De jongens die terugkwamen...

Vandaag herdenken we de wapenstilstand na W.O. I, de meest dodelijke van beide wereldbranden die onze streken teisterden. Tegelijkertijd herdenkt men in 2014 het begin van die verschrikkelijke oorlog.

Allerlei activiteiten worden georganiseerd om o.a. jongeren bewust te maken van het feit dat de vrede waarin ze leven niet evident is, werk en inzet vraagt. Ouderen denken dan weer aan vroeger, sommigen zelfs nog aan "heel vroeger", toen ouders of grootouders vertelden over jongens die vertrokken naar het front, vaak plaatsen waar niemand in de familie ooit van gehoord had, overal te lande. De schrik en het verdriet moeten onpeilbaar geweest zijn. Een zeldzame brief aan het thuisfront, al dan niet geschreven door een makker die iets meer geletterd was, was voor vele moeders, vaders, liefjes een houvast van goudwaarde.

Veel jongens kwamen niet meer terug, stierven door iets wat zijzelf niet eens veroorzaakt hadden...

Zij die wél naar huis kwamen hadden het veelal te moeilijk om over de oorlog te praten, wat hadden ze niet moeten zien en meemaken?

Naar het schijnt sprak mijn overgrootvader Frans Van Parijs niet veel over de oorlog, hoewel hij een vlotte prater en "lollekensheer" was. Hij lag tijdens W.O.I in de buurt van de Yzer, iets voorbij Diksmuide. Zonder het te weten lag hij zelfs op 300m van zijn jongste broer, dat merkten beiden pas na de oorlog.
Mijn familie telt geen gesneuvelden uit die oorlog, hierdoor heb ik nog enkele memorabilia in mijn bezit, gekregen via mijn moeder, grootmoeder en andere familieleden.

De foto hierboven toont de Erkentelijkheidsmedaille van de Stad Gent. Deze werd uitgereikt op 15.11.1964 aan mijn overgrootvader en de andere Gentse oudstrijders ter gelegenheid van de  vijftigste verjaardag van het begin van W.O.I. Hij was er erg fier op, de medaille werd als duur kleinood gekoesterd. Ook ik bewaar het netjes in een archiefkast.

Je kan zeggen "ach, het is maar een medaille", bedenk dan ook meteen even dat erg velen deze medaille ook wel verdienden maar nooit zelf hebben kunnen laten opspelden. Misschien is het niet zomaar een medaille...


Cool runnings,

Emmanuel

Ik ruik je graag...

Vandaag hoorde ik bij een klant een mannenstem met zware Franse tongval het leuke Vlaamse woord "manneke" zeggen tegen iemand in zijn gezelschap. Het leek sprekend op mijn papa's tongval.
Er gaat dan evenjes een schokje door je heen natuurlijk maar dan moet het werk weer verder, knop omdraaien.

Toen ik vanavond thuiskwam en hier in huis wel meer herinneringen aan mijn vader tegenkwam dan op het werk waren de eerste dingen waar ik aan dacht de geuren die mij aan mijn papa deden denken, het schijnt echt wel zo te zijn dat geur een erg sterke herinnering geeft.
Papa rook naar motorolie, benzine, tweetakt, vet, sigaretten, sigaren, haarlotion, Azzaro...

Een andere, speciale, typische geur die me terug brengt naar mijn papa en mijn familie in Frankrijk is het zogenaamde "Papier d' Arménie". Een in Benzoë gedrenkt boekje papier, waaruit je strookjes scheurt, in accordeonvorm opvouwt en in brand steekt. Het geeft een aangename geur die wat op wierook lijkt en zorgt voor, wie het wil natuurlijk, een rustgevende sfeer in huis.
Mijn verste herinneringen aan Papier d' Arménie zijn eigenlijk die aan mijn Franse grootvader, toen al vond ik dat een speciaal iets, dat rookpluimpje dat met moeite een minuut waarneembaar is maar makkelijk een paar uur aromatisch verder werkt... Naar het schijnt zou haast 90% van de Fransen de boekjes in huis hebben, gek hé.

Ik wou vanavond een papiertje aansteken, ze waren op... Ik had het er eerlijk gezegd lastig mee. Bijbestellen en veel en gauw.


Cool runnings,

Emmanuel

En waarom geen lans breken voor... "Goede Doelen Water"?

Op vakantie in Den Helder stootte ik op een zeer interessant initiatief dat daar in de horeca vaak voorkomt.
Op de drankenkaart staat onder de frisdranken de vermelding "Goede doelen water", per glas of per karaf. Je betaalt er tot €1.50 voor.


Dat is eigenlijk kraantjeswater maar de opbrengst van de verkoop gaat naar een goed doel, dat gaat van jeugdopvang tot instellingen voor dementerenden.
Het is niet de bedoeling om met z'n negenen drie karaffen te bestellen, wel eventueel water bij te bestellen bij de rest van de drank of maaltijd. Vergelijk het wat als een karaf die je in Frankrijk op tafel gezet krijgt maar da's daar dan, voorlopig nog, gratis. We hebben het hier natuurlijk enkel over brasseries en eethuizen, in café's zie ik er het nu niet van in.


Ik vind zoiets een nobel idee en zou uitbreiding mogen vinden in Vlaanderen, niet als vervanging van een fles Vittel, wel als heel kleine haast onzichtbare bijdrage aan een sociaal initiatief. Ik merkte na gesprekken met de uitbaters en bediening dat zij allemaal erg achter het gegeven staan. Daarom ben ik er ook van overtuigd dat dit een win-winsituatie zou kunnen zijn voor iedere speler in het verhaal


Nu wij nog?
Deel deze post, spread the word!




Cool runnings,


Emmanuel

Place to go: Momento!

In Julianadorp (deelgemeente van Den Helder, Noord-Holland) vind je aan het Loopuytpark, zeg maar gewoon centrumpleintje, een schitterende tapaszaak: Momento.
Ok, het is een beetje ver, zo'n dikke 350 km...
Het kader is er gezellig chaotisch, geen enkel bord is hetzelfde maar de bediening en sfeer zijn top!


We gingen er vorige dinsdag 's avonds eten met ons viertjes.
Hoewel we niet gereserveerd hadden (en eerlijk gezegd staat dat ook nergens goed vermeld) kon de lieve, jonge dienster ons een tafeltje aanbieden lekker dicht bij de deur. Het was die dag verschrikkelijk warm geweest en we konden dus wel wat schaduw en lichte tocht gebruiken. Hoewel het die avond volle bak was hadden we niet de indruk dat we in een luidruchtige zaak zaten, het was doenbaar.
Een sympathieke jongeman kwam ons het "all you can eat" concept uitleggen en nu hebben we als gezin wel al een pak gastronomische ervaring in allerlei stijlen, tapas zoveel je maar wilde hadden we nog niet geprobeerd.
Het ging er ons natuurlijk niet om zoveel mogelijk te eten, wel om zoveel mogelijk verschillende gerechtjes te proeven en met mekaar erover te babbelen. De tapas kwamen in typische, kleine ronde schoteltjes en waren qua portie zeker aanvaardbaar. Ondertussen bleef de bediening zeer dicreet maar vlot haar werk doen, we kwamen niks tekort. Over tekortkomen gesproken, voor bestelde maar niet opgegeten tapas werd €2.5 aangerekend, ik kan mij daarin vinden.


We hebben met deze zaak alvast een leuk adresje gevonden voor bij ons volgend bezoek aan de "roots" van mijn vrouwtje. Als ze daar zo verder werken en niks veranderen aan interieur, stijl en vriendelijkheid van het personeel wordt en blijft dit een topper.


Cool runnings,


Emmanuel

Voelbaar verdriet...

 Vooraleer later iets opgewekter te schrijven over onze vakantie toch nog even terugkomen op de Dag van Nationale Rouw die op 23 juli laatstleden gehouden werd bij onze bevriende noorderburen.

Zo ook in Julianadorp, waar wij op vakantie waren.

Om 16u. kwamen de eerste lichamen van slachtoffers op de vlieghaven van Eindhoven aan en op dat tijdstip klonken overal te lande rouwklokken, van het kleinste kerkje tot de grootste kathedraal of dom.
Wij kwamen net aan bij IJssalon De Schepper waar we een ijsje wilden genieten toen de klokken van de kleine kerk luidden en het verkeer plotsklaps stil viel. Auto's stonden aan de kant met de radio uit, fietsers stapten af, muziek werd uitgezet in de verschillende handelszaken, voetgangers stonden stil, ouders hielden hun kinderen even vast voor de symbolische minuut stilte. Eén minuut in een mensenleven.
In het ijssalon was het akelig stil, het personeel keek op een tablet naar de trieste thuiskomst van hun overleden landgenoten, de klanten zaten neer, iedereen keek mekaar aan en voelde het verdriet. De koelte van de airco leek ineens een ongemakkelijke kilte.

Toen op de tablet de Last Post te horen viel ging ik rechtstaan, met mij ook onze dochter Laetitia en de rest van de klanten.
De rillingen liepen me over het lijf. Erg onwezenlijk... Voelbaar verdriet.


Emmanuel

Een briefje naar mijn liefje...

Hé jij daar, ja jij.


Denk eens heel goed na...
Hoe lang is het geleden dat jij een handgeschreven brief verstuurde?


In deze tijden van internet, sms en skype zijn we met z'n allen allang verleerd hoe leuk het kan zijn om een brief te schrijven en vooral hoe leuk het kan zijn om een échte brief te ontvangen. Wat we vroeger vanzelfsprekend vonden is nu stilaan, ja, een zeldzaamheid. Wat zijn we eigenlijk uit het oog verloren dat we dit niet meer doen? Het mag nochtans nog altijd, het is leuk, beleefd, het is persoonlijk, het is... uniek.


Ik denk dat we gewoon de moeite noch energie willen of kunnen opbrengen om eventjes, tien minuutjes maar, enkel en alleen aan die ene persoon te denken en te tonen wat die bepaalde persoon voor ons waard is. Dat kan gaan van beleefd contact, over respect naar vriendschap of liefde.


De reden voor mijn schrijfseltje zien jullie op de foto hierboven, een (liefdes)brief die mijn oudste dochter Laetitia vandaag op de brievenbus deed voor de knul van haar leven, haar liefje, haar alles. Zijn familienaam heb ik omwille van privacy maar even met een toepasselijk hartje bedekt.
Terwijl ze anders zo'n dertig sms'en per dag naar elkaar sturen dacht ze vandaag aan het schrijven van een heuse brief, "want die kan hij dan bijhouden".
En gelijk heeft ze want de (liefdes)brieven die mijn lieve madam Sandra Gerritje Wajer en ik naar elkaar stuurden nu bijna dertig jaar geleden zijn ook grotendeels bewaard gebleven en liggen mooi te rusten in een plastic bakje op zolder.


Nogmaals, we zijn vergeten wat het schrijven van brieven kan teweegbrengen, het nadenken over een woord, een zinswending, een vraagteken of uitroepingsteken.
Als we dat nu allemaal eens opnieuw gingen proberen, zou toch leuk zijn. Nee?


Geef het een kans.



Cool runnings,

Emmanuel

Allemaal "juf Mieke's"

Het schooljaar zit erop, twee lange maanden vakantie dienen zich voor onze dochters aan.
Ze hebben allebei een mooi rapport en blijkbaar waren onze sporadische twijfels dit schooljaar onterecht, leuk hoe kinderen je altijd weer verrassen nietwaar?

Onze jongste dochter Florine stapt over naar het eerste middelbaar in Gentbrugge, ze trekt dus de schoolpoort van de Sportbasisschool achter zich dicht. De jaren vlogen voorbij en van een opgewekt schaterbekje dat diep vanbinnen toch vol van de twijfels zat groeide ze op tot een zeer zelfbewuste jongedame die gelukkig nog altijd "lol maken en lachen" als lijfspreuk heeft.
Het doet me wel wat te weten dat ik in september niet meer op de speelplaats zal zitten, wachtend en keuvelend met andere ouders op een bankje. Gelukkig ben ik nog verbonden met "ons schoolke" via de Vriendenkring en mijn werk en ik voorzie ook af en toe gewoon eens binnen te springen en een praatje te slaan met oude bekenden. Niet dat we mekaar nooit meer gaan zien, hé, Heusden is maar een dorp en alle deuren staan steeds open, ook die van ons.

Ik wil tot slot het onderwijzend personeel, de directie, de administratie, de schoonmaakploeg bedanken voor de vele jaren van prettige ontvangst, de luisterbereidheid, de steun in soms moeilijke tijden, het respect, de vriendschap maar bovenal de hulp bij het sturen en vormen van onze dochters tot wat ze nu zijn. Ze hebben nog een hele weg af te leggen maar het doet deugd te merken dat ze een geweldig goeie basis meegekregen hebben. Ik schreef reeds eerder over het allereerste afscheid van één van de dochters, nu is het de beurt aan de jongste...


Waar voor mij zoveel jaren geleden alles begon met juf Mieke en het goed gevoel dat ik bij haar had wil ik aan alle personeelsleden van de school oprecht zeggen: "jullie waren allemaal juf Mieke's"



Cool runnings,

Emmanuel

Benoemen is bestaan.

Tijdens mijn uuuuuuuuuuuuren opzoekingen voor mijn hobby, "genealogie", botste ik toevallig op de Franse akte hierboven. Totaal niks te maken met mijn eigen voorouders maar het greep me wel aan. Voor diegenen onder jullie die de taal van Molière wat minder machtig zijn een summiere vertaling van de belangrijkste passage: "Op 23 februari 1706 overleed Gabriël Le Gaij, arme bedelaar, bedelde van deur tot deur voor zijn dagelijks brood... op 78 jarige leeftijd..."

Als ik terugdenk aan wat mijn voetbalvereniging deed met de overschot aan ontbijtkoeken na een quiz kan ik niet anders dan beseffen dat armoede nooit de wereld zal uit gaan maar vooral dat armoede tegenwoordig geen gezicht of naam meer heeft, dat bij manier van spreken achter de mooiste deuren wel eens de schrijnendste situaties kunnen te vinden zijn.

Enige tijd geleden zei ik in Gent gewoon goeiedag tegen iemand die aan de St. Jacobskerk op een dorpel zat en er naar mijn mening enigszins verfomfaaid uitzag, het typische clochard uiterlijk. Een paar stappen verder werd ik teruggeroepen door die man, gewoon om me te bedanken dat ik hem had zien zitten... Dan sta je daar maar wat ongemakkelijk te kijken.

Dit alles om maar te zeggen dat vroeger, veel vroeger, ook de armen een naam hadden.



Cool runnings,

Emmanuel

Vandaag een jaar...

 

 

 

Emmanuel