Laetitia Helena Gerritje...

Twaalf jaar geleden, tegen kwart voor tien 's morgens, kon ik de gynaecoloog pas écht geloven dat ik die langverwachte dochter eindelijk zou hebben. Ja, ik had er jaaaaaaaaren naar uitgekeken: een dochter, liefst twee, wou ik hebben. God weet dat ik nu mijn haren wel al verlies door net die twee dochters maar ik heb het er voor over. Wat was dat spannend toen zeg, Sandra die het niet makkelijk had en uitgeput maar gelukkig haar meisje in de armen kon sluiten. Ik die iedereen die mijn kleine Laetitia Helena Gerritje ook maar twee minuten vasthield met argusogen volgde. Het telefoontje naar mijn broer (die alles wat kaartjes, t-shirtjes en stuff voor mekaar bracht): ik heb MIJN dochtertje! Hij was de enige die haar naam al maanden op voorhand mocht weten...

Laetitia, "Muis", is ondertussen volop bezig haar eigen leventje te maken. Weliswaar met vallen en opstaan maar ze doet haar best. Net als de mama en ik, wij moeten ook ons best doen. Al is het maar omdat alles zo verschrikkelijk snel gaat. De knuffel van toen, Garfield, is er nog wel eventjes maar ook daar zal een houdbaarsheidsdatum op hangen en voor we 't weten loopt hier zo'n puistenkop rond die denkt dat de nulmeridiaan tussen zijn billen loopt.
En het ergste zal zijn dat Laetitia dat nog gaat geloven ook!

Ach, da's 't leven. We moeten het leuk maken voor haar, voor haar zus en voor onszelf.
En eerlijk gezegd, dat lukt ons wel aardig ;-)

Cool runnings,

Emmanuel

Mijn Florine...

"Papa's klein spook" wordt op 17 mei negen jaar. Wat vliegt de tijd, wat wordt ze groot. Als de dag van gisteren herinner ik me het complimentje van de kraamverpleegsters: wat heeft dat meisje mooie wimpers! Het is inderdaad een knap ding hé?

Ze hangt soms iets te vaak aan grote zus, maar er komt later nog een dag dat grote zus dat zal missen en misschien zelf eens bij Flo'ke komt knuffelen. Florine heeft liefde en knuffels teveel, wil alles altijd delen. Laat ons hopen dat ze daarin niet al te vaak teleurgesteld wordt.

Ach Florine, zo vol levenslust maar met een klein hartje. Steeds voorop willen lopen en toch stiekem achterom kijken of mama en papa wel volgen, of mama en papa niet te ver uit de buurt zijn. Mama en papa genietend van weer eens een gekke opmerking, vrolijke snuit of enthousiast gebaar.

 

 

 

Dikke kus van papa, Flo'ke! x

Alles moet weg!

foto Het Nieuwsblad

Toen ik enkele dagen geleden dit artikel las op het blog van Het Nieuwsblad-Gent sloeg mijn hart een kwartslag over. De straat waar de helft van de huizen moet wijken voor een spoorverbreding van de trein is de straat waar mijn dooppeter Gérard Frodure, de broer van mijn grootvader, met echtgenote Clarisse woonde. Meer nog, ook zijn voormalig huisje wordt gesloopt. De geschiedenis herhaalt zich blijkbaar daar in die buurt want het huis waar mijn grootmoeder (Hélène Van Parijs) haar jeugd sleet werd indertijd afgebroken om de brug aan te leggen die nu over diezelfde spoorweg loopt...

Vandaag reed ik even langs het oude huisje van "nonkel Gérard" en kon het niet laten om te stoppen en het nog één keer te bekijken. Ik vroeg aan de afbrekers-aannemers of ik een kijkje mocht nemen aan de binnenkant. Dat mocht. Veel was er toch niet meer te zien zeiden ze nog.

Ik stapte binnen zoals ik dat jaren geleden ook al deed, langs het keukendeurtje aan de achterkant. In gedachten zag ik de pomp nog aan de waterbak, rook ik het zeepbakje op de vensterbank, zag ik het schilderij dat steevast scheef ging hangen wanneer een trein voorbijraasde, boven de gangdeur hing het gekende "God ziet mij, hier vloekt men niet"- ding. De kelderdeur stond open, ik hoorde mijn peter beneden schuifelen op zijn pantoffels op zoek naar een zak snoep voor mijn klein broertje en mij. Ik rook weer de zoete geur van appeltjes die op krantenpapier in het kelderrek lagen.

Via het smalle gangetje liep ik naar de voorkamer, een klein kamertje eigenlijk, zo klein dat ik me afvroeg hoe mijn broer en ik daar hebben kunnen spelen toen we op bezoek waren. Op de schouw plaatste mijn peter de obligate foto's van zijn petekind waar hij erg fier op was, dat weet ik zeer zeker. "Nonkel Gérard" had een oud houten windmolentje staan in de hoek van die kamer, wanneer je op een knopje drukte speelde het "Tulpen uit Amsterdam". Ik vond dat fantastisch, mijn broer blijkbaar niet want hij kon het nooit laten om wat harder aan de wieken te draaien zodat het muziekdoosje onnoemelijk begon te jengelen. Wanneer ik nu sporadisch het deuntje hoor heb ik soms nog schrik dat "de kleine" er zijn eigen touch gaat aan geven...

Met een raar gevoel stapte ik via de voordeur, waar wij dus nooit gebruik van gemaakt hebben, weer naar buiten. Een laatste foto genomen en de deur weer dichtgetrokken. Een deur dichtgetrokken als een boek dichtgeklapt. Ik kom hier niet meer terug, volgende week is het huis weg, je wordt oud en melig Emmanuel.

Cool runnings, warm feelings,

Emmanuel