Mijn eigen "Madeleine van Proust"

"Une Madeleine de Proust" is een Franse uitdrukking verwijzend naar de schrijver Marcel Proust die bij het eten van het gelijknamig gebakje zich plots zijn jeugd herinnert met alle momenten die je als volwassene eigenlijk te snel vergeet. Hij schrijft erover in zijn roman " A la recherche du temps perdu".

Zelf was ik al jaren op zoek naar een klein gebakje uit mijn jeugd, toen we met papa nog vaak naar Frankrijk reden bij mijn grootouders. Ik kon maar niet op de naam komen, kon het enkel beschrijven en steevast glimlachen terwijl ik het beschreef. In België bleek het al heel lang niet meer te vinden maar een fotootje dat één van mijn nichten toevallig postte op Facebook bracht me eindelijk op het goede spoor, wat een toeval. In Frankrijk is het gebakje wél nog te koop, dus ik als de wiedeweerga (ik blijf dat een leuke uitdrukking vinden) de grens over en twee dozen gekocht: Chamonix van Lu, een cakeje met appelsienvulling.

Ik at er net eentje op en in gedachten zat ik weer met veel te korte beentjes aan de grote tafel in de eetkamer, na het avondeten luisteren naar de grote mensen en hoe ze de wereld zagen. Koffie drinken uit een grote bowl, koffie die steevast veel te sterk was maar daar zweeg je over want anders kwam bedtijd er wel érg snel aan.
Soms dronken we 's avonds lindethee in het salon, mijn grootmoedertje had dan haar peignoir aan en zag er niet meer de letterlijk en figuurlijk "kleine chef" uit. We keuvelden nog wat of keken wat tv.  Daarna, hop, naar bed. Zo'n groot, oud tweepersoonsbed waar je haast alpinist moest zijn om erin te geraken, met zo'n dikke matras en dikke dekens, met spiraalveren ook... Dat sliep lekker, lekker zeg ik u! Tenminste, als dat klein mormel van een broer weer niet lag te woelen en te dromen.
Eén enkele keer, toen ik later met vrouw en kroost in een auberge overnachtte, heb ik datzelfde lekkere-matras-gevoel terug ervaren.

Het was leuk bij mijn grootmoeder, bij beide grootmoeders natuurlijk.

Iedereen heeft wel herinneringen aan de tijd van toen: een geluid, een geur, een smaak, een woord dat die speciale en tegelijk doodgewone momenten weer oproept. Een "Madeleine van Proust". Koester dat, geef het verhaal door aan je kinderen, hoe onbelangrijk volgens jou ook, het is een heel klein stukje uit je emotionele museum. Het is een heel klein stukje "jij"...



Cool runnings,

Emmanuel

Tante Terry, dat is...

Vandaag, 30 januari 2018, overleed Esther Verbeeck, Terry Van Ginderen, voor de eeuwigheid gekend als "tante Terry".

Voor frisse vijftigers zoals ik was ze net iets meer dan zomaar een televisiefiguur, een "icoon" zou een betere omschrijving zijn.

Het eerste waar een mens aan denkt bij het horen van haar naam is: zwart-wit televisie. Jawel lieve dochters van mij, mama en papa keken als brave kindjes naar televisie zonder kleuren! De megaschaamtelijke oertijd, ik weet het... Sommigen hadden misschien wel al kleurentelevisie maar ik kan me niet voorstellen dat dat erg leuk of mooi moet geweest zijn.

Iedereen die "Klein Klein Kleutertje" in die tijd gekend heeft, geeft zonder blozen toe dat hij of zij toen eigenlijk best wel gelukkig was, misschien zelfs dat het vroeger allemaal beter was. Dat was het natuurlijk niet, maar laat ik hieronder één en ander opsommen dat bij me opkomt als ik aan het begrip "tante Terry" denk en laat u vooral gaan in uw eigen herinneringen...

- Bikkelen, mét "zaaien, maaien" natuurlijk.
- Met broertje in een éénpersoonszetel tv kijken.
- In zandbak achter het huis van mijn grootouders bergen maken met goten waar knikkers door gejaagd werden.
- Vanillepap die nog warm was, met een vel er op.
- Tv beeldbuis die zoemde wanneer de tv net aan stond.
- Kleine buurmeisjes, hinkelend op het voetpad voor het huis.
- Vakantie aan zee in sponsbroekje ("épongeke" zoals een leuk persoon in Heusden het beschrijft).
- "Vrolijke, vrolijke vrienden" van nonkel Bob.
- Jaloers zijn op nonkel Bob.
- Bij "cowboy en indiaantje" altijd de cowboy zijn.
- Knielappen.
- Kermiskraam waar je als prijs een zakje met een goudvis kreeg.
- Papier maché.
- Glasvezellampen.
- "Bouillottekes", aka warmwaterkruiken.
- Dromen van een huwelijk met een Noord-Hollandse (ok, niet echt maar je weet nooit dat ze mijn blog leest)
- De BRT, nog niet eens de VRT.



- Het heerlijke gevoel van... klein en onschuldig zijn.

Laat nu net dat laatste bij ons allemaal een beetje verdwenen zijn, laat nu net het verwijnen van tante Terry er ook voor zorgen dat we aan dat gevoel van vroeger denken. Ik toch, u ook?


Cool runnings,

Emmanuel