Run Joe, run!

De vermelding hierboven vond ik tussen huwelijksakten uit 1910 en betekent zoveel als: "akte hier voor is in staat van intenties gebleven, de toekomstige trouwers boden zich niet aan op de afgesproken termijnen..."

Doet me glimlachend denken aan de dag dat mijn lieve echtgenote, de immer oogstrelende Sandra Gerritje Wajer, en ik 22 jaar geleden naar de burgerlijke stand gingen van de stad Gent om er een trouwdatum vast te leggen. Voor wie het zich nog herinnert, de lokalen zaten toen in de Belfortstraat. Voor wie het zich niet meer herinnerde en hierdoor weer wel: sorry.

Na de oude trap opgekraakt te zijn kwamen we in een veel te warm en rommelig lokaal waar een pak bureau's opgesteld stonden. Rechts moesten de namen doorgegeven worden en dan kon je aan de linkerkant bij de muur op een lange rij stoelen je beurt afwachten.

Links van mij zat een tengere, bleke, blonde jongeman met naast hem zijn toekomstige. De jongeman barstte van het zweet en zat te rillen als een nudist op Antarctica. Zenuwen, dat was wel duidelijk. Zijn toekomstige, zijn honnepon, was het type "matronne": groot, zwaar gebouwd, hoekig postuur, strenge blik en de handtas stevig vasthoudend op haar schoot. Mijn verloofde had het stel ook al opgemerkt en keek met enig medelijden naar dokter bibber naast mij...

Ik gaf hem een kleine elleboogstoot en zei: "ge kunt nog weg hé, maat". De jongeman keek mij aan en schoof ongemakkelijk op zijn stoel. Ik stootte hem nog 'ns aan: "hé, ge kunt nu nog weg!"
Geloof het of niet (vraag gerust aan mijn madam, niets gelogen), de jongeman stond op, keek even naar zijn strenge wederhelft en stoof er als de wiedeweerga vanonder. Ik denk niet dat ik hem vijf treden van de trap heb horen nemen. Zijn vriendin keek verbaasd op, wierp een vragende blik naar mij. Ik trok zo onschuldig als een boreling mijn schouders op en zag haar haar espenblad achterna gaan.

Ik ben er zeker van dat ik die dag een goede daad gedaan heb en als bonus, niet onbelangrijk, schoven wij een stoeltje op! Ok, mensen kloten zat er misschien ook wel wat tussen...



Cool runings,

Emmanuel

Een legende in de familie

Toen Judocus Frodure en Barbara De Puydt, mijn voorouders in de negende generatie, op 15 januari 1702 te Lotenhulle in het huwelijksbootje stapten wisten beide niet dat één van hun kinderen ongewild het onderwerp zou worden van een legende, een verschrikkelijk en wreed verhaal...

In Lotenhulle en bij uitbreiding de hele streek rond Aalter is de legende van het Veronica's Kruis alom bekend: Een jonge dienstmeid, Veronica "Verduere" Frodure, die werkzaam was bij de pastoor van Bellem moest voor deze laatste een pakje wegbrengen naar de pastorij van Lotenhulle. Het pakje bevatte volgens het verhaal enkele kostbare spullen van meneer pastoor die deze in veiligheid wou brengen voor het oprukkende Franse leger dat rond 1793 onze streken opnieuw binnenviel. Onderweg werd het jonge meisje echter overvallen, verkracht en vermoord. De pastoor beval later, op zijn sterfbed, een herdenkingskruis op te richten voor het arme slachtoffer. Dit kruis werd later bekend als het Veronica's Kruis en staat op de grens van Lotenhulle en Bellem aan de Hansbekestraat.

Onderzoeker en auteur Filip Bastiaen schreef over dit kruis maar kon niets terugvinden in geschriften van die tijd die iets of wat het verhaal zouden staven. Zijn onderzoek leidde echter wél naar ónze Veronica uit Lotenhulle, dochter van Judocus Frodure (soms Froidure of Verduere geschreven) die in 1738 in haast identieke omstandigheden haar lot ontmoette, met Jan Micquelot en François De Waeghenaere als haar geweldenaren en moordenaars. Hij pende een schat aan informatie neer en gaf geïnteresseerden zo een beeld van zowel de gruwelijke omstandigheden van het drama als het verloop van het proces en vonnis. Hulde dus aan deze man.



Zo beseft een mens eigenlijk dat een stamboom een écht verhaal is, van échte mensen en dingen. Mooie dingen, verschrikkelijke dingen maar bovenal: het leven.


Veronica was de dochter van Jacobus en Barbara De Puydt, ze werd 26 jaar. Ze had een oudere zus Petronilla en een oudere broer Petrus... Haar moordenaars werden op 19 oktober 1739 ter dood veroordeeld, ze werden geradbraakt. Het kruisbeeld aan de Hansbekestraat heeft niets te maken met de legende en zou er voor een andere gelegenheid geplaatst zijn.

Cool runnings,

Emmanuel