Vandaag reed ik voorbij het zebrapad in de Phoenixstraat waar een familielid van mij vorige week maandag dodelijk aangereden werd. Gek gevoel, ik zweerde haast dat ik hem zag lopen op zijn dagelijkse wandeling door de buurt, zijn buurt. Het stemde me tegelijk ook tot nadenken over mijn eigen rijgedrag. Ook ik rij soms wel eens op automatische piloot, waardoor ik niet altijd alles voor de volle 100% in de gaten hou, maar wie wel? Eerlijk, wie wel?
Het gevaar schuilt in een klein hoekje, routine en/of onachtzaamheid kunnen dus dodelijk zijn.
Ik wil zeker niet in de plaats van de chauffeur zijn die André doodreed maar mijn hart en gedachten gaan uit naar zijn weduwe en zoon. Zij moeten verder zonder de minzame en erg geliefde echtgenoot en vader.
Op de uitvaartdienst konden we merken welke indruk André achterliet op zijn familie, vrienden en kennissen. Een magere maar toch deugdoende troost...
Cool runnings,
Emmanuel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten