Op het risico af om weer maar eens voor softie of naïeveling versleten te worden...
Toen we vorige grote vakantie in Parijs, dé favoriete stad van onze Florine, logeerden stootten we af en toe op een clochard, een sukkelaar, een sdf, ... Het was toen nog lekker warm buiten, mooi weertje. Dat "buiten" mocht je in het geval van die daklozen wel letterlijk nemen natuurlijk en het kwik daalde, ocharme, maar tot een graad of twaalf.
Dezer dagen en bij deze vrieskou denk ik weer aan die mensen die we toen tegenkwamen: het meisje dat eten kwam bedelen aan de snackbar en uiteindelijk een pizzapunt vond in een vuilbak, het geïmproviseerde bed met een schamele kapotte slaapzak op Montmartre, de man in wat ooit een mooi maatpak was scharrelend in een vuilniscontainer om er twee oude broden uit te halen en vooral... de doffe blik in zijn ogen. De fierheid voorbij of kwijt.
De winter deelt zijn eerste prik uit en gelukkig moet ik me enkel zorgen maken over het feit of ik al mijn klanten op een normale manier ga kunnen bezoeken met zo'n gladde wegen. De verwarming in huis kan gerust wat hoger, de kindjes hebben hun lekker dikke slaapsokjes aan. Een lekkere bak koffie is zo gezet, de televisie staat aan, het weerbericht op Ketnet.
We hebben niet zoveel nodig om te beseffen dat we het zo goed hebben, echt niet, enkel tijd.
En zelfs dat hebben sommigen die vannacht buiten slapen niet.
Cold runnings,
Emmanuel
