"Une Madeleine de Proust" is een Franse uitdrukking verwijzend naar de schrijver Marcel Proust die bij het eten van het gelijknamig gebakje zich plots zijn jeugd herinnert met alle momenten die je als volwassene eigenlijk te snel vergeet. Hij schrijft erover in zijn roman " A la recherche du temps perdu".
Zelf was ik al jaren op zoek naar een klein gebakje uit mijn jeugd, toen we met papa nog vaak naar Frankrijk reden bij mijn grootouders. Ik kon maar niet op de naam komen, kon het enkel beschrijven en steevast glimlachen terwijl ik het beschreef. In België bleek het al heel lang niet meer te vinden maar een fotootje dat één van mijn nichten toevallig postte op Facebook bracht me eindelijk op het goede spoor, wat een toeval. In Frankrijk is het gebakje wél nog te koop, dus ik als de wiedeweerga (ik blijf dat een leuke uitdrukking vinden) de grens over en twee dozen gekocht: Chamonix van Lu, een cakeje met appelsienvulling.
Ik at er net eentje op en in gedachten zat ik weer met veel te korte beentjes aan de grote tafel in de eetkamer, na het avondeten luisteren naar de grote mensen en hoe ze de wereld zagen. Koffie drinken uit een grote bowl, koffie die steevast veel te sterk was maar daar zweeg je over want anders kwam bedtijd er wel érg snel aan.
Soms dronken we 's avonds lindethee in het salon, mijn grootmoedertje had dan haar peignoir aan en zag er niet meer de letterlijk en figuurlijk "kleine chef" uit. We keuvelden nog wat of keken wat tv. Daarna, hop, naar bed. Zo'n groot, oud tweepersoonsbed waar je haast alpinist moest zijn om erin te geraken, met zo'n dikke matras en dikke dekens, met spiraalveren ook... Dat sliep lekker, lekker zeg ik u! Tenminste, als dat klein mormel van een broer weer niet lag te woelen en te dromen.
Eén enkele keer, toen ik later met vrouw en kroost in een auberge overnachtte, heb ik datzelfde lekkere-matras-gevoel terug ervaren.
Het was leuk bij mijn grootmoeder, bij beide grootmoeders natuurlijk.
Iedereen heeft wel herinneringen aan de tijd van toen: een geluid, een geur, een smaak, een woord dat die speciale en tegelijk doodgewone momenten weer oproept. Een "Madeleine van Proust". Koester dat, geef het verhaal door aan je kinderen, hoe onbelangrijk volgens jou ook, het is een heel klein stukje uit je emotionele museum. Het is een heel klein stukje "jij"...
Cool runnings,
Emmanuel
Ik at er net eentje op en in gedachten zat ik weer met veel te korte beentjes aan de grote tafel in de eetkamer, na het avondeten luisteren naar de grote mensen en hoe ze de wereld zagen. Koffie drinken uit een grote bowl, koffie die steevast veel te sterk was maar daar zweeg je over want anders kwam bedtijd er wel érg snel aan.
Soms dronken we 's avonds lindethee in het salon, mijn grootmoedertje had dan haar peignoir aan en zag er niet meer de letterlijk en figuurlijk "kleine chef" uit. We keuvelden nog wat of keken wat tv. Daarna, hop, naar bed. Zo'n groot, oud tweepersoonsbed waar je haast alpinist moest zijn om erin te geraken, met zo'n dikke matras en dikke dekens, met spiraalveren ook... Dat sliep lekker, lekker zeg ik u! Tenminste, als dat klein mormel van een broer weer niet lag te woelen en te dromen.
Eén enkele keer, toen ik later met vrouw en kroost in een auberge overnachtte, heb ik datzelfde lekkere-matras-gevoel terug ervaren.
Het was leuk bij mijn grootmoeder, bij beide grootmoeders natuurlijk.
Iedereen heeft wel herinneringen aan de tijd van toen: een geluid, een geur, een smaak, een woord dat die speciale en tegelijk doodgewone momenten weer oproept. Een "Madeleine van Proust". Koester dat, geef het verhaal door aan je kinderen, hoe onbelangrijk volgens jou ook, het is een heel klein stukje uit je emotionele museum. Het is een heel klein stukje "jij"...
Cool runnings,
Emmanuel
