken). Op oudejaarsavond met de dochters kaasfondue gedaan, op uitdrukkelijk verzoek van de twee babes! Om middernacht dicht tegen elkaar aanschurkend buiten naar het vuurwerk gekeken.

Het nieuwe jaar werd pas echt in gang geschoten met de traditionele kaas-en wijn middag bij mémé. Veel gedronken, veel gegeten, veel lekkers :-)

Inderdaad, we kunnen er weer tegen tot... volgend weekend?

HAPPY NEW YEAR iedereen.

Cool runnings,

Emmanuel