B(el)uik van Gent en cité.

Op zo'n zonnige nazomerdag als vandaag springen sommige stadsgezichten of plekjes net iets meer in het oog dan gewoonlijk. Een mens rijdt er gewoonlijk, aan de toegelaten snelheid, voorbij op weg naar weer een andere afspraak. Maar af en toe zou men eens de tijd moeten nemen om links en rechts te kijken in zijn eigen buurt of stad, dingen te ontdekken die iets vertellen over het leven van de gewone man of rijke pief van weleer.

Ikzelf kijk erg graag naar beluikjes en zogenaamde "cité's", nu vaak flink opgeknapt om te voldoen aan de noden van de moderne tijd. Soms heb je echter ook wel eens de indruk dat de tijd er bleef stil staan, groezelige pandjes met dito bewoners maar meestal zijn deze kleine woonenclaves erg gezellig geworden en bewoond door studenten en/of alternatieve-progressieven-met-geld. De beluiken, herkenbaar aan de afgesloten binnenkoer (vaak nog met restanten van de oude pomp en wasplaats), zijn veruit het gezelligst. Een cité, herkenbaar als rijen arbeidershuizen met een in- en uitgang van de smalle, korte straat straalt dan weer iets meer openheid en licht uit. Vaak waren die huizen ook iets ruimer.

De foto hierboven, gauw genomen met mijn telefoon, toont het beluik in de Ekkergemstraat aan de overkant van de Brankardierstraat. Achteraan zijn de gebouwen van onze vrienden te zien. De kwaliteit van de foto is noppes natuurlijk maar het beeld heeft nu toch wel iets charmants. Nu wel ja, vroeger was dit spijtig genoeg niet meer dan de buik van Gent. Armoe, verdriet en miserie troef. En toch, toch zijn daar evengoed sterke mensen uit voortgekomen, met karakter en volharding. Misschien zelfs mensen uit jullie familie, beste bezoekers. Jullie, die heel misschien net als ik in gedachten verzonken zijn bij het zien van die stukjes geschiedenis.

Cool runnings,

Emmanuel

Schoolopvang valt voorlopig naast het net.

Sinds begin dit schooljaar is de voor- en naschoolse opvang op onze gemeente betalend geworden. Op zich niks mis mee, dat is het in onze buurgemeenten al jaren (weliswaar staan daar enkele andere compensaties tegenover). Ware het niet dat...

Het systeem op dit ogenblik, we schrijven 21 september van het gezegende jaar 2011, langs geen kanten functioneert. Het gemeentebestuur ramde voor de schoolvakantie de keuze voor een bepaalde vzw nog gauw door ieders strot en merkt nu dat diezelfde vzw zijn taak niet naar behoren kan invullen, excuses en redenen worden er met karrevrachten bijgehaald.

Kijk, ik heb het nu even niet over een pint tappen of een fuif organiseren. Neen, ik heb het over de opvang van schoolgaande kinderen. De screening van de vingerafrukken (jawel) loopt mank, het badge'n voor de kleuters loopt mank, het zoeken naar geschikt personeel (één bepaalde mevrouw uitgezonderd, want die kent de school door en door) loopt mank, kortom de hele opvang loopt mank. Van enig pedagogisch project is ook nog geen sprake, dat komt later nog wel. De vzw belooft beterschap en stuurt naar 't schijnt zo gauw mogelijk bij, het is hen geraden ook want heel erg lang kan dit geklungel niet aanhouden. Ook voor de schooldirectie en het onderwijzend personeel moet deze gang van zaken erg pijnlijk zijn, zij zorgen tijdens de lesuren wel voor de goeie begeleiding en sfeer op school, ze zitten nu ongewild tussen hamer en aambeeld...

Hoofdverantwoordelijke is echter het gemeentebestuur, dat zich er al te gemakkelijk vanaf maakt en klachten liever afwentelt op de zo geplaagde vzw. De taak van een gemeentebestuur is volgens mij ook het opvolgen van een contractant, berispen indien nodig, de inwoners tijdig informeren en vooral niet, wat bij ons maar al te vaak gebeurt, het brandje blussen dat ze zelf hadden kunnen zien aankomen. Deze situatie lijkt, voorlopig, echt nergens op... En neen, ik spreek hier nu niet als voorzitter van een oppositiepartij. Ik ben een inwoner van de gemeente, belastingbetaler maar bovenal een bezorgde vader.


Cool runnings,

Emmanuel

Een Van Parijs.

In mijn vorige post had ik het over de betovergrootvader van de vrouw van mijn leven, deze keer post ik een fotootje van mijn eigen betovergrootouders langs mijn moeder's kant. De grootouders van mijn lieve grootmoeder Helena Van Parijs.

Karel Lodewijk Van Parijs, geboren te Nazareth op 8 december 1848 verhuisde als jongeman naar Deinze waar hij zijn latere echtgenote, Francisca Claus, tegen het lijf liep. Van hun elf (elf!) kinderen zouden er vier ook in Deinze geboren worden. Mijn overgrootvader, Franciscus "Franske", is als eerste in 1883 te Gent geboren. Vijf jaar later verhuist het hele gezin naar Afsnee waar pa Van Parijs landbouwer-keuterboerke zal worden. Alle jongens van het gezin hebben trouwens iets met grond, groenten, tuinen, ... Ze blijken volgens de overlevering ook allemaal nogal ferme venten geweest te zijn, nooit te beroerd om één of andere grap uit te halen en de lokale herberg op stelten te zetten. Ik hoor sommigen al luidop denken dat zoiets wel eens erfelijk zou kunnen zijn.

Ik neem graag af en toe mijn middagpauze in Afsnee, van het simpele weliswaar schilderachtig dorpje uitgegroeid tot een minder simpel weliswaar schilderachtig dorpje met kasten van huizen. Ik struin dan even langs het kleine kerkje naar het veer aan de Leie en zie over de muur van het kerkhof de graven van mijn voorouders en andere familieleden, nergens anders "ligt" zo'n grote concentratie aan "familie" als op Afsnee. Mijn betovergrootmoeder ligt er sinds 1925, het kleine mannetje met de sigaret en wandelstok volgde haar op 7 april 1928. Hun foto hangt bij mij in de woonkamer.

Cool runnings,

Emmanuel

Een Wajer.

Zo lief en charmant mijn echtgenote Sandra Gerritje Wajer oogt, zo eng lijkt dit mannetje met hoge hoed te kijken. U ziet een foto van Berend Wajer uit Hulshorst in Nederland. Berend was de betovergrootvader van Sandra en leefde van 1851 tot 1920, hij was dagloner en samen met zijn vrouw had hij 7 kinderen.

Het gezin leefde niet bepaald luxueus en was in deze ook geen uitzondering in die tijd en die streek. Onderaan mijn stukje ziet u een pentekening van de vroegere woning aan de Harderwijkerweg 373, ze werd midden de jaren '50 onbewoonbaar verklaard en gesloopt. Het huis telde slechts twee vertrekken, had houten muren en een rieten dak, geen toilet (ook geen ton, zoals sommigen blijkbaar wel al hadden) en geen pompwater maar een schepput.

Zoals bijna elke familie hadden ze enkele dieren op hun grond staan: twee koeien, een schaap en een varken. Varkens werden goed vetgemest om dan rond de maand november geslacht te worden, een klus waar het hele gezin moest bij helpen. Als er al eens een écht vet varken geslacht werd konden buren dit mee "vieren" bij een kleine jenever, het ging tenslotte om het aanleggen van een mooie en hopelijk voldoende voorraad voor de winter... Wij kunnen ons dat, gelukkig maar, niet meer voorstellen.
Maar het blijft toch goed af en toe eens achterom te kijken en te denken dat het vroeger niet meteen altijd beter was.


Cool runnings,


Emmanuel

Alles voor Florine.

Het nieuwe schooljaar is op gang geschoten, bij de ene dochter al met iets meer stress dan bij de andere.
Onze jongste, Florine, heeft bij manier van spreken heel de vakantie naar de nieuwe klas uitgekeken!

Vorig schooljaar werd bij haar dyslexie vastgesteld, "eindelijk" zou ik haast zeggen want we hebben er uren en dagen mee samengewerkt voor huistaken zonder echt superresultaat, boeken lezen vlotte niet, netjes schrijven lukte amper en vooral correct schrijven was een schier onmogelijke opgave voor ons lachebekje.
Mijn lieve vrouw, de immer stralende Sandra Gerritje Wajer, en ik hadden er hoofdpijn en hartepijn van.
De zorgbegeleiding op school was in het begin wat zoeken en aftasten: welke methode zou aanslaan bij Florine? Met een zo leergierig kindje moest toch wel iéts aan te vangen zijn? De zorgleerkrachten zetten alle zeilen bij. We botsten ook al gauw op een zeer performante, enthousiaste en lieve logopediste "juf Griet", het klikte meteen met Flo'ke. Griet maakte ons wegwijs in alle hulpmiddelen en inzichten die onze dochter nodig gaat hebben voor... tja, waarschijnlijk heel haar schoolloopbaan. Sinds we dit aan onze dochter uitlegden is ze veel rustiger geworden, niet zo gauw meer ongelukkig ook want het is echt haar fout niet als sommige dingen niet zo goed lukken als ze zelf wel zou willen.
Ik heb de indruk dat de leraar dit schooljaar, meester Tom, haar goed gaat opvangen. Hij ziet er zeer gedreven en gestructureerd uit, het oudercontact van gisteren gaf me een goed gevoel. Duimen maar.

We beginnen dus met erg veel goeie moed aan 2011-2012, we gaan alles uit de kast halen voor ons klein spook, ze verdient het.

Cool runnings,

Emmanuel

"De kunst van de schrijver bestaat vooral hierin ons te doen vergeten dat hij woorden gebruikt."

Zoals ik in 2008 al schreef: Niets zo krachtig als het geschreven woord, niets zo heilig als het gegeven woord, niets zo mooi als het gesproken woord.

Zo ken ik een sympathieke mens uit Sint-Amandsberg die jaren voor het Nieuwsblad-De Gentenaar schreef, vaak geroemd om zijn licht giftig en sarcasctisch pennetje. Om dezelfde redenen ook vaak tegenkanting gekregen op 't werk. Frans van Damme schreef zoals wij allemaal praten, no nonsens en verstaanbaar. Je zou het "de pen van het volk" kunnen noemen, wat sommigen in het métier misschien wat hautain kan doen snuiven, de stukjes waren klaar en duidelijk maar vooral eerlijk. Franske schreef zoals Franske wàs, what you read is what you get!

Vooraleer u de kleenex'en bovenhaalt, de brave man is gelukkig nog levend en wel onder ons maar... verandert van stal. Hij trekt naar de redactie van De Streekkrant (Roularta) waar hij zal instaan voor de artikelreeks "Mensen van  bij ons". Geef toe, wie Frans kent weet nu al dat zo'n invalshoek geknipt is voor hem. Ik las De Streekkrant vroeger nooit, maar ik weet wel dat ze ze hier thuis niet meer zullen moeten weggooien zonder dat papa ze eens gezien heeft!

Frans, scherp uw pennen, kuis uw klavier, zet uw wijntje koel want ge gaat er mogen invliegen!


Cool runnings,

Emmanuel