Met de lekkerste Buffalo babe vrijen en dan...

Wat een mooi slot van een fantastisch jaar 2015 moest worden voor spelers en supporters van AA Gent is gisteren lekker verknald door enfant terrible Benito Raman en zijn achterlijke reactie naar supporters van een andere ploeg toe, na de verdiend gewonnen wedstrijd tegen KV Kortrijk.

Waar zijn voornaam vroeger in Gent en wijde omgeving gekend was door een zaak voor de fijnere charcuterie en pasteien en zijn familienaam hier in Heusden gekend is als de betere bakker, lijkt de combinatie van beide in zijn geval eerder te doen denken aan een synoniem voor het woord amoebe. Ok, ik overdrijf, maar de brave jongen doet het cliché "ge moet het enkel met uw voeten kunnen uitleggen" wel alle eer aan, ik dacht dat we de generatie "euh, ik bedoel euh, euh"-voetballers allang voorbij waren. Dat er iéts meer in het kopje zat.

Het excuus dat er wel andere dingen geroepen of geschreven worden telt niet, het excuus dat andere ploegen ook wel wat roepen telt niet. Wat je zelf niet wil doe je ook een ander niet aan, zelfs niet in dat gezellige, anonieme gevoel van de massa. 

Anyway, wat ik wou zeggen is dat ik dat na een, voor Gent supporters, boerenjaar verschrikkelijk jammer vind voor iedereen die er mee begaan is en een hart voor zijn/haar ploeg heeft.

Het is zo'n beetje als heerlijk lang vrijen met de lekkerste Buffalo babe en dan, op het eind:

begint ze over haar ma te praten...

Jammer dus, afknapper.

Cool runnings,

Emmanuel

Ma pauvre France...

Emmanuel

Florine's idool is "GaultMillau Chef van het Jaar 2016"

Michel van der Kroft is de chef van restaurant 't Nonnetje in Harderwijk (NL) en tevens grote keukenheld van Florine. Toen we er enkele jaren geleden gingen eten vertelde Florine al aan de chef dat zij ook zo graag wou koken en zeker naar de hotelschool zou gaan. Hij bezorgde Florine, en ons, een onvergetelijke en inspirerende middag.

Nu zijn we naar jaarlijkse gewoonte weer in de Veluwe en wandelden we nog eens door Harderwijk. Eergisteren lazen we dat Michel van der Korft tot "Chef van het Jaar 2016" van Gault Millau gekozen werd, zeer zeker oververdiend. Florine stond erop hem eens te gaan feliciteren én te zeggen dat ze nu eindelijk gestart is aan de Hotelschool van Gent. Groot was onze verbazing te horen dat hij zich Florine nog kon herinneren en meteen vroeg hij haar hoe het met de passie voor het koken stond. De fonkeltjes in haar ogen zullen wel genoeg gezegd hebben denk ik.

Na nog een pak goede raad en een leuke foto nam Florine weer afscheid van de meneer die haar telkens weer inspireert en stimuleert, een topper met het charisma van de groten...


Cool runnings,


Emmanuel

Het zijn de schoentjes...

Voorbije week zorgde één beeld van een verdronken kleuter voor een ongeziene stortvloed aan emoties en een even ongeziene stroom aan solidariteit vanuit vele Europese landen.

Wat ik mij daarbij afvroeg was: waarom nu wel en vroeger niet? En dan ga ik hier niet de discussie beginnen over de al dan niet doetreffendheid van sommige acties.

We zagen allemaal, gedurende jaren eigenlijk, arme Somalische hummeltjes, kletsnatte en onderkoelde Pakistaanse sukkelaartjes, doodgeschoten Palestijntjes, ontvoerde Nigeriaanse meisjes… Behalve af en toe een vanuit de media gestuurde goedbedoelde actie lazen of zagen we erg weinig animo in onze maatschappij. Er werd toen ook niet gefulmineerd op deze of gene politieke partij. Wat maakte dus nu dat we met z’n allen wél meer geraakt zijn?

Mijn antwoord, waarschijnlijk niet hét antwoord: het zijn de schoentjes.

De schoentjes van de arme Aylan en zijn Westers aandoende kleren leggen in ons onderbewustzijn onmiddellijk een link met onze eigen (kleine) kinderen. Het lijkt op een kindje van ons, we reageren dus eigenlijk op een natuurlijke reflex. Daar is helemaal niets mis mee, ik lever ook geen kritiek, laat dit duidelijk zijn. Het beeld zorgde ervoor dat de schock erg dicht bij huis kwam.

Ik stel alleen maar vast dat indertijd vieze, bruine blote voetjes, met lompen omzwachtelde voetjes, bebloede voetjes, geketende voetjes minder effect hadden… Nogmaals, ik geef geen kritiek, ik stel alleen maar vast.

Ik heb boven dit stukje bewust geen foto van de verdronken kleuter geplaatst, de grens tussen “mensen een geweten schoppen” en “macaber voyeurisme” is flinterdun.

My one and only.

Vandaag, 27 augustus, ben ik 21 jaar gehuwd met Sandra Gerritje Wajer, de vrouw die ooit mijn schoolliefje was en uitgroeide tot een lieve mama, een plezante echtgenote, mijn maatje.
We lachen tussen onze opvoedkundige momenten (want twee dochters, ja) heel wat af en genieten met de jaren meer en meer van elkaar's gezelschap. Ok, ik spreek voor mezelf :-)

Ik zie haar graag, ik hoor haar graag, ze is zeer terecht "My one and only"

x Emmanuel

Weten waar je vandaan komt om te weten waar je heen wil...

De akte hierboven toont nog maar eens dat het overgrote deel van ons allen van bescheiden komaf is, dat niet iedereen in een gouden wiegje lag.

Zeker in de huidige moeilijke tijden is het ook goed daar even te blijven bij stilstaan. Heb je het enigzins comfortabel, besef dan dat dat voor je voorouders misschien minder evident was, besef dat het voor je buur ook nu misschien minder evident is.

Armoede is van alle tijden maar gelukkig is de wilskracht van de mens om iets van zijn leven te maken dat ook. Tenslotte zijn wij hier nu ook doordat anderen niet opgaven. In bovenstaand voorbeeld gaat het om de familie van mijn lieve echtgenote, haar voorvader in de zesde generatie. Maar ik heb gelijkaardige akten uit mijn familie, allemaal stille getuigen van het feit dat de mens een overlever is en dat latere generaties dat op hun eigen manier ook proberen.

Weten waar je vandaan komt om te weten waar je heen wil, dat kleine tikkeltje doorzettingsvermogen houden en ervoor zorgen dat ook jij weer voorkomt in wat voor velen en voor mij één van de mooiste hobby's is, de genealogie. Zorg dat je bestààt, dat je hier geweest bent en iets achterlaat en als het kan met zo weinig mogelijk zorgen.



Cool runnings,

Emmanuel

Weer een stapje dichter...

"Eindelijk!", moet mijn dochter Florine gedacht hebben toen we haar vandaag gingen inschrijven in de Hotel-  en Bakkerijschool van Gent. Jaren heeft ze erover gepraat en soms gezeurd, elke keer weer wanneer ze in de keuken stond droomde hardop ze van een keukenopleiding.

We hebben haar al goed ingepeperd dat het erg hard, soms misschien ondankbaar werken zal worden maar ze heeft het ervoor over, ze is gemotiveerd. Ze ziet de mooie kanten van het keukenberoep en dat is tenslotte wat telt.

Als ouders hebben we de ongelooflijke luxe met een dochter te leven die al jaren weet waar ze heen wil en hoe ze dat wil realiseren. Florine zal ons nooit ontgoochelen, integendeel, ze is vaak een inspiratiebron voor mama en papa.

Go Flo, go!




Cool runnings,

Emmanuel

Sigarettenpeuken...

Beste roker, beste horecabezoeker,

Er moet mij als niet-roker al een tijdje iets van het hart.
Ik krijg telkens weer de dingdongstuipen wanneer ik aan de deur van een horecazaak sigarettenpeuken zie liggen op het voetpad, het terras, de vensterbanken...

Het merendeel van de horecazaken bieden sinds het rookverbod asbakken aan om hun onmiddellijke omgeving toch enigszins proper te houden. Het kost hen tenslotte geld en tijd om dit telkens weer op te ruimen.
Natuurlijk is er het gegeven dat dit weliswaar een onbedoelde "handeling" is van veel rokers, dat wegooien van peuken, iets waar niet meer over nagedacht wordt, het blijft een jammere gewoonte.

Ik heb hier thuis asbakken voor vrienden en bezoek die wensen te roken, ze moeten er zelfs niet voor buiten te gaan staan (wat velen onder jullie ondertussen thuis wél doen). Ik vind de aanwezigheid van een vriend nog altijd belangrijker dan dat hij buiten staat om ons huis niet te zegenen met rook. Nogmaals, ik heb niks nul nada tegen rokers.

Enkel die vermaledijde sigarettenpeuk, da's minder hé.

Misschien dat enkelen onder jullie mijn gezaag oppikken en de volgende keer twee seconden nadenken vooraleer dat stompje weg te gooien? Ik hoop het, ik denk het wel...


Cool runnings,

Emmanuel

Bande de crétins, stelletje idioten, terroristen dus...

Waar gaan we naartoe als onder het mom van "belediging" of "blasfemie" een fijne groep cartoonisten het leven laat op het werk, na een laffe terroristische aanslag. Zijn we nu stilaan bij het moment aangekomen dat iedereen die schrijft, fotografeert, tekent en publiceert zich aan codes zal moeten houden of anders voor zijn/haar leven zal moeten vrezen? Ik ga bewust niet verder in op de opmerking dat het bij de aanslag in de lokalen van Charlie Hebdo om een religieus geïnspireerd drama gaat want daar straf je de gematigde volgelingen van die religie evengoed mee. En eerlijk, we moeten toegeven dat de haat en nijd in onze samenleving merkelijk gegroeid is de laatste decennia. Fanatici zijn van alle tijden, alle religies, alle gezindten, alle kleuren...

Vrijheid van expressie, de kunst van de cartoon, de mogelijkheid meningen en meningsverschillen te delen zijn vooralsnog de hoeksteen van onze samenleving. Laat ons dat niet opgeven. Laat ons niet onder druk gezet worden om hieraan toe te geven, vanuit welke hoek ook.

Dat de schuldigen van deze aanslag maar gauw mogen gevonden en berecht worden. Maar laat er ons op ons eigen niveau ook voor zorgen dat de agressiviteit onderling verholpen wordt. Door duidelijke afspraken en zin/tijd voor overleg kunnen we al veel voorkomen. Voor extreme vergrijpen passen natuurlijk extreme straffen, laat dat duidelijk zijn.

Echter, jij hebt je geloof, ik geloof niet, so what. Jij hebt een andere politieke overtuiging dan ik, so what... Zoals Charlie Hebdo voor de moordenaars van vandaag een symbool was moeten we zelf beducht zijn om niet steeds in symbolen te praten.

Tot slot, we leven in een open democratie en niet in een dictatuur, dat moeten we beseffen, koesteren en vrijwaren! We mogen niet toestaan dat creativiteit en vrije expressie vermoord worden in naam van waarden die helemaal de onze niet zijn.


Emmanuel