Vandaag, 30 januari 2018, overleed Esther Verbeeck, Terry Van Ginderen, voor de eeuwigheid gekend als "tante Terry".
Voor frisse vijftigers zoals ik was ze net iets meer dan zomaar een televisiefiguur, een "icoon" zou een betere omschrijving zijn.
Het eerste waar een mens aan denkt bij het horen van haar naam is: zwart-wit televisie. Jawel lieve dochters van mij, mama en papa keken als brave kindjes naar televisie zonder kleuren! De megaschaamtelijke oertijd, ik weet het... Sommigen hadden misschien wel al kleurentelevisie maar ik kan me niet voorstellen dat dat erg leuk of mooi moet geweest zijn.
Iedereen die "Klein Klein Kleutertje" in die tijd gekend heeft, geeft zonder blozen toe dat hij of zij toen eigenlijk best wel gelukkig was, misschien zelfs dat het vroeger allemaal beter was. Dat was het natuurlijk niet, maar laat ik hieronder één en ander opsommen dat bij me opkomt als ik aan het begrip "tante Terry" denk en laat u vooral gaan in uw eigen herinneringen...
- Bikkelen, mét "zaaien, maaien" natuurlijk.
- Met broertje in een éénpersoonszetel tv kijken.
- In zandbak achter het huis van mijn grootouders bergen maken met goten waar knikkers door gejaagd werden.
- Vanillepap die nog warm was, met een vel er op.
- Tv beeldbuis die zoemde wanneer de tv net aan stond.
- Kleine buurmeisjes, hinkelend op het voetpad voor het huis.
- Vakantie aan zee in sponsbroekje ("épongeke" zoals een leuk persoon in Heusden het beschrijft).
- "Vrolijke, vrolijke vrienden" van nonkel Bob.
- Jaloers zijn op nonkel Bob.
- Bij "cowboy en indiaantje" altijd de cowboy zijn.
- Knielappen.
- Kermiskraam waar je als prijs een zakje met een goudvis kreeg.
- Papier maché.
- Glasvezellampen.
- "Bouillottekes", aka warmwaterkruiken.
- Dromen van een huwelijk met een Noord-Hollandse (ok, niet echt maar je weet nooit dat ze mijn blog leest)
- De BRT, nog niet eens de VRT.
- Het heerlijke gevoel van... klein en onschuldig zijn.
Laat nu net dat laatste bij ons allemaal een beetje verdwenen zijn, laat nu net het verwijnen van tante Terry er ook voor zorgen dat we aan dat gevoel van vroeger denken. Ik toch, u ook?
Cool runnings,
Emmanuel
