31 december 2009

Koffie's genoten


De tijd dat je in Nederland enkel maar van die vieze diepvries-D.E. kon krijgen is stilaan passé. En gelukkig maar, de klant kent ondertussen het verschil tussen koffie en vloeibaar asfalt. Al wil dat met die vloeibare asfalt in België nog niet zo meteen lukken maar wij werken eraan.

Zoals hiervoor ergens beschreven ging ik tijdens de kerstperiode met "die van ons" en de keuters naar Julianadorp en Den Helder op vakantie. Terwijl mijn allerliefste Sandra Gerritje Wajer haar talenten als shopster de vrije loop liet stapte ik graag een koffie- of eethuisje binnen, op zoek naar een lekkere bak koffie.


Zo dronk ik in de Beatrixstraat (Den Helder) bovenstaande heerlijke latte macchiato bij Brasserie 2 Sisters. Zeer vriendelijke bediening overigens en ze keken totaal niet op van mijn vraag of ik de zakken met espressobonen eens mocht bekijken, integendeel, ik kreeg een uitgebreide uitleg over hun keuze van koffieleverancier.
Volgende keer keer ik er zeker terug, ze hebben er een koffiekaart om U tegen te zeggen!
Cool runnings,
Emmanuel

En for you de seem!


2010 is ingezet zoals het hoort, ja?


Dan maak ik graag van de gelegenheid gebruik om u, uw familie, de kat, de hond en de siberische langnekvinken een voorspoedig nieuw jaar te wensen. Doe vooral wat u niet laten kunt, wij houden ons ook niet in, getuige bijgaand familiekiekje uit (of all places!) Volendam.


Cool runnings,


Emmanuel

21 december 2009

Op naar Julianadorp.


Donderdagmiddag vertrekken we eindelijk naar Noord-Holland, geboortestreek van vele gezellige mokkels waaronder mijn liefste Sandra Gerritje Wajer. We gaan meer bepaald naar "de Kop van Holland" waar we een huisje huurden in Julianadorp.
Het valt te hopen dat mijn madam tegen dan iets beter is dan deze ochtend, ze is namelijk goed ziek uit haar bed gestrompeld en heeft zelfs het eerste werkuur van de vroege niet gehaald, 't schaapke. Mijn madam is niet gauw ziek maar nu ziet ze er maar belabberd uit.

Ik zit hier nu met twee keuters opgescheept die alles behalve ziek zijn en niets liever zouden doen dan goed laten horen dat ze aan 't spelen zijn. Straks gaat het waarschijnlijk weer sneeuwen, dan kunnen ze buiten wat ravotten en maak ik warme chocolademelk klaar.

Voor de rest van de dag wordt het waarschijnlijk "mama-soigneren" maar dat moet ook af en toe hé?


We hebben nog tijd genoeg tot donderdag, maar niets houdt ons echter tegen hoor: op naar Julianadorp!


Cool runnings,
Emmanuel

20 december 2009

Puur plezier.




Een sneeuwpopje maken, wandelen in de krakende sneeuw en later lekkere warme chocolademelk drinken, puur plezier voor onze dochtertjes.
Cool runnings,
Emmanuel

17 december 2009

Smeeuw! Smeeuw!

Vanmorgen vroeg zoals gebruikelijk naar mijn slaapkamerraam gestapt om aldaar "efkens ergens" te krabben en de situatie voor ons huis wat in te schatten, Emmanuel groet 's morgens de dingen...
Miljaar, er lag een sneeuwtapijtje. Don't like sneeuwtapijtjes. Never liked sneeuwtapijtjes.
Gelukkig hielden we de rolluiken gesloten beneden anders hadden de dochters niks door de keel gekregen want: zij houden wél van sneeuw, heeeeeeel veel sneeuw. Mijn madam en ik haalden herinneringen op aan de tijd toen onze beide snotneuzen nog snottere neuzen waren en we des morgends om zes uur in de voortuin stonden met warme chocolademelk en twee vers gemaakte sneeuwpoppen. Onze oudste kon toen ze kleintjes was helemaal uit haar dak gaan bij het zien van "sMeeuw", de kleine is dan weer meer een ballengooier met aangeboren gevoel voor precisie.
Zou ze dit jaar eens naar mama kunnen gooien aub?


Cool runnings,


Emmanuel

15 december 2009

Horecaleverancier, het is een stiel.

Zoals velen onder jullie weten verdien ik mijn euro's met het bezoeken en vooral beleveren van de betere horecazaken. Enkelen onder hen de gulle sponsors van mijn nieuwe Harley, jaarlijkse reis naar de Provence en tweewekelijkse mand oesters, staan in de links hiernaast vermeld. Het is een job met afwisseling, soms stress maar vooral met veel leutig volk. Het is ook een job waar ge dagelijks moet zoeken naar nieuwe adressen, leuke eetgelegenheden en als het even kan de zeldzame parel in het Vlaemsche land van herbergen ende afspanningen. Als ik dan eens een adresje cadeau krijg (waar ik dus geen moeite moet voor doen) ben ik de gelukkigste der gelukkigen.



Zo kreeg ik van Alex T. uit Aartselaar bovenstaand schitterend adres van een horecazaak met uitstraling en klasse. De naam liet op voorhand al vermoeden dat enkel het beste daar goed genoeg was. Beste vrienden, ik ben serieus uit mijn pijp moeten komen, ze waren daar blijkbaar toch één en ander gewend en zaten niet onmiddellijk te wachten op een nieuwe leverancier. Toen ik uiteindelijk mijn allerlaatste troef op tafel legde bloosde de waardin als een betrapt nonneke en ging meteen overstag. Ik mag er tweewekelijks leveren en indien mogelijk op sluitingsdag, dan heeft ze wat meer tijd zei ze.



Geen idee waarom ze dat zei trouwens.


Cool runnings,
Emmanuel

Weer een Anciaux geveld!

Nu mega-ster Johan Vakantie uit zijn gecontroleerde coma geholpen is en stilaan weer zijn wereldberoemde "Quoi ma gueule, qu'est-ce qu'elle a ma gueule?!" mag kwelen ligt een andere en dit keer terechte megaster in de kreukels: mijn broer Vincent Roger Gérard Anciaux.

"De kleinen" heeft ferm last én pijn in enkele van zijn nekwervels, zomaar ineens erin geschoten blijkbaar. Enkele dagen en nachten zeer kalmaan doen en pijnstillers slikken zou het moeten doen. Een reeks bezoeken aan de ostheopaat staan eveneens op 't program. Yep, way to go Vic!
Het moet gezegd, mijn broer had vroeger de vuile gewoonte de wetten der elasticiteit van het menselijk lichaam, de zwakke punten in het menselijk beendergestel, de grote verschillen tussen horizontale en valsnelheid te tarten.
Ontelbaar zijn de tuimelpertes in de speeltuin, de gipsen aan voeten en armen, de weer-eens-ziek-in-ziekenhuis liggen, ... Op een gegeven ogenblik lieten we zijn spullen gewoon in de kliniek, stellig overtuigd van 't feit dat hij binnen de veertien dagen weer ging binnen moeten.
De meeste van zijn accidenten waren echter wel pechgevallen te noemen.

Een ander groot deel noemen we maar "enkel de kleinen komt dat tegen"-gevallen.
Nemen wij als voorbeelden "een spurtje trekken met de fiets (tegen niemand) en voluit op het foorkraam vallen in een pas afgebrande grasberm", "voetballen op een plein met slechts aan één kant putjes in de de grond maar ook enkel daar willen lopen, risico's nemen dus", "tegen open kastdeuren lopen die niet onmiddellijk dicht willen", "op eigen houtje een opklapbed, kastmodel, demonteren en merken dat de veren van bed en kast sterker zijn dan de eigen bicepsen", ...
En nu dus de nek die niet meer meewil, Vic heeft het niet getroffen.
We denken aan hem vanop een afstand.
Het kan nog altijd erger Vic, stel u voor dat uwen Axel maar een klein beetje van u heeft! LOL.
Cool runnings,
Emmanuel

11 december 2009

Johnny, dus Frankrijk, heeft het lastig!

Johnny Hallyday, door onze zuiderburen liekozend "notre Johnny national" genoemd, heeft het wat lastig dezer dagen. Inderdaad, de 66 jarige rockende bard heeft wat complicaties na een niet geheel vlekkeloos verlopen hernia-operatie. Mààr. Meneer is ook tegen het strenge advies van de dokter in veel te snel een vliegtuig opgestapt richting de Verenigde Straten van Nogmeervanda. Meneer wou uitrusten in Los Angeles alwaar hij een stulpje heeft met badkamer én apart toilet.
Ondertussen hebben ze hem in het ziekenhuis van L.A. al twee keer in een kunstmatige coma gehouden om hem verder te kunnen opereren zonder hij teveel moet afzien.


Wie dan weer wel erg afziet is de volledige Franse natie, ik zweer het u. Ik kan geen Franse site of zender openen of ik word met allerlei rampspoed om de oren geslagen. Fanclubs houden speciale bijeenkomsten om elkaar te steunen, sympathieregisters kunnen ondertekend worden op verschillende nieuwssite's, radioprogramma's besteden er anderhalf uur aan, luisteraars bellen als volledige wrakken naar de studio om dan te snotteren alsof de rigor mortis al ingetreden was...

Allons mes enfants, un peu de calme.

Het is ook maar een mens hé, hij heet niet voor niet Jean-Philippe Smet. Bezwaarlijk een naam te noemen die men aan iets bovenmenselijks geeft. De mens is serieus ziek en heeft post-operatieve problemen. Maar ik denk nu eerder (zonder leedvermaak, laat dit duidelijk zijn) aan ouders van doodzieke kinderen, aan anonieme familie's die angstvallig naast een bed het hand van een dierbare strelen en vasthouden, aan mensen die niet eens de middelen hebben om zich deftig te laten verzorgen... call me heartless maar dat ben ik niet.

Ik gruwel gewoon van hypes, behalve van de hype die mijn blog reeds bij jonge maegdekynen veroorzaakte. Maar dat is weer een ander, doch zeer gezond, verhaal.
Cool runnings,
Emmanuel

10 december 2009

Vierentwintig jaar geleden, mijn schoollief...

Vierentwintig jaar geleden de traditionele vraag "wildet mee mij aanmaken?" gesteld, nooit gedacht dat ze ja ging zeggen.

Zeker ook nooit gedacht dat we een allesbehalve traditioneel koppel gingen worden!

Bolleke ik zie u graag.

Sweet, passionate runnings,

Ikke

08 december 2009

Bienvenue en Avesnois


"l' Avesnois", de streek in het Franse departement "le Nord" waar mijn Franse roots liggen. Mijn vader zelf is geboren in Sous-le-Bois, vroeger een autonome gemeente maar ondertussen ingesloten in de stad Maubeuge. Maubeuge wordt "de poort van de Avesnois" genoemd. Je kan in eerste instantie een somber beeld krijgen wanneer je dat stukje Noord-Frankrijk binnenrijdt omdat zoveel dingen herinneren aan het verleden van zware metaalindustrie en koolmijnen, dat is inderdaad het verleden. Hedendaags is ook daar de werkloosheid een enorm probleem. Verpaupering loert om de hoek al zitten verschillende verenigingen en besturen kort op de bal en doen ze hun uiterste best om de stad fris en levendig te houden.

En toch, en toch.

Mijn hele familie leefde en leeft nog steeds langs de as Feignies / Sars-Poteries en god wat kan je daar mooie zichten zien, lekker eten en wandelen. De mensen zijn gastvrij en zeer gul. De natuur, met de typische bocages geeft iedere bezoeker een rustig gevoel. Er is in de streek ook een zeer gekend recreatiedomein "le ValJoly" dat sinds enkele jaren zijn erg aantrekkelijk aanbod heeft uitgebreid mét oog voor Vlaamse touristen.

Iets meer terug naar het noorden, niet ver van Hautmont (waar mijn grootmoedertje woont), vind je het Forêt de Mormal, het grootste natuurlijke bos van de regio. Mijn vader ging er als scout vaak heen en zijn verhalen zijn legendarisch, ik denk met emotie terug aan mijn oom Thierry die toen als klein ventje huilde om zijn mama... het is inderdaad een ERG GROOT bos.

Je ziet, "le Nord" is niet enkel Lille en omgeving, hoewel ook heel mooi.
Er is zoveel meer te zien net aan de overkant van de grens, op slechts anderhalf uurtje rijden van Gent. Eens proberen is de boodschap.

En breng voor mij dan wat gezouten boter, suikertaart en Maroilles mee!


Cool runnings,
Emmanuel
**********************************************************************
"l' Avesnois", terre de mes ancêtres français dans le département du Nord (F). Mon père est né à Sous-le-Bois, autrefois une commune autonome, de nos jours devenu un quartier de la ville de Maubeuge. Maubeuge, qu'on appelle parfois "la porte de l' Avesnois".
Il est vrai qu'en entrant dans le Nord par ce côté là, le visiteur peut avoir une vision assez sombre de la région, due au passé de grande metallurgie et industrie minière. Ah quel passé, mais c'est le passé. Malheureusement ici aussi le chômage a frappé fort. Le déclin socio-patrimonial commencait à se faire sentir. Heureusement les efforts de differentes collectivités et associations à fin de redonner à la ville et ses communes avoisinantes couleur et vivacité rapportent leurs fruits.
Toute ma famille habitait et habite toujours le long de l'axe Feignies / Sars-Poteries et mon dieu qu'est-ce qu'on en voit de beaux paysages, qu'est-ce qu'on y mange bien, quelle belle région pour promenades et randonnées.
Les gens y sont si accueillants et chaleureux et la nature avec ses bocages vous donne un souffle de repos...
Vous trouverez dans l' Avesnois la station touristique "le ValJoly", un espace verte et sportive. Un centre de loisirs qui depuis quelques années a trouvé son chemin vers les touristes flamands!
En retournant un peu plus vers le nord, non loin d'Hautmont (où habite ma mamy), vous avez "La Forêt de Mormal", la plus grande forêt de la région, du département même.
Papa y allait souvent quand il allait scout, ses aventures sont devenus légendaires à la maison. Je pense avec émotion à mon oncle Thierry qui déjà tout petit n'aimait pas du tout les aventures dans la nature et qui, selon papa, pleurait àprès sa maman quand il se prommenait avec son grand frère dans la forêt. C'est effectivement une TRES GRANDE forêt.
Comme vous voyez, le Nord n'est pas seulement Lille et alentours, quoi-qu' également très beau. Il y tellement de choses à voir juste de l'autre côté de la frontière, à une heure et demi de route de Gand. Allez-y et essayez.
Et tant que vous y êtes, rammenez-moi du bon beurre salé, de la tarte au sucre et du Maroilles!
Cool runnings,
Emmanuel

03 december 2009

Kunst is...


Ik zat vannamiddag livestreamgewijs te luisteren naar een kunstenaar die op radio zijn werk probeerde voor te stellen, zijn visie op kunst te beschrijven. De brave borst verzoop in zijn eigen moeilijke woorden en termen en vergat even dat het dàt soort kunstenaars is welke mij kunnen doen weglopen van de gesprekstafel.

Dat heb ik enkele maanden geleden ook al eens meegemaakt tijdens een aanvankelijk zeer gemoedelijke en interessante tussen-pot-en-pint avond in café Zandhekken hier wat verder, waar kunstkring Heusdine haar lokaal heeft. Ik was zo stom er aan een "kunstenaar" vlakaf te vragen: komaan, leg eens uit wat voor jou kunst is en wat ik daar mooi moet aan vinden. Ik werd bekeken als was ik net geen achtergelaten beschimmelde appelsien en kreeg een zeer hautain betoog dat "ik dat toch niet zou snappen en dat ge als kunstenaar moet geboren zijn" en blablabla. Ok man, ook goed, rustig.

Maar ik vind:

Kunst, een groot en moeilijk woord voor alles wat uit eigen fantasie en enthousiasme ontsproten is. Wat iemand kan creëren en een ander kan verbazen noem ik kunst. Verwondering is kunst maar diezelfde verwondering is zeer subjectief. Zo heb ik het persoonlijk niet voor "conceptuele kunst" à la De Mosselpot, de fameuze hamzuilen van Jan Fabre, of grote witte kaders met even witte doeken waar je dan maar zelf iets moet bij bedenken.
Waar ik wel telkens met verbazing, verwondering, bewondering naar kan kijken zijn bijvoorbeeld de cartoons van mijn schoonbroer's broer Vince (aka Zimbob), de magisch-realistische schilderijen van onze Friese vriend Willem (aka Guillaume) of de perfecte gerechten van restaurant 't Boerderijtje...

Allemaal anders en op hun manier kunst, ze weten mij zeker te bekoren al zeg ik dat misschien niet vaak. Weet je wat, de volgende keer krijgen ze van mij een welgemeende "lek op hun bek" :-)



Cool runnings,


Emmanuel

02 december 2009

Whooooooooo are you, what's your name!


Het Nederlandse Meertens Instituut, een ernstig wetenschappelijk instituut dat zich hoofdzakelijk bezighoudt met onderzoek naar taal en cultuur in het landje voorbij de afrit Meer stond vandaag "te lees" op de site van http://www.deredactie.be/. Deze instelling publiceert verschillende werken oa over etnologie (volkenkunde) en linguïstiek (taalkunde en zijn afgeleiden, dialecten zeg maar).

Ik heb er dikwijls beroep op gedaan tijdens de vele avondlijke en nachtelijke uren die ik sleet voor mijn àndere grote hobby, stamboomonderzoek, in casu naar de voorouders van mijn stralende en immer goedlachse echtgenote Sandra Gerritje Wajer. Ach, ik weet dat velen dit maar iets duf vinden, een tijdverdrijf vooral uitgeoefend door nogal oudere senioren die hùn tijd stilaan voelen naderen... Niets is minder waar, het idee een inzicht te hebben vanwaar we komen is interessant en rustgevend, zeker als je bedenkt dat we eigenlijk niet eens weten waar we uiteindelijk naartoe moeten in dit leven.

Zoals velen onder jullie wellicht weten hebben onze noorderburen ten tijde van Napoleon I hun definitieve familienaam moeten kiezen. Tot dan had iedereen immers slechts een patroniem. Zo werd Jan, de zoon van Hendrik, gewoon Jan Hendriks(en). In sommige streken (zoals bijvoorbeeld de Veluwe waar mijn schat haar roots heeft) kreeg de dochter een verklein-voornaam, bijvoorbeeld Jannigje Hendriks(en). Voor stamboomonderzoek is dit natuurlijk een hele kluif aangezien kinderen op twee generaties zo goed als zeker van patroniem veranderden, hoewel in veel families en zeker die van mijn echtgenote er een sterke traditie was om de oudste zoon dezelfde naam als de opa te geven. Ga er maar aan staan!

Anyway, in het geval van mijn madam kwam ik erachter dat de allereerste "Wajer", de stamvader uit Ermelo, voorheen Berend Hendriks(en) heette. Ik heb zijn naamaannemingsakte nog niet kunnen vinden maar dat komt wel, er zijn enkele complicaties bij de verschillende diensten van de bevolking :-)

Waarom koos Berend voor die familienaam?
Ik heb een vermoeden die hij toen gewoon de naam van de boerderij waar hij (in)woonde en werkte overnam, een boerderij "de Waaijer" geheten. Sommige andere onderzoekers denken dan weer dat hij gewoon "vernoemd" werd naar een hogere plaats of heuvel waar het waaide. Ik blijf echter bij mijn idee.

Kijk, Berend nam met overleg en misschien wel verantwoordelijkheidsgevoel een aanvaardbare familienaam aan. Velen van zijn landgenoten waren een pak lichtzinniger en zadelden hun nazaten op met namen die ons nu nog doen gieren van 't lachen...


Berend Wajer, zoon van Hendrik Jansen, chapeau voor uw keuze en ook bedankt voor mijn "Wajerke"!


Cool runnings,


Emmanuel


01 december 2009

Onze burgervader niet écht populair.


Onze burgemeester staat samen met zijn schepencollege op plaats 236 van de 307 in een tevredenheidsenquête deze morgen gepubliceerd door de enige echte gazet Het Nieuwsblad-De Gentenaar. Goed bezig daar aan de Dendermondesteenweg!
De uitslag van de Destelbergense farao is ontgoochelend maar tegelijk ook weer niet echt verrassend te noemen. De man met de aanhanger aan nevenmandaten gaat er prat op dit allemaal goed te kunnen "managen" maar vergeet ondertussen dat zijn stokpaardje, dat "managen", niet zaligmakend is.
De inwoners van onze gemeente willen een burgemeester die wat meer onder de mensen komt, wat meer voeling heeft met wat op de deelgemeente leeft, veel meer luistert en overlegt, veel meer en vooral tijdig communiceert,... Een score van 4.9 als bemiddelaar is iets waarover de heer D.P. misschien niet wakker ligt maar het is wél een akelig resultaat, wat een spiegel wordt hem hier voorgezet. 5.2 als netwerker, "kan beter" en zal in het geval van zijn andere mandaten ook wel veel beter zijn. De 5.4 als burgervader is te zielig voor woorden, dan heb je toch totaal gefaald?
Waar ik nog het meeste van huiver is het zinnetje: het is niet onze ambitie om uit te blinken.
Precies. Zo gaat het eraan toe daar op 't hoogste verdiep van kasteel Van Acker, vooral niet teveel ambitie, vooral niet teveel uitblinken.
En vooral zonder kleerscheuren naar 2012 kruipen, meneer D.P.?



Cool runnings,



Emmanuel