Een groep kindjes maakt een klas, een groep klassen maakt een school en een school maakt op haar beurt voor een groot deel onze kinderen. Er woedt op onze school nu, even, een polemiek over het herindelen van de vijfdejaars volgend schooljaar. De school geeft onder andere als reden dat in beide klassen wat spanningen geweest zijn het voorbije jaar, sterke karakters die meermaals botsten zeg maar. Ik heb geen probleem met toegeven dat zoiets in de klas van onze jongste zeker het geval was, ik ga er ook nooit van uit dat mijn kind "schoon kind" is, al heeft ze best een lief karakter en groot hart.
Hoe komen spanningen dan een klas binnengeslopen?
Er zijn allereerst kindjes die zowieso wat minder handelbaar zijn, die nooit zullen veranderen en dus ook moeilijke volwassenen zullen worden. Er zijn kindjes bij wie de thuissituatie een tijdje belastend werkt, een nog veel te vaak onderschat fenomeen waar ouders geen aandacht voor hebben wegens zelf te veel onder druk staan. Kan je dat een ouder kwalijk nemen, neen, life is a struggle. Er zijn zorgkindjes die onbedoeld meer aandacht van de leerkracht vragen, zich drie keer zo hard moeten inzetten om te kunnen volgen en misschien op klasgenootjes hun zenuwen werken als de leerkracht weer eens meer aandacht heeft voor het buurjongetje of -meisje. Er zijn de kindjes die onder druk staan van thuis, presteren, presteren, presteren. Er zijn de kindjes die überhaupt nooit graag naar school zullen gaan maar dit al te graag op een ander steken... Vul maar aan.
Alles bij elkaar zorgt dit voor soms stevige dicussies die gelukkig niet vaak op de speelplaats gegooid worden door de school maar op termijn een oplossing vragen. Ik kan er mij bij neerleggen en zou eerlijk gezegd nooit in de plaats van leerkrachten willen staan, al zijn ze mijn favoriete moppenonderwerp. Even twee stappen achteruit zetten en je kind, de school, de vriendjes bekijken kan helpen om een beter en genuanceerd beeld te krijgen van wat daar overdag zoal leeft.
Wat is nu eigenlijk het belangrijkste in dit alles?
Elk kind verdient zijn plaats in een klas, ook het beuzakske of de trut.
Naar mijn bescheiden mening is het onze taak als ouder om onze kinderen zo goed mogelijk bij te staan in hun schoolleven, hen positieve impulsen te geven ook als er soms moeilijk te begrijpen beslissingen worden genomen, vooral niet het kind te belasten met onze eigen frustraties. Ik weet nu ook wel dat onze jongste volgend jaar een aantal kindjes niet meer zal zien in de klas, maar daarbuiten des te meer en als dit voor het werk van onze dochter positief is kan ik dat alleen maar steunen en afwachten wat het resultaat wordt. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat een school toch écht wel het beste voorheeft met mijn kind, net als ikzelf. Net als uzelf. Ik reik geen oplossingen aan, ik geef het idee gewoon een kans. Laten we dat met z'n allen eens doen, komaan.
Misschien als afsluiter deze bedenking: een schandalig groot aantal kinderen op de wereld kàn niet eens van onderwijs genieten...
Cool runnings,
Emmanuel
edit: De eerlijkheid gebiedt mij ook te zeggen dat een andere reden, misschien wel de hoofdreden, het aantal zorgkinderen betreft in één klas. Deze kinderen gelijkmatiger verdelen én tegelijkertijd het bovenstaande varkentje wassen zou een positieve invloed moeten hebben op de klassen volgend jaar.
Excuus dat ik dit niet in mijn orignele tekst verwerkte.
