En waarom geen lans breken voor... "Goede Doelen Water"?

Op vakantie in Den Helder stootte ik op een zeer interessant initiatief dat daar in de horeca vaak voorkomt.
Op de drankenkaart staat onder de frisdranken de vermelding "Goede doelen water", per glas of per karaf. Je betaalt er tot €1.50 voor.


Dat is eigenlijk kraantjeswater maar de opbrengst van de verkoop gaat naar een goed doel, dat gaat van jeugdopvang tot instellingen voor dementerenden.
Het is niet de bedoeling om met z'n negenen drie karaffen te bestellen, wel eventueel water bij te bestellen bij de rest van de drank of maaltijd. Vergelijk het wat als een karaf die je in Frankrijk op tafel gezet krijgt maar da's daar dan, voorlopig nog, gratis. We hebben het hier natuurlijk enkel over brasseries en eethuizen, in café's zie ik er het nu niet van in.


Ik vind zoiets een nobel idee en zou uitbreiding mogen vinden in Vlaanderen, niet als vervanging van een fles Vittel, wel als heel kleine haast onzichtbare bijdrage aan een sociaal initiatief. Ik merkte na gesprekken met de uitbaters en bediening dat zij allemaal erg achter het gegeven staan. Daarom ben ik er ook van overtuigd dat dit een win-winsituatie zou kunnen zijn voor iedere speler in het verhaal


Nu wij nog?
Deel deze post, spread the word!




Cool runnings,


Emmanuel

Place to go: Momento!

In Julianadorp (deelgemeente van Den Helder, Noord-Holland) vind je aan het Loopuytpark, zeg maar gewoon centrumpleintje, een schitterende tapaszaak: Momento.
Ok, het is een beetje ver, zo'n dikke 350 km...
Het kader is er gezellig chaotisch, geen enkel bord is hetzelfde maar de bediening en sfeer zijn top!


We gingen er vorige dinsdag 's avonds eten met ons viertjes.
Hoewel we niet gereserveerd hadden (en eerlijk gezegd staat dat ook nergens goed vermeld) kon de lieve, jonge dienster ons een tafeltje aanbieden lekker dicht bij de deur. Het was die dag verschrikkelijk warm geweest en we konden dus wel wat schaduw en lichte tocht gebruiken. Hoewel het die avond volle bak was hadden we niet de indruk dat we in een luidruchtige zaak zaten, het was doenbaar.
Een sympathieke jongeman kwam ons het "all you can eat" concept uitleggen en nu hebben we als gezin wel al een pak gastronomische ervaring in allerlei stijlen, tapas zoveel je maar wilde hadden we nog niet geprobeerd.
Het ging er ons natuurlijk niet om zoveel mogelijk te eten, wel om zoveel mogelijk verschillende gerechtjes te proeven en met mekaar erover te babbelen. De tapas kwamen in typische, kleine ronde schoteltjes en waren qua portie zeker aanvaardbaar. Ondertussen bleef de bediening zeer dicreet maar vlot haar werk doen, we kwamen niks tekort. Over tekortkomen gesproken, voor bestelde maar niet opgegeten tapas werd €2.5 aangerekend, ik kan mij daarin vinden.


We hebben met deze zaak alvast een leuk adresje gevonden voor bij ons volgend bezoek aan de "roots" van mijn vrouwtje. Als ze daar zo verder werken en niks veranderen aan interieur, stijl en vriendelijkheid van het personeel wordt en blijft dit een topper.


Cool runnings,


Emmanuel

Voelbaar verdriet...

 Vooraleer later iets opgewekter te schrijven over onze vakantie toch nog even terugkomen op de Dag van Nationale Rouw die op 23 juli laatstleden gehouden werd bij onze bevriende noorderburen.

Zo ook in Julianadorp, waar wij op vakantie waren.

Om 16u. kwamen de eerste lichamen van slachtoffers op de vlieghaven van Eindhoven aan en op dat tijdstip klonken overal te lande rouwklokken, van het kleinste kerkje tot de grootste kathedraal of dom.
Wij kwamen net aan bij IJssalon De Schepper waar we een ijsje wilden genieten toen de klokken van de kleine kerk luidden en het verkeer plotsklaps stil viel. Auto's stonden aan de kant met de radio uit, fietsers stapten af, muziek werd uitgezet in de verschillende handelszaken, voetgangers stonden stil, ouders hielden hun kinderen even vast voor de symbolische minuut stilte. Eén minuut in een mensenleven.
In het ijssalon was het akelig stil, het personeel keek op een tablet naar de trieste thuiskomst van hun overleden landgenoten, de klanten zaten neer, iedereen keek mekaar aan en voelde het verdriet. De koelte van de airco leek ineens een ongemakkelijke kilte.

Toen op de tablet de Last Post te horen viel ging ik rechtstaan, met mij ook onze dochter Laetitia en de rest van de klanten.
De rillingen liepen me over het lijf. Erg onwezenlijk... Voelbaar verdriet.


Emmanuel

Een briefje naar mijn liefje...

Hé jij daar, ja jij.


Denk eens heel goed na...
Hoe lang is het geleden dat jij een handgeschreven brief verstuurde?


In deze tijden van internet, sms en skype zijn we met z'n allen allang verleerd hoe leuk het kan zijn om een brief te schrijven en vooral hoe leuk het kan zijn om een échte brief te ontvangen. Wat we vroeger vanzelfsprekend vonden is nu stilaan, ja, een zeldzaamheid. Wat zijn we eigenlijk uit het oog verloren dat we dit niet meer doen? Het mag nochtans nog altijd, het is leuk, beleefd, het is persoonlijk, het is... uniek.


Ik denk dat we gewoon de moeite noch energie willen of kunnen opbrengen om eventjes, tien minuutjes maar, enkel en alleen aan die ene persoon te denken en te tonen wat die bepaalde persoon voor ons waard is. Dat kan gaan van beleefd contact, over respect naar vriendschap of liefde.


De reden voor mijn schrijfseltje zien jullie op de foto hierboven, een (liefdes)brief die mijn oudste dochter Laetitia vandaag op de brievenbus deed voor de knul van haar leven, haar liefje, haar alles. Zijn familienaam heb ik omwille van privacy maar even met een toepasselijk hartje bedekt.
Terwijl ze anders zo'n dertig sms'en per dag naar elkaar sturen dacht ze vandaag aan het schrijven van een heuse brief, "want die kan hij dan bijhouden".
En gelijk heeft ze want de (liefdes)brieven die mijn lieve madam Sandra Gerritje Wajer en ik naar elkaar stuurden nu bijna dertig jaar geleden zijn ook grotendeels bewaard gebleven en liggen mooi te rusten in een plastic bakje op zolder.


Nogmaals, we zijn vergeten wat het schrijven van brieven kan teweegbrengen, het nadenken over een woord, een zinswending, een vraagteken of uitroepingsteken.
Als we dat nu allemaal eens opnieuw gingen proberen, zou toch leuk zijn. Nee?


Geef het een kans.



Cool runnings,

Emmanuel