Als smoelkes andere smoelkes zoeken.

Het alomgeprezen of verguisde Facebook, bij ons beter gekend als Smoelenboek, klopte mij dit weekend weer maar eens lichtjaren achteruit in de tijd. Inderdaad maten en matinnekes, het regende plots vriendschapsverzoekjes van oud-klasgenoten uit mijn leuke tijd op de RBS en RMS in Gentbrugge. Zeggen dat ik er vorig jaar nog binnenstapte met de vraag of ze een archief van klasfoto's hadden...

Afin, een hele hoop smoelkes die andere smoelkes opzochten. Leuk. Het moet gezegd, de tijd is voor sommigen wel erg mild geweest, anderen liggen waarschijnlijk in hetzelfde laatje als ondergetekende :-) Ik vind het ook steeds verwonderlijk hoe snel zo'n namenverzameling aangroeit. Waarom herrinner je je iemand nog? Herinner je je een gezicht of eerder een naam?

Het was natuurlijk ook een leuke school, erg open van omgeving en van geest. Enkel de latere juf van "technische activiteiten vrouwelijk" mocht ik niet zo maar dat moet wel wederzijds geweest zijn, kan niet anders. Macramé knutselen, keukenschorten stikken, bwurk, niks voor mij.

We zijn er onlangs naar een openschool-dag geweest om er alvast eens info te zoeken en sfeer te snuiven voor als de oudste van mijn twee babes erheen zou gaan. Het voelde raar maar gezellig, een echte kleine grote school.

Op de schuine foto hierboven de bewuste smoelkes van 1 Moderne B, lach niet zeg ik u!

Cool runnings,

Emmanuel

Het weekend van de duizend emoties!

Het is weer eens een druk en rijkgevuld weekend geweest vrienden, rijkgevuld aan emoties ook.

Na de klop-en smijtkunsten van vorige donderdag (zie vorig artikel) volgde op vrijdag de slotshow van ons beider spruiten bij hun dansschool iDancity. De Groenzaal in Gent zat afgeladen vol en genoot van het spetterend dansspektakel, ook wij waren natuurlijk erg fier op onze koters. Het was een plezier om Flo zich zo te zien uitleven en Muis zo sierlijk te zien bewegen. Zoals mijn schoonzus Ann zei: kleine meisjes worden groot hé.

Een leuke dag vol leuke emoties.

Zaterdag sprongen we dan even binnen bij de vrienden van 't stamcafé, allemaal uitgedost om naar de Bekerfinale te gaan in Brussel. Al Buffalo dat de klok sloeg. Geinig, maar ik blijf toch bij mijn ploeg. Plots, al een donderslag bij heldere hemel, doet mijn jongste dochter mij kond van haar intentie ook Buffalo te worden! Het werd mij zwart voor de ogen, mijn adem stokte, waar is het fout gegaan? Wat heb ik verkeerd gedaan? Ik heb dat helemaal niet zien aankomen meneer den agent... Maar ach, wat doet een vader met het hart op de juiste plaats? Inderdaad, hij schminkt eigenhandig zijn jongste in blauw-witte kleuren, inclusief indianenkop-tattoo (en maakt per gsm een dringende afspraak met de notaris) .

Geen leuke dag vol niet leuke emoties.

Zondag was voor Floremie "de dag vóór de dag", we hebben lekker gevleesbraaid en gekeuveld op het terras a.k.a het terras dat nog niet af is. Wat later haalden mijn teerbeminde Sandra Gerritje Wajer en ik het verjaardagscadeau van de dochters boven: een trampoline! Voor buiten?! Ja liefkes, binnen hebben we daar geen plaats voor... In no time en vooral geen tijd stond de constructie springensklaar op de oprit en werd plechtig ingewijd door vier beentjes die wel wat springkramp kunnen verdragen blijkbaar. Gejoel, gelach en getier. Mooi, mooi, mooi.

Een leuke dag alweer, vol leuke emoties.

Cool runnings,

Emmanuel

We zijn "goe bezig" geweest!

Gisteren stapte ik samen met Jules en Inès het nieuwe huisje van mijn jongste zus en haar half bedde binnen, gelegen aan de Meulesteedsesteenweg zoveel. Een leuk arbeidershuisje waar nog wel werk aan is werd me vooraf verteld. Nog wel wat?!

't Werd ons al snel duidelijk dat we onder leiding (soms wel met lange ij) van schoonbroer Dave vooruitgestuurd werden als stormtroepen om den boel ferm uit te breken, te kloppen, te sleuren, te trekken, te slepen, te vloeken en te roepen... Roepen deed uw dienaar vooral bij de zoveelste spin die op zijn bieldeke viel.

Wijlst ik de benedenverdieping vakkundig stripte van plafond en isolatie leefde Jules zich uit op de zolder. En maar beuken en kloppen dat die vent deed, welke opgekropte woede hielp de brave man vooruit? We zullen het nooit weten. Dave en Inès namen de eerste verdieping goed onder handen, een gesmeerd team zeg ik u. Spijtig dat ons jeugdig enthousiasme contant betaald wordt daags nadien. Krampen, stijf, moe!

Er gaan nog veel werkuren aan te pas komen maar 't gaat allezins een gezellig huisje worden. Ik ga regelmatig de werf bezoeken als ik in de buurt ben.

Cool runnings,

Emmanuel

Moederdag

Vanmorgen was het weer van dat, "kruimels in 't bed en koffie op 't nachtkastje", Moederdag!

Mijn madam verdient dat wel vaker natuurlijk, al beseffen de dochters dat niet altijd. Het is waarschijnlijk niet de makkelijkste taak ter wereld: mama zijn van twee Anciaux'kes. Ik denk dat dat op St.-Amandsberg niet zal tegengesproken worden ;-)

Gelukkig kan mijn teerbeminde, de immer oogstrelende Sandra Gerritje Wajer, rekenen op een echtgenoot die haar bijstaat in de moeilijke taak van het voornoemde Anciaux'kes-kweken.

Ze weet als geen ander mijn bijdrage in het huishouden en de opvoeding te waarderen...

Maar eerlijk is eerlijk, er is hier thuis maar eentje die de boel rechthoudt en ervoor zorgt dat we maar wat graag naar de Laarnebaan rennen: mama, Bolleke, Wajerke!

Cool runnings,

Emmanuel

Sad, sad story...

Onze oudste dochter Laetitia zag deze vooravond hoe de hond van de overbuurvrouw pardoes werd doodgereden voor onze oprit. Het beestje was, zoals wel vaker, ontsnapt en rende de megadrukke Laarnebaan op. Honden en auto's, het zal nooit echt goed samengaan...

Laetitia schreeuwde moord en brand en kon ternauwernood snikken dat ze "de hond had zien doodgereden worden", het schaapke was totaal overstuur en werd door uw dienaar voor alle veiligheid en rust maar naar binnen gestuurd.

Samen met Thomas, een vriendelijke overbuurman, heb ik de hond in een vuilniszak geschept en overgedragen aan de verbouwereerde eigenares en haar kleindochter. Tja, wat moet je anders?

Laetitia ligt nog wat na te snotteren op de zetel, waarschijnlijk slaapt die straks niet goed.

Onze buurvrouw en haar kleindochter Annelies ook niet vrees ik.

Sad, sad story...

Emmanuel