Bang...

 

Vroeger hield ik je hand vast, was ik soms bang of twijfelde.

Je kneep dan meestal net ietsje harder alsof je wou zeggen “ ’t komt wel goed, wees maar gerust”

En vele dingen kwamen ook wel goed, niet alles, niet altijd maar wel erg vaak.

 

Later nam ik je hand vast en je voelde dat ik niet bang was, dat alles goed was, dat ik gerust was.

Ik probeerde het op mijn manier in ’t leven en dat lukte, niet alles, niet altijd maar wel erg vaak.

 

Nu neem ik je hand weer vast, ik ben weer bang en twijfel.

Je knijpt wel wat maar niet zo hard, je wil weer zeggen “ ’t komt wel goed, wees maar gerust”

Deze keer blijf ik bang papa.

 

Emmanuel.

Voor papa, Kerstnacht 2012...

Als iedereen het op elkaar steekt en ik op 't geld...

Voetbal, of kutvoetbal zo u wil, het is me wat.

Ik ben al een aantal jaren geëvolueerd van fanatieke-slecht-tegen-verlies-kunnende Club Brugge supporter naar een supporter die alles wat meer in zijn juiste perspectief probeert te plaatsen, niet altijd even evident geef ik toe. In mijn vriendenkring oogst ik daar zowel respect als onbegrip voor.

Het is nu ook niet zo dat ik niet meer kan genieten van een lekkere pot voetbal, tuurlijk wel, al is dat bij mijn club wel al een tijdje geleden. Ik heb het gewoon alsmaar moeilijker met het hele kromgetrokken gedoe tussen managers, bestuur, spelers, pers en supporters. Om de haverklap gaan supporters van allerlei teams door het lint, leggen spelers ridicule verklaringen af in de pers over hoe goed ze wel zijn en hoe onheus behandeld ook of staan bestuursploegen met de broek op de enkels om toch maar niet tegen de haren van bevriende haaien managers in te strijken. Iedereen steekt het op een ander, ik steek het op 't geld...

De aanhang van een ploeg heeft vaak veel over voor een zitje in het stadion, de aanhang is het hart van de vereniging en vindt dat ze "daar in de loges" niet genoeg naar hen luisteren. Diezelfde aanhang snapt ook wel dat hun bijdrage in de kassa, hoe goedbedoeld en vaak erg hoog ook, niet de grootste hap in het budget van een voetbalploeg is. Daarvoor heeft het verstand, het management, normaal gezien wel de goede mensen aangetrokken, zij vinden dan weer dat ze "daar beneden niet alles snappen van een club leiden". Probleem is nu dat beide sectoren meer en meer met mekaar overhoop gaan liggen als resultaten erg lang uitblijven en op langere termijn haast met getrokken messen tegenover elkaar staan. Vooral het hart laat zich hierin al te makkelijk leiden door passie, het verstand zou dan beter eens wat lessen in empathie en eerlijke communicatie kunnen volgen.
Zo vermijd je toestanden zoals vorig weekend na de wedstrijd KAA Gent - WB waar een speler tijdens de wedstrijd zijn eigen supporters schoffeert en wat later haast gemolesteerd wordt door diezelfde supporters, althans de heethoofden daarvan.
Twee dagen later moeten horen dat betrokken speler niet eens een sanctie oploopt voor onprofessioneel/ronduit onbeleefd gedrag is dan van het goede teveel voor sommigen.
Een neutrale supporter fronst dan ook al eens zijn wenkbrauwen, ja.

Ach, zoals daarnet al zei: "'t is 't geld".

"We hebben een abo betaald, wij hebben ook iets te zeggen en wij willen voetbal zien", "Wij hebben veel geïnvesteerd in die vent en wij willen hem zien spelen", "Ik wil zoveel mogelijk verdienen op korte tijd, die eerste en tweede groep kan mij dus gestolen worden"
Snap je 'm?

Kutvoetbal, ja soms.


Cool runnings,

Emmanuel

in memoriam Richard Nieuwenhuizen

Where have I been.

"Schandalig! Doe daar iets aan! Mais que fait la police?!"

Ik hoor het jullie allemaal wel zeggen ende roepen, het is gewoon te lang geleden dat ik iets postte op mijn blog, sorry eenmaal, sorry andermaal, verkocht. Feit is dat ik het de laatste tijd eigenlijk wel druk gehad heb, zowel practisch als in mijn hoofd. Na de meer dan geslaagde verkiezingen had ik een rist vergaderingen om één en ander op poten (proberen) te stellen. Mens wat kruipt daar tijd en energie in zeg...
Privé loopt alles lekker, mijn madam a.k.a. "de lieftallige Sandra Gerritje Wajer" maakt het ons nog altijd naar onze zin, niks te klagen dus. De gezondheidstoestand van mijn papa baart mij dan weer meer zorgen, vergeleken met hem is een stomme zenuwkuch (ik wéét het) of sinustoestand iets van niets. Ik denk erg vaak aan hem en duim heel erg hard.

Ook de muze is volgens mij wat op verlof geweest. Gek eigenlijk, meestal kan ik naar iets kijken en dan springt ineens een ideetje op in mijn hoopje brein, maar da's niet zo evident meer blijkbaar. Gelukkig heb ik mijn fototoestel nog om gedachten vast te leggen, ik mag graag foto's nemen die op een bepaalde manier uitdrukken wat ik zoal zie en vooral hoe ik het zie. Sommige van die foto's staan op mijn Facebookpagina.

Nu de dagen weer erg vroeg donker worden heb ik misschien meer tijd om te mijmeren over de dingen mijns levens en vloeit misschien weer wat leuks of interessants, schrappen wat niet past of allebei, uit mijn klavier.

Tot dan moeten jullie het stellen met mijn welgemeende excuses voor het af en toe uitblijven van hoogstaande literatuur op deze blogger.com :-) Maar ik zie jullie allemaal heel erg graag hoor, ja ook diegene die nu wat zit te fronsen.

Cool runnings,

Emmanuel

Zonder woorden, sans mots...

Sommige mensen verlaten ons echt jaren te vroeg, zo ook mijn neef Rémy...


Emmanuel

Naar de gemeenteraad!

333 voorkeurstemmen en verkozen als gemeenteraadslid, bedankt iedereen, ik zal mijn best doen.


Cool runnings,

Emmanuel

Drukke tijden, drukke tijden...

Volgende zondag vinden de gemeenteraadsverkiezingen plaats en bibi staat als lijstduwer bij de N-VA. Het hele proces van lijstsamenstelling, over kandidatenvergaderingen en programmavergaderingen tot de campagne en voorbereiding van de verkiezingsdag zelf was een drukke periode. Hard werken, veel contacten leggen, veel lezen en leren, veel de hort op gaan. Maar ik deed het graag. Het was leerrijk en boeiend.

Wanneer ik terugdenk aan de eerste keer dat ik een lidkaart, van de toenmalige VU, kocht kan ik me nauwelijks voorstellen dat het politieke beestje me zo hard gebeten heeft. Ik zie me nog zitten op de schoolbanken met mijn goeie vriend Toon Diependaele, pratend over de VU, vurige spreekbeurten houden in opdracht van onze leraar Sociale Vorming, meneer Ed Martin. Die nota bene Trotskyist was maar politieke interesse probeerde aan te wakkeren bij een lichting studenten die echter meer zagen in Depeche Mode, Bob Marley, Greenpeace en de café's in de schoolbuurt... Het is bij mijn weten bij Toon en mij gebleven.

Ik vind gemeentepolitiek een interessant niveau, dicht bij de mensen en redelijk verstaanbaar voor de meesten onder ons. Politiek met een gezicht. Ondergewaarderd ook soms maar dat ligt misschien meer aan de manier van werken dan aan het gebrek aan respect van de gemeenschap. Zo veel verschillende partijen, zo veel verschillende meningen.
Natuurlijk wil élke partij het beste voor haar gemeente, ik zie andere collega-kandidaten van diverse partijen dan ook niet als vijanden of concurrenten. Mijn motto is steeds: nooit tegen iets zijn, altijd voor iets zijn. Ik probeer dat mijn dochters ook bij te brengen, lukt voor 't moment maar half :-)

In ieder geval, volgende zondag rond dit tijdstip zit ik enkele uurtjes in een rustig soort vacuüm vooraleer de eerste resultaten binnensijpelen. Bij veel kiezers is het moeilijkste moment van de dag dan al voorbij, bij de kandidaten van alle gemeentelijke lijsten begint alles dan pas. Ik wens iedereen een spannende zondag toe en wil iedereen feliciteren met zijn of haar durf om eens de nek uit te steken voor anderen. Iedereen, elke partij.



Cool runnings,

Emmanuel

De laatste rechte lijn is ingezet.

Ben geen fan maar het is wél mooi.

Brussel, de Nieuwstraat, een massa volk. Alle culturen van de wereld bij elkaar of zoals mijn jongste het verwoordde: "hier zijn toch enorm veel soorten huidskleur te zien hé".
Na een hele namiddag door Brussel geslenterd te hebben in een verzengende hitte besluiten we toch naar ons rustig (want kermis is gedaan ;-)) Heusden terug te keren.
Terwijl de kleine meiden nog even de plaatselijk Häagen-Dazs bezoeken stap ik het kerkje ernaast binnen, de zogenaamde Finisterraekerk.
Nu heb ik helemaal niets met de katholieke kerk en haar adepten, personeel of spirituele leider maar het moet gezegd dat het toch telkens weer erg mooie gebouwen zijn met een ongelooflijke stilte. Vele glasramen kunnen mij minuten lang boeien, oude opschriften of namen van vroegere kerkgangers zijn gewoonweg fascinerend.

Zo liep ik ook gisteren op een erg mooi tafereel.
Natùùrlijk is het de bedoeling dat elke bezoeker onmiddellijk aangetrokken wordt tot het beeld van de moeder aller moeders maar deze keer vond ik er iets speciaals aan. Ik werd er wat stil van. Had waarschijnlijk met het licht, de setting, de soberheid van het decor en de stilte te maken maar in ieder geval: dat beeld hàd iets.
Heb geprobeerd een zo mooi mogelijke foto te maken in de hoop dat jullie ook snappen wat ik er zo knap aan vond...


Cool runnings,

Emmanuel

Je moet gewoon kijken om te kunnen zien...

Gewoon enkele foto's van hetgeen ik zoal opmerk wanneer ik wandel, fiets of rondrijd.

Cool runnings,

Emmanuel

De Zevende Hemel bestààt!

Vanmiddag gingen we uit eten bij "t Nonnetje" in Harderwijk, een zaak die Sandra onmiddellijk opgevallen was tijdens haar internetgewijze voorbereidingen van onze vakantie hier op de Veluwe. Het is een gezellig, stijlvol en toch zeer toegankelijk restaurant op de pittoreske Vischmarkt. En bovendien bekroond met een ster bij Michelin, 16 punten bij Gaultmillau en een veertigste plaats in de lijst van Lekker, een Nederlandse gids die de honderd beste landelijke restaurants promoot. Om dus maar te zeggen dat de Anciaux'tjes ergens naar uitkeken...
De ontvangst was ongedwongen, beleefd en vriendelijk eenvoudig, helemaal geen tralala of chiqué-gedoe.

Over het menu zelf heb ik het later zeker nog eens hoor maar... het werd in alle opzichten dé dag van Florine. Florine, die iedereen nu toch stilaan overtuigd heeft dat ze "topchef wil worden in Parijs" Ze proefde van alle mooie schilderijtjes op haar bord, praatte honderduit over wat ze lekker vond en wat ze niet kende maar ook wel lekker vond. Mama en papa gaven uitleg en stelden vragen, grote zus zat vol bewondering naar het klein spook naast haar te kijken en af en toe kon er zelfs een complimentje af.

Op een gegeven ogenblik ging ik binnen bij de zaakvoerder Robert-Jan Nijland, een vriendelijke hippe man, vragen of Florine (als verrassing) een gehandtekende menukaart kon krijgen als souvenir.
De patron was blijkbaar erg gecharmeerd met de interesse die Flo voor het vak, sorry "métier", heeft en prompt verscheen hij met een mooi aandenken voor onze kleinste. Florine kreeg het even moeilijk en traantjes van geluk liepen over haar mollige wangetjes bij het lezen van de tekst van patron Nijland. Ze wist eigenlijk met haar geluk geen blijf!

Maar dat was blijkbaar nog niet alles...

Iets later kwam de chef, Michel van der Kroft, bij Florine aan tafel en vertelde haar hoe leuk hij het vond dat zij ook dat mooie beroep wou uitoefenen en dat ze dan maar hard moest werken, veel liefde in haar werk steken en steeds inspiratie opdoen, ... Hij was net terug van Parijs en dat was voor hem ook de mooiste stad ter wereld met heerlijke restaurants en lekker eten. Onze kleinste kon haast geen woord meer uitbrengen, zo onder de indruk was van het het feit dat een topchef voor haar alleen uit zijn keuken kwam, ze bloosde en trok grote ogen. Ook hij had voor haar een attentie bij, een oud Frans kookboek met een lieve tekst op het eerste blad geschreven, een mooi gebaar waarvan Flo het belang later pas zal snappen en ten volle waarderen.

Mensen, Flo's rollercoaster van emoties stond toen nog bijlange na niet stil want ineens werd ze gevraagd of ze wou meehelpen in de keuken om het dessert te bereiden. Ik denk dat ze daar maar een halve seconde heeft moeten over nadenken :-) En zo komt het dat onze jongste die thuis al haast dagelijks in de keuken staat ineens in de keuken van 't Nonnetje, mét schort en muts natuurlijk, meehelpt met een vriendelijke kok die haar wegwijs maakt in desserts op basis van groenten.

Mijn lekkere twaalf jaar oude Calvados smaakte dubbel zo lekker na deze heerlijke, haast ongelooflijke middag. We hebben fantastisch genoten van de kleuren en geuren op ons bord, de aroma's in onze glazen, de charmante ontvangst en ongedwongen sfeer waar de gastheer voor zorgde.
Maar als daar bovenop onze jongste dochter de middag van haar leven beleefd heeft kan je enkel besluiten met:

Ja, de zevende hemel bestààt!


Cool runnings,

Emmanuel

Twee meisjes en een rood mannetje.

Vanmiddag kreeg ik mijn lieftallige echtgenote Sandra Gerritje Wajer aan de lijn die me lachend vertelde dat onze oudste dochter Laetitia samen met haar vriendinnetje Liselotte M. uit Wetteren tegengehouden werd door Oom Agent na het oversteken van een, toch wel drukke, baan. De beide jongedames hadden blijkbaar het rood verkeerslicht voor voetgangers genegeerd. De versie van de dametjes wijkt daar natuurlijk lichtjes van af. De politieagent vroeg hun gegevens op en "zou wel eens hun ouders informeren". Paniek en lijkbleke smoeltjes overvielen het olijke duo. Wat nu ge-sms't?! Laetitia probeerde als een volleerd vliegtuigpiloot met een erg brede boog richting papa te vliegen, niet zonder eerst naar mama te bellen. Kwestie van al wat te bufferen denk ik. Haar uitleg was geld waard maar ach... Was ik er bij? Neen. Kan ik er kwaad om zijn? Neen. Ik geloof haar op haar woord, maar laat dat dan wel de eerste en laatste keer zijn dat ze verstrooid oversteekt.

Begrepen, juffrouw die dit ongetwijfeld wel zal lezen?


Cool runnings,


Emmanuel

Wat goed is voor mijn kind? Onderwijs.

Een groep kindjes maakt een klas, een groep klassen maakt een school en een school maakt op haar beurt voor een groot deel onze kinderen. Er woedt op onze school nu, even, een polemiek over het herindelen van de vijfdejaars volgend schooljaar. De school geeft onder andere als reden dat in beide klassen wat spanningen geweest zijn het voorbije jaar, sterke karakters die meermaals botsten zeg maar. Ik heb geen probleem met toegeven dat zoiets in de klas van onze jongste zeker het geval was, ik ga er ook nooit van uit dat mijn kind "schoon kind" is, al heeft ze best een lief karakter en groot hart.

Hoe komen spanningen dan een klas binnengeslopen?
Er zijn allereerst kindjes die zowieso wat minder handelbaar zijn, die nooit zullen veranderen en dus ook moeilijke volwassenen zullen worden. Er zijn kindjes bij wie de thuissituatie een tijdje belastend werkt, een nog veel te vaak onderschat fenomeen waar ouders geen aandacht voor hebben wegens zelf te veel onder druk staan. Kan je dat een ouder kwalijk nemen, neen, life is a struggle. Er zijn zorgkindjes die onbedoeld meer aandacht van de leerkracht vragen, zich drie keer zo hard moeten inzetten om te kunnen volgen en misschien op klasgenootjes hun zenuwen werken als de leerkracht weer eens meer aandacht heeft voor het buurjongetje of -meisje. Er zijn de kindjes die onder druk staan van thuis, presteren, presteren, presteren. Er zijn de kindjes die überhaupt nooit graag naar school zullen gaan maar dit al te graag op een ander steken... Vul maar aan.
Alles bij elkaar zorgt dit voor soms stevige dicussies die gelukkig niet vaak op de speelplaats gegooid worden door de school maar op termijn een oplossing vragen. Ik kan er mij bij neerleggen en zou eerlijk gezegd nooit in de plaats van leerkrachten willen staan, al zijn ze mijn favoriete moppenonderwerp. Even twee stappen achteruit zetten en je kind, de school, de vriendjes bekijken kan helpen om een beter en genuanceerd beeld te krijgen van wat daar overdag zoal leeft.

Wat is nu eigenlijk het belangrijkste in dit alles?
Elk kind verdient zijn plaats in een klas, ook het beuzakske of de trut.
Naar mijn bescheiden mening is het onze taak als ouder om onze kinderen zo goed mogelijk bij te staan in hun schoolleven, hen positieve impulsen te geven ook als er soms moeilijk te begrijpen beslissingen worden genomen, vooral niet het kind te belasten met onze eigen frustraties. Ik weet nu ook wel dat onze jongste volgend jaar een aantal kindjes niet meer zal zien in de klas, maar daarbuiten des te meer en als dit voor het werk van onze dochter positief is kan ik dat alleen maar steunen en afwachten wat het resultaat wordt. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat een school toch écht wel het beste voorheeft met mijn kind, net als ikzelf. Net als uzelf. Ik reik geen oplossingen aan, ik geef het idee gewoon een kans. Laten we dat met z'n allen eens doen, komaan.

Misschien als afsluiter deze bedenking: een schandalig groot aantal kinderen op de wereld kàn niet eens van onderwijs genieten...



Cool runnings,

Emmanuel

edit: De eerlijkheid gebiedt mij ook te zeggen dat een andere reden, misschien wel de hoofdreden, het aantal zorgkinderen betreft in één klas. Deze kinderen gelijkmatiger verdelen én tegelijkertijd het bovenstaande varkentje wassen zou een positieve invloed moeten hebben op de klassen volgend jaar.
Excuus dat ik dit niet in mijn orignele tekst verwerkte.

An evening with "Papy"

Mijn papa, wat zeg ik "onze" papa, heeft het niet makkelijk dezer dagen. Zijn ziekte vraagt enorm veel van zijn gestel en gemoed. Daarom uitte hij een tijd geleden al eens de wens om samen met "zijn kindjes", zoals hij ons noemt, uit eten te gaan en dan nog liefst naar het Afrikaans eethuisje dat ik hem jaren geleden leerde kennen: Ette Ibibio aan de Zwijnaardesteenweg in Gent.

Na wat agenda's raadplegen wegens allemaal erg druk bezet konden we uiteindelijk een datum prikken, zijnde vorige zaterdagavond. Het werd een gezellige avond, hebben heel wat afgelachen. Caroline was in haar gebruikelijke doen, honderduit tetteren en constant lachen, Lotte probeerde in haar hoogzwangere toestand evenveel mee te lachen maar dat leek soms meer op naar adem happen dan iets anders, Vincent kweet zich van zijn taak als fotograaf met de betere marchandise en papa glunderde de hele avond bij het aanhoren van de talrijke anekdotes die zijn kinderen te vertellen hadden over vroeger toen we nog klein waren.
Twee constanten in al die verhalen: je kon papa enorm makkelijk foppen en vooral zijn mengeling van de taal van Molière met die van Vondel als hij kwaad werd blijft legendarisch.

Na het eten kregen we nog één of ander Nigeriaans bitterdrankje aangeboden, papa laat de drank al jaren wijselijk staan en nam nog een cola (groot gelijk had hij want de koffie smaakte eigenlijk naar oude sokken). Op het etiket van de fles stond dat het drankje vooral de mannen nogal "stimuleerde". Caroline vond het afschuwelijk slecht en te bitter maar papa raadde haar aan om het toch maar op te drinken: ge weet nooit meiske ;-) Toen papa niet keek heb ik stiekem het glas van mijn zus leeggedronken. Om haar te helpen natuurlijk, ik geloof verkooppraatjes op etiketten niet. Of wel... Lotte hoefde niet van dat spul te drinken natuurlijk, haar derde spruit komt eraan, zou mijn schoonbroer Dave vaste klant zijn bij Ette? Wie niks zei en waarschijnlijk dacht "baat het niet dan schaadt het niet" was broerke, we steken het op het feit dat hij een levensgenieter is.

Zoals ik al zei, het was een gezellige avond. We gaan dat vaker doen, beloofd. Lekker eten en plezier maken is een echt familietrekje.



Cool runnings,

Emmanuel

Mijn madam.

In afwachting van een volgend schrijfseltje gewoon een mooie foto van mijn madam.



Cool runnings,

Emmanuel

De serre van opa Wajer

Het zou de titel van een leuk kinderboek kunnen zijn, hé.

Toen we laatst bij mijn schoonouders op bezoek gingen konden de dochters eens een kijkje nemen in de serre van opa. Hij heeft sinds enkele maanden zijn oude hobby "de moestuin" weer opgestart. In de tuin staat nu een ruime serre met flink wat lekkers er rond en er in. Opa vertelde honderduit over de zorgen die de groenten nodig hebben, wat de problemen zijn en vooral: dat hij regelmatig enorme overschotten heeft! Moest hij geen twee keer zeggen tegen Florine natuurlijk, de jongedame ontpopte zich tot zeer gewillige afnemer.
Eigenlijk logisch ook, een topchef moet de beste producten hebben en het volste vertrouwen in de leverancier. Waarom zou haar opa dan niet ineens haar hofleverancier worden?


Cool runnings,

Emmanuel

Een zeer belangrijke hond, want de onze.

De karakterkop hierboven is niet meer.

We hebben hem gisteren in allerijl naar de Dierenkliniek van Merelbeke gebracht na wat uiteindelijk een hartaanval bleek te zijn ten gevolge van teveel stress en oververhitting, we hebben er afscheid genomen van mekaar, de loebas was niet meer te redden, hij werd amper drie jaar oud... Onze lieve hond Biloute, de dikke vriend van onze oudste dochter, zal nu niet meer lekker asociaal want veel te luid liggen snurken terwijl wij tv kijken. Hij zal niet meer blaffen en grommen wanneer hij denkt een auto op de oprit gehoord te hebben. Hij zal ook niet meer dapper tussen onze dochters en de visite komen staan om toch een beetje te proberen dreigen. Gedaan ook het stiekeme geschooi in de keuken bij Sandra en het paniekerig wegvluchten naar zijn bench bij het horen van mijn voetstappen. Vanmorgen stond ook geen dogje rechtop te wachten om uit gelaten te worden, het was zo stil in zijn hoekje.
We hebben zijn mand weggedaan, verzorgingsproducten en voer cadeau gedaan, we zitten nu enkel nog saampjes met de leuke herinneringen aan wat "een hond met een ferm karakter" was. Een door en door lieve hond, nooit moeilijk, altijd happy, soms koppig maar vooral: onze hond, dus speciaal!

Ik ga mijn maatje missen.


Cool runnings Biloute,

Emmanuel

Florine gaat later naar Parijs, zeker weten.

Onze jongste, Florine, is vastberaden om topchef te worden in Parijs.
Koppig en gemotiveerd als ze is vreest ons ouderhartje dat dit wel eens zou kunnen lukken ook.

Daarom, telkens we musette horen denken Sandra en ik aan later. Aan de tijd dat ze waarschijnlijk zélf filmpjes van daar naar ons zal sturen... zucht.


Cool runnings,

Emmanuel

De schaapjes van Koen

Vandaag at ik mijn met liefde en kaas belegde boterhammetjes op de parking van de Snepkaai.

Aan de overkant, kant Blaarmeersen dus, zag ik opeens een kleine kudde schapen voorbijlopen gevolgd door hond en herder. Werkelijk een leuk beeld dat je in een stad als Gent niet meteen verwacht. Ik heb onmiddellijk bovenstaande foto genomen. Het deed me ook denken aan de roots van mijn teerbeminde Sandra Gerritje Wajer, de Veluwe, met daarbijhorende uitgestrekte heiden en bossen. Jaren geleden maakten we op de Ermelosche heide al eens een staaltje "herderen" mee, een massa schapen kwam toen de Schaapskooi uit en stormde onder het waakzame oog van vier honden en een herder de heide op. De dochters stormden een zitbankje op en zagen minutenlang schapen voorbijgrazen zorgend voor lichte paniek op het bankje, dat wel.

Ik stapte op de herder af en stelde enkele vragen, de passie en het plezier van uitleg te kunnen geven spatte van de brave man af. Ook knap om te zien dat de nog jonge herdershond totaal geconcentreerd was op zijn taak, luisterend naar de baas en loerend naar de dieren. Enkele korte (Engelse) woorden volstonden om de uiteen gelopen kudde weer bij mekaar te krijgen of waaghalzen die te dicht bij het water kwamen op hun plaats te zetten. De herder, Koen Everaert uit Zaffelare, vertelde dat zijn drie herders tellende organisatie op verschillende plaatsen in Vlaanderen actief is, al dan niet met grotere kudde's. Zo komen ze vermoedelijk tegen eind mei naar Destelbergen, op het terrein achter de bieb. Ik ga eens bekijken of de klas van Florine er geen schooluitstapje kan van maken, kwestie van les en natuur met ervaringen opdoen te combineren. Wie weet...


Cool runnings,

Emmanuel

Reünietje gedaan en 't was goe!

Gisteren naar een klasreünie geweest van een bende ouwe rukkers van het jaar '67-'68 in de refter van het Atheneum Gentbrugge. Jawel, ook ik ging er ooit naar school en zeulde mopperend met boeken en kaften. De weg naar school was veeeeel te lang, de weg naar huis in de Weverboslaan (toen nog Guido Gezellelaan) veeeeel te kort. Het was gewoon veel leuker aan de buitenkant van school.

Anyway, gisteren dus erg veel gelachen en gezeverd. Mijn madam kon onmiddellijk haar ideetje maken over de bonte bende die met ons aan tafel zat, waarschijnlijk goed wetende dat mocht bij haar ooit een reünie georganiseerd worden ondergetekende evenveel de wenkbrauwen zou fronsen. "Die van mij" is ook geen simpele geweest hoor, is dat nog niet eigenlijk.

Tussen de lachbuien door werd flink wat gedronken en gebabbeld over de dingen des levens, over geluk en tegenslag, over kinderen en familie, over genieten van het leven en tegenslagen overwinnen. We stelden elkaar honderduit vragen maar steevast kwam dezelfde terug: "gaan we nog eens bestellen?". De zuipkaarten werden enthousiast in de lucht gezwaaid...

Kijk, Feesdinges heeft natuurlijk erg veel goeds gedaan in de zoektocht naar oude vrienden en vriendinnen maar niets gaat boven het persoonlijk contact aan tafel met een hapje en een drankje. Af en toe eens de tijd nemen om te babbelen over de zogenaamde goeie ouwe tijd, wat melig doen en onszelf geen spatje veranderd vinden. Moet kunnen.

Moet vaker gebeuren.


Cool runnings,

Emmanuel

*Bedankt aan de organisatoren van de reünie*

De kracht van een beeld

Had dit een foto geweest van een N-VA'er of andere centrum-rechtse rakker stonden kranten à la Le Soir en blogs van RTBf vol verontwaardigde reacties en zure gemanipuleerde artikels, nochtans goed wetende dat een beeld een enorme impact kan hebben op een debat of opinie.
Gelukkig is onderstaande stijfarmige maar Jean-Luc Mélenchon, presidentskandidaat voor de Parti de Gauche in Frankrijk...

Cool runnings,

Emmanuel

Hier zie, de Jacques!

Hierboven ziet u het oudste document uit mijn stamboomarchief, althans de oudste datum. Ik heb natuurlijk wel meer erg oude en waardevolle papieren, foto's en ander memorabilia maar de foto toont de notitie van de toenmalige pastoor uit het dorp, nu gemeente Cousolre (spreek uit: Koesaure) in Noord-Frankrijk waarmee hij aangeeft dat mijn verste voorvader begraven werd op het kerkhof van het dorp:

" Le 15 décembre 1728 Jacque Anseau, laboureur agé de 70 ans décédé le 14 est inhumé au cimetiere"

Jacques Anciaux, let op de oude schrijfwijze, werd in 1658 in Cousolre geboren. De exacte datum kan ik maar niet vinden, wat soms wat frustrerend is, een trouwakte van één van de kinderen levert me gelukkig wel het bewijs dat ik het in hetzelfde dorp moet zoeken. Ergens vond ik dat hij wel eens de zoon kon zijn van Nicolas maar da's een werkpiste die ik nog moet uitspitten. Registers van BS bestonden nog niet, je kan dus enkel hopen op een leesbaar parochieregister, notariële akte of verkoopsakte. Er zijn ondertussen wel al wat oorlogen en brandjes geweest natuurlijk, wat de kans op gave archiefstukken aanzienlijk verkleint.

Daarom ook, even terzijde, dat ik af en toe eens glimlach wanneer mensen met een stamboom van heb ik je daar komen aandraven. Ik heb liever iets wat volledig en gestoffeerd is dan wat ridders en edellieden uit de donkere middeleeuwen...

Trouwens, 1658 was ook geen mis jaar hoor. Rembrandt schilderde toen één van zijn zelfportretten en Vermeer borstelde zijn "Zicht op Delft". En dat allemaal terwijl mijn voorvader lag te bleiren in een stoffen doekje, chapeau.

Van Jacque Anseau tot Florine Anciaux: 11 generaties. Het houdt een mens bezig zullen we maar zeggen...


Cool runnings,

Emmanuel

Gerestaureerde herinneringen.

Zoals ik voorheen al eens schreef sleet ik een groot en mooi deel van mijn jeugd bij mijn grootouders op de Gentse wijk Meulestede. Ik had er de tijd van mijn leven, kon er naar hartelust voetballen, fietsen en plat Gents leren. Dat fietsen deed ik enorm graag, dat plat Gents leren ook.
Tijdens mijn vele tochtjes op mijn Plume Vainqueur, al dan niet met speelkaarten aan de spaken om het indrukwekkende geluid van een Harley Davidson na te bootsen, kwam ik regelmatig langs de Voorhavenlaan op de grens van Meulestede en de Muide. Ik stond er in bewondering voor de bedrijvigheid die toen nog aanwezig was in en rond de verschillende depot's. Dat waren om te beginnen al majestueuze bouwwerken van staal, hout en glas, op zich al mooi om te zien maar vooral met een grote aantrekkingskracht omwille van het gaan en komen van handelaars, werklui en hun materiaal of... vee.

Vee inderdaad.

Ik herinner me de namiddagen dat ik er stond te kijken naar de massa paarden en/of pony's wachtend op transport naar het buitenland of naar één of ander ander Vlaams slachthuis. Als klein baasje hoopte ik maar dat het buitenland beter zou zijn voor die dieren, wist ik veel dat de vraag naar paardenvlees buiten België veel groter is dan wij zelf zouden durven vermoeden.
De arme drommels stonden er naast mekaar gepakt, nauwelijks ruimte om te bewegen, stampend en bijtend van de schrik en de stress...

Nu, die loodsen zijn voorgoed verleden tijd. Ze zijn herschapen tot bedrijfsgebouwen, loft's en ander duur spul. We mogen enerzijds blij zijn dat men toen niet alles tegen de vlakte gegooid heeft, anderzijds had ik er liever iets betaalbaarders zien herrijzen. Tot nader order blijven vele ruimte's onbenut wegens te duur. En dat kan nooit de bedoeling zijn wanneer men een oude, uitgeleefde, buurt wil opwaarderen.
Meulestede is echt wel een leuke buurt aan het worden, bewijs ervan is dat mijn kleine zus met huisband en kroost er gaan wonen is ;-)


Cool runnings,

Emmanuel

Florine en de "mooie vlinder"

Mijn jongste lieveling kwam vandaag met een huistaak aandraven: "Zoek op het internet een dier en teken het na op je tekenblad"
Florine vloog aanstonds naar de pc van mama en papa en tokkelde dat het een lieve lust was, ze ging naar Google Afbeeldingen en bracht de zoekterm "een mooie vlinder" in. Ik keek liefdevol en fier mee over haar schoudertjes, maar wie schetst mijn verbazing en enig ongemak bij het verschijnen van bovenstaande foto als derde keuze voor "een mooie vlinder"?! De vetzakken onder jullie die mij niet geloven zullen merken dat ik niet lieg ;-)
Toegegeven, de natuur heeft al veel lelijkere vlinders geproduceerd maar deze was waarschijnlijk niet het model waar Florine naar zocht.

Het kind proestte het uit van 't lachen en keek met ondeugende oogjes naar haar papa (die een beetje met de bek vol tanden stond), de hilariteit had mama ook al uit de keuken gehaald en die kon enkel de lippen eens hard op mekaar knijpen en de wenkbrauwen fronsen...

Om alles gauw weer goed te maken zei Florine zeer gevat en met een knipoog tegen haar mama: "wacht efkens, ik zal eens een mooie jongensvlinder intikken, misschien komt dan wel een blote vent voor u tevoorschijn!"
Mama's gezicht klaarde al helemaal op.


Cool runnings,

Emmanuel

Reggae

Reggae, in alle kleuren en maten, is altijd al mijn favoriete muziek geweest. Van Burning Spear over Bob Marley naar UB40 en The Skyblasters (stukje hierboven).
In het lichtere genre heb ik ooit van Dirk Stoops eens een cd'tje gekregen van Savana Station, net als The Skyblasters een Belgische groep met leuke no nonsense stukjes, waarschijnlijk geïnspireerd door hun voornoemde landgenoten. TS en SS zijn ondertussen gestopt, maar "gelukkig hebben we de muziek nog".

Reggae doet mij in deze tijden ook denken aan mijn papa, net als ik een liefhebber van het genre en vroeger vaak fietsend op het ritme met zijn mp-4'tje in de oren. Het gaat nu even minder goed met papa.
Dus daarom... pour toi papa!


Cool runnings,

Emmanuel

No more "De Zoetjes"...

Aan de Tramstraat 3 in Heusden stond jaaaaaaaaaaaarenlang een pand dat vele echte Heusdenaars, Heusdenaartjes en "aangespoelden" met liefde en sympathie begroette: De Zoetjes. Het gebouw dateerde van eind 1888, een stukje bouwkundig erfgoed dus. Tot 1976 was het een café en winkeltje uitgebaat door de zusters Van de Putte onder de naam "Rust Halfweg" en in 1994 heropend onder de bijnaam van de zusjes, "De Zoetjes".

Ik leverde koffie in café De Zoetjes al van voor ik op Heusden kwam wonen. Toendertijd heette de uitbater Marnix Coussee, een jongeman boordevol energie en plannen doch spijtig genoeg veel te vroeg heengegaan. Zijn broer Alex zette de traditie verder en bezorgde de uitgaande jeugd op Heusden vele mooie momenten...

Nu, jaren later, moet ook dit gebouw eraan geloven. Je houdt de particuliere bouwhonger niet tegen natuurlijk maar het is weer maar eens jammer dat een stukje van ons dorpsgezicht verwijnt en plaats gaat maken voor kille, onpersoonlijke immo-initiatieven. De gemiddelde Heusdenaar moet niet eens op oude zwart-wit foto's kijken om te zien aan welk verschroeiend tempo het dorp verandert, het doet je iets of het doet je niets. Mij doet het iets.


Cool runnings,

Emmanuel

"Ikke, ikke, ikke en uwe kleine kan stikken"

Vandaag reed ik hier in Heusden voorbij basisschool De Klaver en zag er een boel kindertekeningen aan de schoolpoort hangen. Het bleken tekeningen te zijn met daarop een vriendelijke vraag (of wordt het stilaan een smeekbede?) om "niet meer voor de schoolpoorten te parkeren".

Kijk, dan kan ik al eens geïrriteerd raken.

Niet door die kindjes, helemààl niet, wel door die ouders die het als vanzelfsprekend vinden dat hun kind tot aan de eerste stoeptegel van de school moet gevoerd worden en daardoor het vlotte verkeer en de veiligheid rond de school in het gedrang brengen. "Mijn kind is belangrijk, het uwe zal zijn plan wel trekken". Wie zegt dat ze überhaupt aan uw kind denken natuurlijk...

Idem dito aan de school van mijn hart (tadaaaa!), de Gemeentelijke Sportbasisschool: parkeren op de groene verkeersdrempel, parkeren op de plaats voor mindervaliden of gewoon dubbel geparkeerd staan, aan gekke snelheden over het zebrapad razen op weg naar hùn school en onderwijl vergeten dat andere kinderen in het midden van datzelfde zebrapad moeten halt houden,..., make your choice. De weinige haren die moeder natuur én mijn echtgenote mij nog laten staan ervan recht.

Ik weet het: "wie zonder zonde is, werpe de eerste steen" zei ooit iemand die na een lekker wijntje en ocharme wat brood het tijdelijke voor het eeuwige moest laten, voor de mensheid zogezegd maar die mensheid heeft hem nog niet veel blijk van dankbaarheid getoond; anyway de ouders die zo asociaal en hardleers zijn verdienen stilaan de eerste steen door hun voorruit.

En dan nog gauw even een dienstmededeling voor mensen van basisschool De Parel in de Steenvoordestraat: het gaat een paar maanden gezellig druk worden in jullie buurt eens de werken voor afbraak van huisnummer 1 en de bouw van, nog maar eens, meergezinswoningen gestart zijn. We zullen eens aan jullie denken...


Cool runnings,

Emmanuel

"Wij zijn progressief, ruimdenkend maar daarom niet minder boertig..."

"Ruimdenkend en progressief Vlaanderen" verzandt stilaan in dezelfde retoriek die ze een partij als de N-VA toedichten: ruw, onbehouwen en op het randje van boertig. Het zien van ook maar een enkele N-VA'er roept de giftigste gevoelens en opmerkingen op, alsof ze de persoon in kwestie door en door kennen en daarom het recht zouden hebben hun gal er over te spuien. Dat recht heb je nooit.
Met omhooggetrokken neus en in een Brussels café zelfs zatte omhooggestoken rechterarm wordt naar hartelust gebruik gemaakt van termen die verwijzen naar de donkerste perioden uit de jaren veertig en dit meestal onder luid applaus of, voor de lafaards, stiekem gegniffel. De goeien tegen de N-VA, zo lijkt het wel... Zwaktebod wat mij betreft.

Wat me nog het meest stoort is de veralgemening in deze, ook soms bij mensen van mijn eigen partij. Een partij is niet terug te brengen tot een individu, integendeel, vele individuen maken een partij. Ik kan best door één deur met iemand van de SP.a, ik hoef die persoon er niet steeds aan te herinneren dat zijn partij niet altijd even koosjer geweest is, wat kan hij of zij daar überhaupt aan doen. Het is ook algemeen geweten dat ik bepaalde politici van nog een andere partij op mijn gemeente slechte politici vind maar wel aimabele mensen, moet toch kunnen of niet?

En neen, lekker hese Freya Van Den Bossche moet niet pseudo-verzoenend komen zeveren in Villa Politica dat het taalgebruik binnen de N-VA "wel wat ruw is", niet iedereen is zo. Ik ben er ook zeker van dat niet elke sociaaldemocraat dezelfde stommiteiten en hautaine slogans hanteert als dewelke ik soms hoor in rode gezelschappen of lees op fora en Smoelboek. Jongens toch, doe in hemelsnaam eens rustig en niet zo geïrriteerd!


Let wel, ik heb het hier nu maar even over de stroming die zichzelf graag "ruimdenkend en progressief" noemt hé, andere partijen zijn in hetzelfde bedje ziek.

Daarom, als slot, mijn oproep naar iets meer beleefdheid en respect in de off-record communicatie, we zijn allemaal maar mensen die een steentje willen verleggen in 't politieke leven en hun maatschappij vorm willen geven.
Je kan serieus van mening verschillen maar kort door de bocht gaan is nergens goed voor, behalve voor veertigers en vijftigers in veel te nauwe lederen jekjes met fluohesjes... A bon entendeur, salut.


Cool runnings,

Emmanuel

En dan... stopt het pad.

Soms denkt een mens dat de dingen des levens niet meer kunnen keren, dat geluk niet meer voor hem is weggelegd, dat de donkere hemel maar niet opklaart. Het is daarbovenop nog erg moeilijk om daarmee naar buiten te komen, gehoord te worden laat staan begrepen te worden. Alle goede bedoelingen en sympathie van de gemeenschap ten spijt raakt de emmer stilaan vol en wacht enkel nog de laatste stap, dat laatste gebaar.

In pure eenzaamheid en wanhoop neemt die bepaalde mens zijn besluit: genoeg, nu is het wel goed geweest, ik ga maar.

Mijn collega Jules benam zich vorige week van het leven, alleen en waarschijnlijk erg eenzaam na het turbulente leven dat hij leed. Niemand van ons zag iets aankomen, niemand van ons kon hem dan ook de hand reiken. Niemand die zoiets in de goedlachse brompot zag.
Voor een klein bedrijf als het onze is dit een emotionele tsunami die we nog nooit meemaakten. De groep weet eventjes niet wat met dat gevoel aan te vangen. Wanneer binnenkort de bestelwagen van Jules tijdelijk aan de kant zal gezet worden zullen we met z'n allen beseffen dat we mekaar misschien nooit helemààl zullen kennen, zelfs al hebben we weinig geheimen voor mekaar. Het idee dat je verdriet of soms wanhoop niet hoort geeft een beklemmend gevoel.
Daarom ook dat we met z'n allen misschien wat meer tijd moeten nemen om één en ander rustig aan te doen en vooral nog meer te investeren in mekaars emotionele welzijn...

 Jules Cloostermans  13 oktober 1954 - 20 januari 2012 

Emmanuel