Even terug van even weggeweest.
Mijn madam heeft mij vorige maand naar de Spoedafdeling van het UZ gereden, ik kreeg op maandagmorgen ineens last in mijn buik. Vele naalden, baxters, echo's o's o's en scans later viel het verdict: darmperforatie in de dikke darm. Madam en ik al niet gelukkig, nu wel helemààl in een putje. Ik werd onmiddellijk naar een kamer op het eerste verdiep gerold terwijl mijn vrouwke afscheid van mij nam om doodongerust te vertrekken voor haar "late shift". Dan pas merk je ook dat een vier-stuks-gezin, zoals de tjeven zo graag zien, een goed geolied team moet zijn want de organisatie valt zo op één persoon en da's spannend, stresserend en hectisch. Sandra kreeg enorm veel aanbiedingen voor hulp van vrienden (tof dorp, Heusden! :-)) en familie. De hulp was welkom want ze zat er na een tijdje wat door.
En ik? Ik lag aan toeters en bellen in mijn bed gekluisterd en kon alleen hopen dat mijn volledig geïnfecteerde buik wat genas zodat ik die akelige "spoedoperatie" kon vermijden. Heb wel veel pijn gehad. Het is bangelijk te merken dat uw lichaam "op" is en dat ge niks kunt doen dan wachten gelijk de duiven. De massa sms'jes deden mij enorm deugd...
Twee weken later (ik bespaar u de overige liters bloed trekken en tests) werd ik uit het ziekenhuis ontslagen met een stapeltje antibioticavoorschriften en een XL-verpakking pijnstillers.
"Nu is het gewoon wachten tot uw infectie genoeg is gedaald om geopereerd te worden, meneer Anciaux" Meanwhile had ik nog een longvliesontsteking opgelopen maar hé, we kunnen tegen een stootje.
Vorige week zijn we dan samen naar de dokter teruggeweest om een vaste operatiedatum te prikken: joepie joepie 19 november! Aftellen dus en braafkes voortdoen met het aangepast eten en vooral niks verkeerd drinken zoals Duvel, rode wijn, Ricard.
Eli Eli lama sabachtani? Ik zit nu op plat water en
thee met melk.
Allez, ik ga nog een tas Lipton binnenwurgen en hoop voor u 't zelde, dat wurgen...
Infected but cool runnings,
Emmanuel
