Kleine Jeremy in Taxiland

Er was eens, lang lang geleden in een ver weg dorp; een klein jongetje dat Jeremy heette.

Jeremy was zo graag taxichauffeur geworden.

Iedereen in het dorp wist dat Jeremy een echte doodwerker was en dat geen moeite hem teveel was.

Op een mooie dag solliciteerde de kleine knaap bij een taxibedrijf uit de grote stad naast zijn dorp. Hij vertrok vol goede moed maar met een beetje schrik naar de stad over het water, zou hij het wel halen? Onderweg strooide hij kwistig met bierbonnetjes om eventueel zijn weg terug te vinden, maar ach de kleine knul wist niet dat grote drinkers uit Laarne en Heusden op de loer lagen... Na de nodige testen en examenvragen opgelost te hebben ( hoeveel is twee plus twee, waarom is een varkentje roze, wat zit zoal in een mojito, ... ) mocht Jeremy eindelijk op de stoel rechtover de gemakkelijke fauteuil van de baas zitten en onderhandelen. Wat zou hij zoal vragen nu hij zijn droomjob beet had. Minstens €3000 "net", één weekend op twee, middagpauze genoeg om eens knippedepoeze te doen thuis, veertien maand betaald verlof en de rest werken en vooral: die gemakkelijke fauteuil van de baas! Daar moest de grote baas toch eens over nadenken. Hij besloot zelfs àlle vrienden en kennissen van Jeremy op te bellen met de vraag of hij dat allemaal wel waard was. Zoals echte vrienden zijn adviseerden ze spontaan en zonder bijbedoelingen om hem gerust in dienst te nemen, "ge moet inderdaad wat zoeken maar 't is gene slechte gast" was unaniem hun oordeel! En zo kwam het dat de kleine Jeremy uit de kleine Heidestraat in het kleine dorpje naast het water een heuse taxi in de pollen geduwd kreeg. Iedereen was zo blij voor hem en feliciteerde hem uitgebreid tijdens de drink die hij ook dit keer spontaan aanbood in zijn stamcafé. Sommigen waren zelfs zodanig blij dat ze hun auto verkochten en enkel nog het gsm-nummer van de kleine Neyt op zak hielden.

En de politie leefde nog lang en gelukkig ;-)

Cool runnings,

Emmanuel

Ooooooooh Magali!

Magali, O Magali.
Ge moest eens weten hoe graag ik u zie;
gij die mij maakte zonder serieux,
een lekkere en liefdevolle Croque Monsieur.
Tussen al dat volk dat niet zag waar ik zat,
wist gij dat ik een berenhonger had.
Een vriend met honger vergeet dat niet,
een klein croque'ske en Duvel aan hoog debiet.
Een vriendin als gij is wat ik zou wensen,
aan iedereen zoals ik, dus goeie mensen!

Cool runnings,
Emmanuel

Er scheelt iets aan mijn voeding!

Velen onder u zullen nu de opmerking maken dat er eerder iets scheelt aan mijn kwantiteit voeding, afgaand op mijn lichtjes uitdeinend adonis-lijf. Daar is iets voor te zeggen, maar da's ook weer een ander verhaal...
Neen de voeding van mijn pc is naar de genoux, volgens mijn kleine broer-die-net-getrouwd-is. Sandra zal hem vandaag wegbrengen (de pc) en laten herstellen. Ongelooflijk hoe gehandicapt een mens zich voelt zonder pc, al was het maar voor de mails. Ik schrijf dit stukje dan ook vanop de kleine laptop van mijn kleine broer! Mijn kleine broer die voor het overige wel "nen serieuzen zak" heeft, maar da's nieuws voor insiders.

Straks werken we ons terras verder af, de tegels komen er vandaag op. Ik zal vanavond weer wat krachtvoer en mijn pufferke nodig hebben. Maar allez, het gaat best mooi worden. Madam heeft gekozen en besloten, het zal dus netjes zijn en vooral... haar goesting.
Ach, ik kan haar niks weigeren. Wat is er mooier dan die gloed in haar oogjes te zien wanneer ik wéér eens volledig met haar meega?

Cool runnings,
Emmanuel

Start the party...

Gauw even een clipje van onze twee babes op het huwelijksfeest van tante Sienie en nonkel Vic.
Copyright Philippe Anciaux, de fiere papy van de meisjes ;-)

Wàt een huwelijksfeest!

Vorige zaterdag, de gezegende Vlaamsnationale 11 juli, mochten we te gast zijn op het huwelijk van mijn kleine broer Vincent met zijn madam Cindy.

Zoals de titel al zei "wàt een huwelijksfeest!"

Van begin tot eind een fantastische dag beleefd en zelfs het gezelschap aan tafel van een overtuigd socialist was meer dan gezellig. Ik weet het, de ouderdom maakt mij verdraagzamer... Nu ik eraan terugdenk, er waren nog sossen in ons compagnie maar ik ga geen namen noemen want mijn zus was er één van ;-)

We werden overal gevoerd in limo inclusief champieper, ik zou dat wel kunnen gewoon worden. De bruid was mooi en opgewekt, de bruidegom was... de bruidegom en wij weten ondertussen allemaal wat dat betekent hé. In de kerk heb ik me kapotgelachen met mijn petekind dat almaar commentaar zat te geven op het hele gebeuren en vooral vurig hoopte dat mama en papa JA gingen zeggen, alsof papa nog veel keuze had op dat moment (minuutje stilte zou nu wel gepast zijn)!

De feestzaal was àf, echt àf, de receptie's ook. Het volk en de drank en de hapjes en de leute bleven maar komen; ik vreesde even voor mijn lever.

Echt waar, we hebben een superdag en -avond beleefd, een mens zou bijna zeggen "voor herhaling vatbaar" maar dat doen we hier dus niet want ik wil mijn schoonzus Sienie niet kwijt.

Het beste bewijs dat ik mij goed geamuseerd heb is misschien het feit dat ik een dikke vijf uren in een kostuum met stropdas gezeten heb. Ge moogt zeggen wat ge wilt, mijn broer heeft dat toch maar mooi voor elkaar gekregen!

Cool and happy runnings,

Emmanuel