Vroeger, heel lang geleden, toen ik nog een fris en guitig baasje was logeerden mijn kleine broer en ik vaak bij onze grootouders (mémé en pépé) in Meulestede. We hadden er de tijd van ons leven, moesten nog maar aan iets denken of onze grootouders hadden er al voor gezorgd. Hemels was dat.
Mémé en pépé hadden geen verwarming in de slaapkamers van het voor het overige ruime en knusse appartement. Daarom werd 's avonds voor het slapengaan "de moor" (eat that CGKR) opgezet om een "bouillotteke" te vullen. Het bouillotteke, een warmwaterkruik dus, werd in een handdoek gedraaid en aan ons voeteinde van 't bed gelegd. Met onze warme sponsen (épongen voor sommigen) pyamaatjes gleden we in ons "envelopke" om er in mijn geval zen en stil in te slapen, mijn kleine broer was op dat vlak een Bob de Bouwer avant la lettre. Aaaaaaaah, die lekker warme voetjes, je viel als een blok door het gat naar dromenland. Vooraf had mémé op de rand van 't bed eerst nog een verhaaltje van Meneer de Uil verteld of "Handjepandjekeverke" gezongen, dat hoorde zo, daar stonden we op.
Wel nu, sinds een tijd hebben onze dochters ook de geneugten van een bouillotteke ontdekt, eentje met een hoes van namaakpels nog wel!
Ja natuurlijk hebben de jongedames verwarming op de kamer maar zo'n kruikje is leuk en gezellig en vooral: heeft blijkbaar nog steeds hetzelfde effect op de voetjes, dus ook zij vallen onmiddellijk in slaap. Ma en pa tevreden, kroost tevreden, hond heeft geen mening.
Zo zie je maar dat de simpelste dingen een mens kunnen gelukkig maken, nee?
Cool runnings,
Emmanuel
