Als het echt àf mag zijn...

Ons verblijf hier op de Veluwe gaat steevast gepaard met lekkere verse vis eten.

Op vlak van kwaliteitsvolle vis worden we bij ons in Heusden natuurlijk wel verwend door Luka in de Tramstraat maar hier in Putten zit eveneens een zaak die een omweg waard is: Visgilde Foppen in de Dorpsstraat. Niet enkel de bediening is er uitermate verzorgd en vriendelijk, ook de gastvrijheid en flexibiliteit is lovenswaardig.

Mijn lieve echtgenote, de stralende en immer welgeluimde Sandra Gerritje Wajer, nam voor onze vakantie via internet contact op met Foppen met de vraag of zijn voor ons een sashimischotel konden bereiden die wij dan zouden ophalen op 27 december, gisteren dus. Algauw kregen we antwoord dat ze dit eigenlijk niet meer op de lijst hebben staan maar "dat ze het wel wilden doen op nadrukkelijke aanvraag". Wij benieuwd dus. Gisterenmiddag, na een uiterst mooi gepresenteerde koffie gedronken te hebben in hun verbruikzaal, stapten we de winkelruimte binnen waar de winkelverantwoordelijke vol trots de schotel presenteerde en duidelijk aangaf hoeveel plezier hij had bij het maken ervan.
Vakkennis, beroepsliefde, priceless...

Het hoeft geen betoog dat de avond niet vroeg genoeg kon beginnen: haardvuur aan, flesje wijn, dochters goed te genieten en de verse sashimischotel. Heerlijk.

Ik zei in het verleden al een paar keer dat geluk eenvoudig kan zijn maar sommige mensen maken het toch een ietsje meer.



Cool runnings,

Emmanuel

Terug naar de bron...

 

 

Zoals de meesten onder jullie al weten durf ik mij al eens bezighouden met de nobele hobby genaamd "Genealogie". Ik ben er al sinds meer dan twintig jaar zoet mee.

Een aantal jaren geleden begon ik mij te interesseren in de stamboom van mijn lieve, snoezige, charmante, vrouw-uit-één-stuk, echtgenote Sandra Gerritje Wajer.
Haar voorgeschiedenis uitpluizen bleek naderhand nog leuker en ingewikkelder dan die van mij, al was het maar omdat het opzoekingswerk in Nederland helemaal anders verloopt dan bij ons.
Waar ik heel wat tijd in stak was het opzoeken van de (letterlijke) oorsprong van haar familienaam: WAJER. Ik schreef hier mijn wedervaren reeds neer met betrekking tot het ontstaan van familienamen in Nederland en iets later, hier dus, schreef ik over de betovergrootvader van Sandra.

Ondertussen raakte mijn vermoeden over de boerderij (eerste link) bevestigd (foto boven links) en kon ik op zoek gaan naar waar die eventueel gestaan had, ik vond op het Net en elders niet onmiddellijk veel verwijzingingen naar de naam of plaats. Oude kaarten er bij gesleurd, gps en luchtfoto's gebruikt, genealogiecontacten gecontacteerd als double check en bingo: we got him.

Zo komt het dus dat ik gisteren met vrouw en kroost een buitenkant van Ermelo opzocht en er tot grote verwondering van mijn Wajertje de boerderij kon tonen waar voor haar familie en bij uitbreiding alle Wajer's uit de streek veel begonnen is. Groot was mijn verbazing dat op de gevel van het gebouw nog steeds de oude naam prijkte, ondertussen is de boerderij toch al een aantal keer van officiële naam veranderd. Nog eigenaardiger is dan te merken dat weinig of niets over de voorgeschiedenis te vinden valt.

Mijn Wajertje pinkte een traantje weg, ze dacht terug aan haar opa die haar ooit "iets" vertelde over "een boerderij" maar meer wist opa er eigenlijk ook niet over. Nu stond ze daar een beetje beduusd te kijken naar een groot bord dat haar familienaam aangaf.
Ik stapte op de eigenaars af en vroeg of mijn lief vrouwtje op de foto mocht met dat bord. Dat bleek geen probleem te zijn, auto's werden opzij gereden en kiekjes werden gemaakt. Voor mijzelf een emotioneel moment en blijkbaar voor mijn Wajertje ook!





Cool runnings,

Emmanuel