Vandaag herdenken we de wapenstilstand na W.O. I, de meest dodelijke van beide wereldbranden die onze streken teisterden. Tegelijkertijd herdenkt men in 2014 het begin van die verschrikkelijke oorlog.
Allerlei activiteiten worden georganiseerd om o.a. jongeren bewust te maken van het feit dat de vrede waarin ze leven niet evident is, werk en inzet vraagt. Ouderen denken dan weer aan vroeger, sommigen zelfs nog aan "heel vroeger", toen ouders of grootouders vertelden over jongens die vertrokken naar het front, vaak plaatsen waar niemand in de familie ooit van gehoord had, overal te lande. De schrik en het verdriet moeten onpeilbaar geweest zijn. Een zeldzame brief aan het thuisfront, al dan niet geschreven door een makker die iets meer geletterd was, was voor vele moeders, vaders, liefjes een houvast van goudwaarde.
Veel jongens kwamen niet meer terug, stierven door iets wat zijzelf niet eens veroorzaakt hadden...
Zij die wél naar huis kwamen hadden het veelal te moeilijk om over de oorlog te praten, wat hadden ze niet moeten zien en meemaken?
Naar het schijnt sprak mijn overgrootvader Frans Van Parijs niet veel over de oorlog, hoewel hij een vlotte prater en "lollekensheer" was. Hij lag tijdens W.O.I in de buurt van de Yzer, iets voorbij Diksmuide. Zonder het te weten lag hij zelfs op 300m van zijn jongste broer, dat merkten beiden pas na de oorlog.
Mijn familie telt geen gesneuvelden uit die oorlog, hierdoor heb ik nog enkele memorabilia in mijn bezit, gekregen via mijn moeder, grootmoeder en andere familieleden.
De foto hierboven toont de Erkentelijkheidsmedaille van de Stad Gent. Deze werd uitgereikt op 15.11.1964 aan mijn overgrootvader en de andere Gentse oudstrijders ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van het begin van W.O.I. Hij was er erg fier op, de medaille werd als duur kleinood gekoesterd. Ook ik bewaar het netjes in een archiefkast.
Je kan zeggen "ach, het is maar een medaille", bedenk dan ook meteen even dat erg velen deze medaille ook wel verdienden maar nooit zelf hebben kunnen laten opspelden. Misschien is het niet zomaar een medaille...
Cool runnings,
Emmanuel
