Just dreaming...

Een mens mag zichzelf toch wel eens uitlachen, of niet soms? :-)


Cool runnings,

Emmanuel

Geen heldinnen meer...

Deze namiddag overleed mijn lieve Franse grootmoeder, twintig jaar na mijn lieve Vlaamse grootmoeder...


Allebei waren ze mijn heldinnen, allebei verstonden ze de kunst om je als kleinzoontje te omringen met liefde, genegenheid, gezelligheid en aandacht. Ze konden allebei zo lekker koken en lieten me steeds toe eens in de potten te snuisteren en later mee te roeren. Het waren vrouwen uit één stuk, harde werksters en propere madammen, ze zouden nooit buiten komen zonder de gepaste kledij en de gepaste handtas, de gepaste schoenen, het bijhorend sjaaltje of de stijlvolle broche. Een broche, waar zie je dat tegenwoordig nog...

Mijn Vlaamse mémé was een vlot, volks mens. Altijd klaar om te lachen om één of andere stommiteit die mijn broer en ik uithaalden toen we er logeerden, ze kon of wou gewoon niet kwaad zijn op ons. Wij bepaalden er steevast het menu, pépé moest dan maar zwijgen en mee eten. Ze sprak ook zo sappig maar mooi Gents, probeerde dat wat bij te schaven wanneer ze met ons praatte maar aan het accent dat we aanhielden toen we weer thuis waren wist mijn mama al genoeg. Het zou voor een andere keer zijn. Wanneer ik aan mijn mémé denk dan denk ik aan: de geur van zachtsmeltende bakboter, warmwaterkruikjes voor in bed, midden op een zomerdag de gordijnen van de woonkamer dichttrekken want we hadden een verkeerslichtje op batterijen gekregen en "dat kunt ge niet gebruiken al er teveel licht is", warme vanillepap en warme griesmeelpap, plastic bootjes in de douche...

Mijn Franse grootmoeder "Mamie" was iets anders. Ook zij liet haar deur open staan voor heel de familie maar ze was toch wel "le grand petit chef", de mater familias. Ik heb ook altijd de indruk gehad dat de kleinkinderen voorrang hadden op àl haar kinderen. Niet dat ze naliet om ons terecht te wijzen als het wat lang geduurd had dat we haar telefoneerden, of dat we eerst bij andere familieleden op bezoek geweest waren vooraleer bij haar langs te gaan: "tu viens d'abord chez moi, les autres tu pourras les voir plus souvent!" Petit chef had gesproken. Wanneer ik aan mijn mamie denk dan denk ik aan: heerlijke versgemaakte cassoulet, lekkere konijnstoofpot, veel te sterke koffie, mooie grote rozen in de tuin, een bed op het eerste verdiep waar je moest in klimmen zo hoog was het, klein glaasje wijn bij het eten, Franse muziek, Franse literatuur, lange gesprekken aan de eettafel...

Mijn heldinnen zijn niet meer, bestaat er iets mooier dan grootmoeders?
Mooier dan die van mij niet nee, dat weet ik wel zeker.

"In loving memory: Héléna Van Parijs & Fernande Trigalet"


x Emmanuel