Vandaag is het 49 jaar geleden dat ik plots gebombarbeerd werd tot "den oudste van de twee"
What the f*ck, dacht ik (mijn kennis van het hoofse Engels was al de moeite), ik kom net kijken, vorige week nog mijn eerste verjaardag gevierd?! Tuurlijk had ik op mijn feestje wel gezien dat mijn mama nogal een dikke buik had maar daar vraag je uit beleefdheid niet naar.
Maar dus: lap, gedaan het zalige leventje van door iedereen's handen te gaan en bewierookt te worden om mijn mooie oogskes, strak lijveke en natuurlijke charme... Een broerke in huis.
Ik deed als baby wat van een baby en grote broer verwacht werd: voordoen hoe je 's nachts wat last krijgt van krampjes, luiertje nog eens nat maken wanneer je net verschoont bent, zonder taal aangeven dat sommige ingrediënten uit de overigens voortreffelijke keuken van mama en onze grootmoeders een bepaald efect hadden op de darmpjes, huilen als een sirene, ...
Ik moet mijn taak met verve gedaan hebben want broerke was in àlles veel straffer dan ik, zo straf zelfs dat hij meer in het hospitaal lag dan naast mij in de kamer. Heel soms had ik er wel wat medelijden mee natuurlijk, maar meestal was ik blij dat ik dan eens rustig met de schaarse autootjes kon spelen waar hij niét de wieltjes had afgebeten. RIP, dat blauw Peugeootje van het merk Majorette... Nooit meer hetzelfde gevonden.
Onze pubertijd verliep voorspoedig, Vincent zocht zich een weg naar de vele goede punten op school, ik zocht me een weg naar de interessantere punten bij de vertegenwoordigsters van de andere sekse. Als er éne in huis goed studeert mag je als ouders al content zijn vond ik. Boodschap voor mijn dochters: ben ondertussen van dat idee afgestapt.
Mijn broer was trouw en dicreet, hij zweeg wanneer ik weer eens de fiets op sprong om ergens "schoolwerk" te gaan doen. Af en toe merkte ik wel enige onrust maar niets dat een ferme zak poepkes niet kon oplossen.
Toen ik later van huis weg ging en nog even in mijn lege kamer beetje zat te huilen, kwam hij naast mij zitten. Vanaf dan had ik wel door dat dat mormel dat heel mijn jeugd mijn liefdevol aanhangertje was en soms als een eendenkuiken achter mij gelopen had ook stilaan af en toe mijn locomotief ging worden.
Vic is, zoals mijn beminde eega Sandra Gerritje Wajer zou zeggen, "schoon opgedroogd", van iel sukkelke een vent geworden. Hij doet nog steeds hard zijn best om goede punten te halen in het leven en ook nu lukt hem dat weer. Ik heb door de jaren heen al veel gelegenheden meegemaakt waarbij ik terecht fier op hem was, waar ik even twijfelde om hem te vergeven dat hij destijds mijn speelgoed molde, twijfelde ja.
Maar, ik ben het meest fier op het feit dat hij mijn broerke is, ik zijn broer ben. Dat we in die 49 jaar nooit één keer ruzie gehad hebben en dat dat er ook niet zit aan te komen.
Gelukkige verjaardag kleine!
Emmanuel
