Twaalf jaar geleden, tegen kwart voor tien 's morgens, kon ik de gynaecoloog pas écht geloven dat ik die langverwachte dochter eindelijk zou hebben. Ja, ik had er jaaaaaaaaren naar uitgekeken: een dochter, liefst twee, wou ik hebben. God weet dat ik nu mijn haren wel al verlies door net die twee dochters maar ik heb het er voor over. Wat was dat spannend toen zeg, Sandra die het niet makkelijk had en uitgeput maar gelukkig haar meisje in de armen kon sluiten. Ik die iedereen die mijn kleine Laetitia Helena Gerritje ook maar twee minuten vasthield met argusogen volgde. Het telefoontje naar mijn broer (die alles wat kaartjes, t-shirtjes en stuff voor mekaar bracht): ik heb MIJN dochtertje! Hij was de enige die haar naam al maanden op voorhand mocht weten...
Laetitia, "Muis", is ondertussen volop bezig haar eigen leventje te maken. Weliswaar met vallen en opstaan maar ze doet haar best. Net als de mama en ik, wij moeten ook ons best doen. Al is het maar omdat alles zo verschrikkelijk snel gaat. De knuffel van toen, Garfield, is er nog wel eventjes maar ook daar zal een houdbaarsheidsdatum op hangen en voor we 't weten loopt hier zo'n puistenkop rond die denkt dat de nulmeridiaan tussen zijn billen loopt.
En het ergste zal zijn dat Laetitia dat nog gaat geloven ook!
Ach, da's 't leven. We moeten het leuk maken voor haar, voor haar zus en voor onszelf.
En eerlijk gezegd, dat lukt ons wel aardig ;-)
Cool runnings,
Emmanuel
1 opmerking:
zo mooi gezegd je bent een echte poeet heel mooie tekst als muis dit binnen 10 jaar nog eens leest hoop ik dat ze goed beseft dat ze in een supergezin is terecht gekomen maar dat zal wel want ze is een slimme en wijze meid dat kan niet anders he met zo een sper mama ,papa, en zus !!! vero
Een reactie posten