Als het echt àf mag zijn...

Ons verblijf hier op de Veluwe gaat steevast gepaard met lekkere verse vis eten.

Op vlak van kwaliteitsvolle vis worden we bij ons in Heusden natuurlijk wel verwend door Luka in de Tramstraat maar hier in Putten zit eveneens een zaak die een omweg waard is: Visgilde Foppen in de Dorpsstraat. Niet enkel de bediening is er uitermate verzorgd en vriendelijk, ook de gastvrijheid en flexibiliteit is lovenswaardig.

Mijn lieve echtgenote, de stralende en immer welgeluimde Sandra Gerritje Wajer, nam voor onze vakantie via internet contact op met Foppen met de vraag of zijn voor ons een sashimischotel konden bereiden die wij dan zouden ophalen op 27 december, gisteren dus. Algauw kregen we antwoord dat ze dit eigenlijk niet meer op de lijst hebben staan maar "dat ze het wel wilden doen op nadrukkelijke aanvraag". Wij benieuwd dus. Gisterenmiddag, na een uiterst mooi gepresenteerde koffie gedronken te hebben in hun verbruikzaal, stapten we de winkelruimte binnen waar de winkelverantwoordelijke vol trots de schotel presenteerde en duidelijk aangaf hoeveel plezier hij had bij het maken ervan.
Vakkennis, beroepsliefde, priceless...

Het hoeft geen betoog dat de avond niet vroeg genoeg kon beginnen: haardvuur aan, flesje wijn, dochters goed te genieten en de verse sashimischotel. Heerlijk.

Ik zei in het verleden al een paar keer dat geluk eenvoudig kan zijn maar sommige mensen maken het toch een ietsje meer.



Cool runnings,

Emmanuel

Terug naar de bron...

 

 

Zoals de meesten onder jullie al weten durf ik mij al eens bezighouden met de nobele hobby genaamd "Genealogie". Ik ben er al sinds meer dan twintig jaar zoet mee.

Een aantal jaren geleden begon ik mij te interesseren in de stamboom van mijn lieve, snoezige, charmante, vrouw-uit-één-stuk, echtgenote Sandra Gerritje Wajer.
Haar voorgeschiedenis uitpluizen bleek naderhand nog leuker en ingewikkelder dan die van mij, al was het maar omdat het opzoekingswerk in Nederland helemaal anders verloopt dan bij ons.
Waar ik heel wat tijd in stak was het opzoeken van de (letterlijke) oorsprong van haar familienaam: WAJER. Ik schreef hier mijn wedervaren reeds neer met betrekking tot het ontstaan van familienamen in Nederland en iets later, hier dus, schreef ik over de betovergrootvader van Sandra.

Ondertussen raakte mijn vermoeden over de boerderij (eerste link) bevestigd (foto boven links) en kon ik op zoek gaan naar waar die eventueel gestaan had, ik vond op het Net en elders niet onmiddellijk veel verwijzingingen naar de naam of plaats. Oude kaarten er bij gesleurd, gps en luchtfoto's gebruikt, genealogiecontacten gecontacteerd als double check en bingo: we got him.

Zo komt het dus dat ik gisteren met vrouw en kroost een buitenkant van Ermelo opzocht en er tot grote verwondering van mijn Wajertje de boerderij kon tonen waar voor haar familie en bij uitbreiding alle Wajer's uit de streek veel begonnen is. Groot was mijn verbazing dat op de gevel van het gebouw nog steeds de oude naam prijkte, ondertussen is de boerderij toch al een aantal keer van officiële naam veranderd. Nog eigenaardiger is dan te merken dat weinig of niets over de voorgeschiedenis te vinden valt.

Mijn Wajertje pinkte een traantje weg, ze dacht terug aan haar opa die haar ooit "iets" vertelde over "een boerderij" maar meer wist opa er eigenlijk ook niet over. Nu stond ze daar een beetje beduusd te kijken naar een groot bord dat haar familienaam aangaf.
Ik stapte op de eigenaars af en vroeg of mijn lief vrouwtje op de foto mocht met dat bord. Dat bleek geen probleem te zijn, auto's werden opzij gereden en kiekjes werden gemaakt. Voor mijzelf een emotioneel moment en blijkbaar voor mijn Wajertje ook!





Cool runnings,

Emmanuel

D*ck.

Misselijk, echt misselijk word ik van die asociale foutparkeerders in onze schoolbuurt maar bij uitbreiding in elke schoolbuurt. Misselijk dus.


Cool runnings,

Emmanuel

De familiezetel.

Mijn Franse overgrootvader langs grootmoeders kant werkte tot 1945 als "modeleur" ofte mallenmaker in een metaalfabriek te Aulnoye, de ondertussen ter ziele gegane L.M.A.
Hij ontwierp en maakte er mallen voor machineonderdelen, diezelfde machines zouden instaan voor het vervaardigen van grote metalen buizen zonder lasnaad, iets wat in die tijd (rond de jaren '40) een echte specialiteit was.
Ik heb mijn overgrootvader nooit gekend, hij overleed in oktober 1945, maar volgens iedereen die mij over hem vertelde was hij een lieve, genereuse en verschrikkelijk handige man.

Zijn hobby was houtbewerking.
Van speelgoed voor zijn kleinkinderen, waaronder een step en houten auto's voor mijn papa, over gebruiksvoorwerpen tot meubels. Hij had magische handen...
De fauteuil hierboven komt ook van zijn hand en werd begin de jaren '40 gemaakt. Hijzelf zat er in, mijn grootmoeder zat er in, mijn vader zat er in en ik zat er in telkens ik als broekventje op bezoek ging naar Frankrijk. Mijn vader "erfde" hem toen mijn grootmoeder naar een RVT verhuisde en na het veel te vroeg overlijden van mijn vader verhuisde de zetel naar de Laarnebaan in Heusden waar hij een rustige ouwe dag slijt en gebruikt wordt door Florine.
Dat zijn dan vijf generaties die in dezelfde fauteuil kruipen.

Velen onder jullie kennen ondertussen mijn liefde voor mijn voorouders en familie, voorwerpen van vroeger worden door mij dan ook in ere gehouden, in de hoop ook dat ik op deze manier iets doorgeef aan mijn dochters.
Niet het materiële, wel de waarde van het verleden, het besef dat het soms helpt te weten waar je vandaan komt vooraleer je druk te maken waar je naartoe wil.


Cool runnings,

Emmanuel

Tien Geboden van de puber.

 

Cool runnings,

Emmanuel

Een oud keteltje.

Het koperen keteltje hierboven is zo'n 73 jaar oud.

Het is een zelfgemaakt alcohol stookketeltje waarmee mijn overgrootvader Frans Van Parijs en zijn jongere broer Leopold stiekem delen van het fruit uit hun ouderlijke tuinen en velden tot het betere vocht omtoverden aan het begin van W.O I.
Frans en Leopold waren van huis uit groenseliers, de term die ik op verschillende aktes vond voor wat wij nu groenten- en fruittelers noemen. Hun ouderlijk huis stond in Afsnee, toen nog een erg landelijk dorp aan de rand van Gent maar ondertussen allang opgeslokt door datzelfde Gent.
Volgens de verhalen van een oudoom, zoon van Leopold, zat het technisch versnuft bij de jongere broer terwijl de ideeën en adressen voor de afzetmarkt eerder van Frans kwamen. Ook het soms overmatig proeven en keuren van de stooksels was eerder iets voor mijn overgrootvader.

Beide heren, flinke oudstrijders uit W.O I "van aan den Yzer, meneer!", zullen met hun opbrengst wel één en ander achterover gegoten hebben in café Bij Van Wassenhove in de toenmalige Kerkwijk, nu gewoon Afsneedorp. De Van Parijs'en waren er beroemd en berucht, zes zoons die al eens een jenevertje dronken na de dagtaak. Nà de dagtaak inderdaad, een goed principe dat ik graag overgenomen heb.


Cool runnings,

Emmanuel

Only time...

Cool runnings,

Emmanuel

Schoonheid in pixels...

Cool runnings,

Emmanuel

Mjam!

 

 

Zonder woorden, vrucht van de Quercus.

 

 

 

 

 

Cool runnings,

 

Emmanuel

Alledrie mijn alles.

Just dreaming...

Een mens mag zichzelf toch wel eens uitlachen, of niet soms? :-)


Cool runnings,

Emmanuel

Geen heldinnen meer...

Deze namiddag overleed mijn lieve Franse grootmoeder, twintig jaar na mijn lieve Vlaamse grootmoeder...


Allebei waren ze mijn heldinnen, allebei verstonden ze de kunst om je als kleinzoontje te omringen met liefde, genegenheid, gezelligheid en aandacht. Ze konden allebei zo lekker koken en lieten me steeds toe eens in de potten te snuisteren en later mee te roeren. Het waren vrouwen uit één stuk, harde werksters en propere madammen, ze zouden nooit buiten komen zonder de gepaste kledij en de gepaste handtas, de gepaste schoenen, het bijhorend sjaaltje of de stijlvolle broche. Een broche, waar zie je dat tegenwoordig nog...

Mijn Vlaamse mémé was een vlot, volks mens. Altijd klaar om te lachen om één of andere stommiteit die mijn broer en ik uithaalden toen we er logeerden, ze kon of wou gewoon niet kwaad zijn op ons. Wij bepaalden er steevast het menu, pépé moest dan maar zwijgen en mee eten. Ze sprak ook zo sappig maar mooi Gents, probeerde dat wat bij te schaven wanneer ze met ons praatte maar aan het accent dat we aanhielden toen we weer thuis waren wist mijn mama al genoeg. Het zou voor een andere keer zijn. Wanneer ik aan mijn mémé denk dan denk ik aan: de geur van zachtsmeltende bakboter, warmwaterkruikjes voor in bed, midden op een zomerdag de gordijnen van de woonkamer dichttrekken want we hadden een verkeerslichtje op batterijen gekregen en "dat kunt ge niet gebruiken al er teveel licht is", warme vanillepap en warme griesmeelpap, plastic bootjes in de douche...

Mijn Franse grootmoeder "Mamie" was iets anders. Ook zij liet haar deur open staan voor heel de familie maar ze was toch wel "le grand petit chef", de mater familias. Ik heb ook altijd de indruk gehad dat de kleinkinderen voorrang hadden op àl haar kinderen. Niet dat ze naliet om ons terecht te wijzen als het wat lang geduurd had dat we haar telefoneerden, of dat we eerst bij andere familieleden op bezoek geweest waren vooraleer bij haar langs te gaan: "tu viens d'abord chez moi, les autres tu pourras les voir plus souvent!" Petit chef had gesproken. Wanneer ik aan mijn mamie denk dan denk ik aan: heerlijke versgemaakte cassoulet, lekkere konijnstoofpot, veel te sterke koffie, mooie grote rozen in de tuin, een bed op het eerste verdiep waar je moest in klimmen zo hoog was het, klein glaasje wijn bij het eten, Franse muziek, Franse literatuur, lange gesprekken aan de eettafel...

Mijn heldinnen zijn niet meer, bestaat er iets mooier dan grootmoeders?
Mooier dan die van mij niet nee, dat weet ik wel zeker.

"In loving memory: Héléna Van Parijs & Fernande Trigalet"


x Emmanuel

Helpende handen...

 

Het is gelukt, eindelijk staat mijn eigenste serretje winddicht.

Enige tijd geleden kon ik voor een prikje een tweedehandsserre kopen mits zelf af te breken en te vervoeren, makkie dus en gauw gedaan. Na eerst de voorbereidingswerken uitgevoerd te hebben samen met mijn schoonpa Jan Wajer kwam gisteren een zwaardere klus op tafel liggen: waterpas controleren, spanning op de serre controleren, winddicht maken, kapotte ramen vervangen, alles netjes plaatsen dus...

Gelukkig kon ik rekenen op de deskundige kracht en handen van weer eens mijn schoonpa en zijn jongere broer Koos. Hoe die kunnen samenwerken zonder één woord luider dan het andere uit te spreken is fenomenaal. En allemaal met de glimlach op het bezwete gezicht! Terwijl wij drie de werken uitvoerden zorgde mijn vrouwtje, de immer oogstrelende en minzame Sandra Gerritje Wajer, voor drank en knabbels. Onder het goedkeurend oog van mijn schoonma, haar schoonzus Helma, nichtje Elke en mijn madam deden we gestaag verder tot we ergens in de vroege avond moe maar tevreden neerploften op de tuinstoelen en allemaal samen nog wat konden napraten aan tafel.

Het was werkelijk een mooie en zeer productieve dag, alles liep gesmeerd, nogmaals: mét de hulp van de helpende handen.

Bedankt Koos, bedankt Jan :-)


Cool runnings,

Emmanuel

Snuifje karakter, snuifje doorzettingsvermogen, snuifje steengoeie school...

Neem een snuifje karakter, een snuifje doorzettingsvermogen, een snuifje steengoeie school en mix dit alles maar...

Het resultaat mogen wij hier thuis beleven met onze jongste dochter Florine, die voor het eerst in jaren ongelooflijk gelukkig en ontspannen aan haar schoolvakantie mag beginnen. Zoals sommigen wellicht weten kampt Florine met serieus wat dyslexie, een stoornis die haar in het verleden veel traantjes en moedeloosheid bracht want het arme schaap wist nooit wat haar overkwam als ze weer eens met (veel) mindere punten van school naar huis reed. In de klas van meester Tom werd vorig schooljaar na veel onderzoeken en gesprekken met deskundigen, CLB en de school al een eerste stap gezet in wat voor Flo'ke zo belangrijk ging worden: het terugwinnen van haar zelfvertrouwen en vooral het plaatsen en naamgeven van haar probleempje.
Echter, dit schooljaar, bij juf Tine maakte Florine op alle vlakken een enorme vooruitgang. Het klikte erg goed met haar juf, ook de klasgenootjes vielen allemaal mee en ze voelde gewoon dat ze er weer bij hoorde. Beetje bij beetje kwam dat soms té zelfzekere meisje terug, ze had plezier in het naar school gaan. Het moet gezegd dat ook de aanpak van juf Gonda (zorgjuffrouw) en juf Griet (coole logopediste) zijn vruchten afwierp, de puzzelstukjes vielen in elkaar. Onze school maakte weer eens haar reputatie waar: een school waar iedereen thuishoort. Geen berg te hoog, geen dal te diep, alle kindjes kunnen mee. Echt een steengoeie school.

Kijk, wij hebben "maar" een kindje met dyslexie, ik kan me voorstellen dat sommige ouders dan denken dat ik me nogal makkelijk laat meeslepen in melige toestanden en zelfbeklag maar dat doe ik dus bewust niet. Ik ben gewoon fier op wat mijn dochter met al haar wilskracht en karakter bereikt heeft dit schooljaar en hoop voor andere ouders in vergelijkbare situaties dat zij evenveel zouden kunnen genieten van de welverdiende vakantie.

Juf Tine, juf Gonda, juf Griet, schooltje: jullie waren dit schooljaar samen met ons Flo'ke de perfecte mix. Bedankt daarvoor!


Cool runnings,

Emmanuel

Maak plaats voor de artiest!

De jongeman aan mijn zijde, foto hierboven, gaat door het leven met de eretitel "Schoonbroer van Emmanuel". Er zijn zo maar vier gelukzakken.
Betrokkene hoort ook wel thuis in de categorie "hoekske af en superleutig" en durft in zijn vrije minuten al eens een muziekstukje, fotocompositie, filmpje of tekstje plegen.
Toen ik deze ochtend op zijn Smoelboekpagina zat las ik het prachtige stukje proza dat ik hieronder ter meerdere eer en glorie van de taal van Vondel plaats. Lees ende geniet, gij allen.

 

Lief klein egeltje ik reed over je heen
Nu zit er thuis een egelvrouwtje helemaal alleen
Lief klein egeltje daarstraks was je nog blij
Je was nog wormpjes aan het eten, nu niet meer, het ligt aan mij.
Lief klein egeltje jij kleine kapoen...

 

Wat deed jij op het fietspad, je zal het nooit meer doen
Lieve kleine egel,'k meen het echt onvervalst
ik heb je werkelijk niet opzettelijk..platgewalst
Lief klein egeltje dit is niet amusant
'k duwde je neusje in je schedel met mijn buitenband
Je was de sterkste en de slimste in de egelfabriek
'k snap dat je kinders mij sorteren onder 'antipathiek'
Lieve kleine egel, 'k neem je mee naar huis
'k stop je bekje vol met nootjes, 'k zet je neer voor de buis.
Lieve kleine egel, sta me toe, ik maak het goed:
naar de VDAB ga'k in't vervolg wel te voet.

 

 

 

 

Cool runnings,

Emmanuel 

Wablieft? U zegt?

Gek eigenlijk dat ik na maanden van blogpauze ineens met onderstaand stukje begin, wie mij kent zal dan weer minder verrast zijn.


Wanneer ik de voorbije dagen allerlei fora en sociale media volgde met discussies over het al dan niet verplaatsen van enkele vakantieweken stond het huilen me soms nader dan het lachen.
Niet zozeer het onderwerp en de enorme dooddoener "we hebben onze twee maanden vakantie écht wel nodig", wel het bedroevend gebrek aan schrijfkunst van de jeugd van tegenwoordig en de bijna haat tegenover die oude mensen van meer dan dertig...
Inderdaad, je kan je afvragen of leerkrachten Nederlands niet stilaan de handdoek willen gooien na het lezen van zoveel desinteresse in onze moerstaal. Dat een bepaalde sms-taal stilaan niet meer weg te denken is kan ik nog aannemen maar de manifeste onwil om correct te schrijven, te vervoegen, volgens mij zelfs te lezen, doet mijn broek afvallen maar vooral: ik word daar enorm pissig van!
Ik praat bewust over manifeste onwil want volgens mij zullen ze 't op toetsen en examens wél goed doen, al is het vaak dik tegen hun zin.
Vragen sommigen onder hen zich niet af of ze op die manier niet zelf zorgen voor die zo gehate kloof tussen ouderen en jeugd?
Jawel hoor, ik ben ook jong geweest. Ik heb ook wegen gezocht om me af te zetten tegen die ouwe, duffe, vermaledijde, ze-begrijpen-mij-niet ouders maar ik schreef g*dverd*mme Nederlands.

Dus, voor al die jongelui die vinden dat "we" "hen" niet begrijpen een boodschap: zorg dat we verstaan wat jullie ongeïnteresseerd mompelen en neerkrabbelen, misschien komen daar nog wel verrassend positieve gesprekken uit voort.

Cool runnings,

Emmanuel

Nog even niet, sorry.

Er is sinds december wel één en ander gebeurd wat mij niet onberoerd gelaten heeft, zeg maar wat mij een flinke tik uitgedeeld heeft. Daarom nog even niks op mijn blog, sorry. Al voel ik af en toe wel iets kriebelen, het komt eraan.

Quiet runnings,

Emmanuel