Vooraleer later iets opgewekter te schrijven over onze vakantie toch nog even terugkomen op de Dag van Nationale Rouw die op 23 juli laatstleden gehouden werd bij onze bevriende noorderburen.
Zo ook in Julianadorp, waar wij op vakantie waren.
Om 16u. kwamen de eerste lichamen van slachtoffers op de vlieghaven van Eindhoven aan en op dat tijdstip klonken overal te lande rouwklokken, van het kleinste kerkje tot de grootste kathedraal of dom.
Wij kwamen net aan bij IJssalon De Schepper waar we een ijsje wilden genieten toen de klokken van de kleine kerk luidden en het verkeer plotsklaps stil viel. Auto's stonden aan de kant met de radio uit, fietsers stapten af, muziek werd uitgezet in de verschillende handelszaken, voetgangers stonden stil, ouders hielden hun kinderen even vast voor de symbolische minuut stilte. Eén minuut in een mensenleven.
In het ijssalon was het akelig stil, het personeel keek op een tablet naar de trieste thuiskomst van hun overleden landgenoten, de klanten zaten neer, iedereen keek mekaar aan en voelde het verdriet. De koelte van de airco leek ineens een ongemakkelijke kilte.
Toen op de tablet de Last Post te horen viel ging ik rechtstaan, met mij ook onze dochter Laetitia en de rest van de klanten.
De rillingen liepen me over het lijf. Erg onwezenlijk... Voelbaar verdriet.
Emmanuel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten