28 juni 2011

26 juni 2011

Niet zomaar een schoolfeest...



Gisteren, 25 juni, gingen we naar het schoolfeest van onze beide dochtertjes. Een schoolfeest ja, maar niet zomaar een schoolfeest. Het allerlaatste schoolfeest van mijn generatie papa's, de papa's die een eerste kind op de Sportbasisschool hadden. Ik zie me nog staan, zoveel jaren geleden, met Laetitia aan mijn hand op weg naar het klasje van juf Mieke. Ik had van bij het begin een enorm vertrouwen in die juf, ze hàd het. Zij ging mijn kleine oogappel wegwijs maken in de wondere wereld van spelen, leren, slapen, communiceren en leren leven met vriendjes en vriendinnetjes...

De jaren in het lager onderwijs verliepen zonder noemenswaardige problemen en als er al eens iets was konden we telkens terugvallen op de school maar vooral op al onze vrienden die eigenlijk met net dezelfde muizenissen naar huis kwamen. We werden een gezellige, hechte vriendenkring. Soms ging er eentje met pijn in 't hart weg wegens verhuis, er kwam er altijd eentje voor in de plaats. Eentje die we dan onmiddelijk opnamen in die knusse groep die onze vriendenkring wel is. Ik weet het, onze bende is gekend als "de vuile bende" die steevast de woknamiddagen, klassikale oudercontacten, oudersportdagen en andere organisaties afsluit als laatsten in de refter. Maar dat deden we alleen maar omdat we zo'n toffe school hebben en de koelkast met Duvel eigenlijk te bereikbaar is.

De kinderen van die bende dus zoeken vanaf september andere wegen op, elk in de vaste overtuiging iets te maken van hun jong leven. Ik help het hen hopen, ik gun het hen van harte.
Maar tegelijkertijd hoop ik ook dat de vrienden mekaar kunnen blijven ontmoeten, praten over de kinderen, drankje nuttigen, gewoon gezellig kletsen. Dat zal wel lukken zeker?

Ik wens al die vrienden en vriendinnen het allerbeste vanaf september en verwittig bij deze onze vrienden uit de klas van onze jongste, Florine: jullie zijn voorlopig nog niet van ons af!

Cool runnings,
warm feelings,


Emmanuel