Een "+ papa" is een papa...

Een aandoenlijke foto op de Facebookpagina van vrienden toont hoe voor een puber een "+ papa" alle credits in de wereld verdient. Het schitterende gebaar van liefde en waardering, het vrijuit tonen: jij bent er voor mij en ik besef dat wel. Zoals ik zei, aandoenlijk.

Het is echter ook moedig, ongetwijfeld zijn er kinderen die hetzelfde zouden willen doen maar niet goed weten hoe de "echte" papa daarop zal reageren. Als die "echte" papa een beetje verstandig is verstaat hij het mooie gebaar en is hij maar al te blij dat dochter- of zoonlief het goed heeft bij de partner van de mama. Van concurrentie is helemaal geen sprake. Je moet het maar doen, het kind van een ander even graag zien als was het je eigen kind.

Ikzelf heb ook zo'n "+ papa" gehad, in mijn geval een strenge maar lieve man die niets liever wou dan dat ik gelukkig werd, zelfzeker, trots en vooral iets betekende voor de mensen rondom mij. Ja, hij was streng, echt niet gemakkelijk, maar ik mis hem nog elke dag en ik troost me met de gedachte dat mijn "echte" papa en hij enorm veel respect hadden voor elkaar. "+ papa's" doen dingen die je als puber allemaal vanzelfsprekend vind, tenslotte is hij bij je mama gekomen en wist hij wel dat ze kinderen had. Met ouder worden besef je dan dat dat allemaal niet zo evident zal geweest zijn, dat je misschien zelf niet dezelfde tijd en oppofferingen aan de dag zou kunnen leggen. Een "+ papa" verdient die + echt wel.

Ik ben blij bovenstaande foto gezien te hebben, ik ben blij voor de bewuste vriend. Doe zo voort.



In loving memory of Ludo Guillaume.



Cool runnings,

Emmanuel

Behangpapier...

Heel af en toe kom je voorbij een oud huis dat volledig afgebroken wordt en als het ware open in de wereld staat.
Wat mij dan steeds aantrekt is het behangpapier, of de muurdecoratie in andere materialen, in de woonkamer.

Met een beetje verbeelding zie je een pas getrouwd stel een beetje ruziën over het motiefje of de kleur, waarna mevrouwtje steevast aan het langste eind trekt. Of een koppel ouders dat een kind komt meehelpen met plakken en smeren. Of een student die het dan maar moet doen met het papier dat thuis nog op zolder lag.

Moest oud behangpapier kunnen praten, wat zou dat al niet meegemaakt of gehoord hebben...

Het krakend geluid van Neil Armstrong's maanlanding misschien. Of de euforie bij een geweldige goal van Pélé met de Seleciao. Het gevloek van een supporter van Poulidor, omdat het weer maar eens de tweede plaats zou zijn. Het wenen van Elvis fans in augustus '77, het snotteren van France Dimanche lezeressen bij het huwelijk van Grace Kelly, ...

Zeer waarschijnlijk zaten er ook hele gezinnen muisstil naar de radio te luisteren, aan een grote tafel met een tafeltapijtje en asbak op. De grote Gründig of Philips radio met gloeilampen had het hoogste woord.
 
Nog waarschijnlijker zullen veel pubers naar datzelfde behang gekeken hebben, niks van de radio gehoord wegdromend van wat aan de andere kant van de gevel zoal zou kunnen gebeuren, ongetwijfeld veel spannender dan die saaie toestand thuis. Wisten zij veel dat ze later ook gingen "mogen" behangen, history repeats itself.





Cool runnings,

Emmanuel

When life was simple...

In de bibliotheek van Destelbergen opende vandaag een tentoonstelling met miniatuur autootjes.

Zes mooi gevulde vitrinezuilen tonen verschillende modellen, reeksen, leeftijden en materialen. Netjes gepresenteerd door de MCCF.

Aangezien een man naar 't schijnt altijd een jongentje blijft stond ik vol verwondering maar ook weemoed of nostalgie te kijken naar die kleine wagentjes waarvan er ook enkele deel uitmaakten van mijn kindertijd. Stiekem hoopte ik dat er een crèmekleurige Ford Corsair uit de Dinky Toys reeks tussen stond maar blijkbaar worden deze zeldzamer met de dag....

Mijn gedachten dwaalden af naar de talloze keren dat mijn klein mormel broertje mijn zorgvuldig opgeborgen Matchbox, Majorette en andere autootjes uit de doos gristte en er lustig de wieltjes afbeet. Heel af en toe had hij meer zin in het slopen van een portiertje of kofferbak, heel af en toe had ik dan weer zin in het slopen van mijn broertje.

Matchbox was leuk omdat ze zo blits waren: een felrode Mini Cooper,een gifgroene drag car waarvan de carrosserie met een plastic beugeltje kon blijven openstaan, een zwarte takelwagen met gele vlammen, ...

Majorette was dan weer leuk omdat ze er normaler uitzagen, auto's en busjes die je elke dag in de straat kon zien rijden. Persoonlijk was ik helemaal weg van de vrachtwagenreeksen, later beschilderde ik de aanhangers van sommige modellen met de naam van mijn imaginair transportbedrijfje. Mooie tijden, mooie tijden.

Ik heb op zolder nog wel ergens wat autootjes en vrachtwagentjes zitten in een isomo doos, dochter-en broerbestendig. Zal er eens in kijken. En zuchten. Life was so simple then.

De tentoonstelling loopt nog tot eind maart, enkel tijdens de openingsuren van de bib. Alle jongetjes daarheen!

Cool runnings,

Emmanuel