Soldaat van Napoleon, nooit meer teruggekomen...

In het Beugnies (Noord-Frankrijk) van eind 1812 lijdt de 23 jarige Jacques Philippe Joseph Fontaine, mijn voorvader in de negende generatie, een hard bestaan als houtbewerker in de houtkapperij aan de Bois Jolis van Felleries, hij maakt er houten vaten, kranen en ook wielen voor watermolens.
Met een dochter van nog geen drie jaar en een karig loon komt het gezin met erg veel moeite maar net rond.

Wanneer hij verneemt dat Napoleon een oorlog organiseert tegen Rusland schrijft hij zich, al dan niet verplicht, in bij het daarvoor speciaal opgerichte 131e Infanterie-regiment, 6de Bataljon, 6de Compagnie. Er worden hem een stevige vergoeding en avontuurlijk leven beloofd... Jacques ziet dat volledig zitten.

Na afscheid genomen te hebben van vrouw en dochter begint hij samen met zijn eenheid de lange tocht te voet naar de verzamelplaats in Duitsland. Napoleon, die erg ontgoocheld was in de voormalige bondgenoot Rusland o.a. omwille van het gebrek aan initiatief bij het blokkeren van de Britse expansiedrang, besloot een leger van wel 250.000 man op de been te brengen. In totaal zou hij samen met zijn militaire bondgenoten uiteindelijk zo'n 680.000 man aangevoerd hebben.

Het leven in het leger wordt voor het gewone infanterievolk erg zwaar: de dagmarsen zijn slopend, de bevolking onderweg reageert vijandig op de passage van de keizer, ziekten zoals tyfus en algauw de dood slaan gaten in de troepenaantallen. Komt daar bovenop nog eens de vrieskou en sneeuw in het oosten. Materiaal gaat stuk, paarden sterven van uitputting.
Snel merken velen op dat hun loon niet uitbetaald wordt, ze vragen de familie per brief om wat geld op te sturen. Er wordt geplunderd en gestolen...

De slag bij Moskou loopt voor het leger af op een catastrofe. Slechts 70.000 zullen de oorlog en terugtocht overleven, 400.000 doden en 100.000 gevangenen blijven achter in het ijskoude, besneeuwde Rusland.

Van mijn voorvader Jacques Philippe Joseph Fontaine wordt nooit meer iets vernomen. Zijn zoon Jacques Philippe wordt in 1813 te Beugnies geboren, zonder vader...


Cool runnings,

Emmanuel

Run Joe, run!

De vermelding hierboven vond ik tussen huwelijksakten uit 1910 en betekent zoveel als: "akte hier voor is in staat van intenties gebleven, de toekomstige trouwers boden zich niet aan op de afgesproken termijnen..."

Doet me glimlachend denken aan de dag dat mijn lieve echtgenote, de immer oogstrelende Sandra Gerritje Wajer, en ik 22 jaar geleden naar de burgerlijke stand gingen van de stad Gent om er een trouwdatum vast te leggen. Voor wie het zich nog herinnert, de lokalen zaten toen in de Belfortstraat. Voor wie het zich niet meer herinnerde en hierdoor weer wel: sorry.

Na de oude trap opgekraakt te zijn kwamen we in een veel te warm en rommelig lokaal waar een pak bureau's opgesteld stonden. Rechts moesten de namen doorgegeven worden en dan kon je aan de linkerkant bij de muur op een lange rij stoelen je beurt afwachten.

Links van mij zat een tengere, bleke, blonde jongeman met naast hem zijn toekomstige. De jongeman barstte van het zweet en zat te rillen als een nudist op Antarctica. Zenuwen, dat was wel duidelijk. Zijn toekomstige, zijn honnepon, was het type "matronne": groot, zwaar gebouwd, hoekig postuur, strenge blik en de handtas stevig vasthoudend op haar schoot. Mijn verloofde had het stel ook al opgemerkt en keek met enig medelijden naar dokter bibber naast mij...

Ik gaf hem een kleine elleboogstoot en zei: "ge kunt nog weg hé, maat". De jongeman keek mij aan en schoof ongemakkelijk op zijn stoel. Ik stootte hem nog 'ns aan: "hé, ge kunt nu nog weg!"
Geloof het of niet (vraag gerust aan mijn madam, niets gelogen), de jongeman stond op, keek even naar zijn strenge wederhelft en stoof er als de wiedeweerga vanonder. Ik denk niet dat ik hem vijf treden van de trap heb horen nemen. Zijn vriendin keek verbaasd op, wierp een vragende blik naar mij. Ik trok zo onschuldig als een boreling mijn schouders op en zag haar haar espenblad achterna gaan.

Ik ben er zeker van dat ik die dag een goede daad gedaan heb en als bonus, niet onbelangrijk, schoven wij een stoeltje op! Ok, mensen kloten zat er misschien ook wel wat tussen...



Cool runings,

Emmanuel

Een legende in de familie

Toen Judocus Frodure en Barbara De Puydt, mijn voorouders in de negende generatie, op 15 januari 1702 te Lotenhulle in het huwelijksbootje stapten wisten beide niet dat één van hun kinderen ongewild het onderwerp zou worden van een legende, een verschrikkelijk en wreed verhaal...

In Lotenhulle en bij uitbreiding de hele streek rond Aalter is de legende van het Veronica's Kruis alom bekend: Een jonge dienstmeid, Veronica "Verduere" Frodure, die werkzaam was bij de pastoor van Bellem moest voor deze laatste een pakje wegbrengen naar de pastorij van Lotenhulle. Het pakje bevatte volgens het verhaal enkele kostbare spullen van meneer pastoor die deze in veiligheid wou brengen voor het oprukkende Franse leger dat rond 1793 onze streken opnieuw binnenviel. Onderweg werd het jonge meisje echter overvallen, verkracht en vermoord. De pastoor beval later, op zijn sterfbed, een herdenkingskruis op te richten voor het arme slachtoffer. Dit kruis werd later bekend als het Veronica's Kruis en staat op de grens van Lotenhulle en Bellem aan de Hansbekestraat.

Onderzoeker en auteur Filip Bastiaen schreef over dit kruis maar kon niets terugvinden in geschriften van die tijd die iets of wat het verhaal zouden staven. Zijn onderzoek leidde echter wél naar ónze Veronica uit Lotenhulle, dochter van Judocus Frodure (soms Froidure of Verduere geschreven) die in 1738 in haast identieke omstandigheden haar lot ontmoette, met Jan Micquelot en François De Waeghenaere als haar geweldenaren en moordenaars. Hij pende een schat aan informatie neer en gaf geïnteresseerden zo een beeld van zowel de gruwelijke omstandigheden van het drama als het verloop van het proces en vonnis. Hulde dus aan deze man.



Zo beseft een mens eigenlijk dat een stamboom een écht verhaal is, van échte mensen en dingen. Mooie dingen, verschrikkelijke dingen maar bovenal: het leven.


Veronica was de dochter van Jacobus en Barbara De Puydt, ze werd 26 jaar. Ze had een oudere zus Petronilla en een oudere broer Petrus... Haar moordenaars werden op 19 oktober 1739 ter dood veroordeeld, ze werden geradbraakt. Het kruisbeeld aan de Hansbekestraat heeft niets te maken met de legende en zou er voor een andere gelegenheid geplaatst zijn.

Cool runnings,

Emmanuel

Vaderdag...

Twee mensen, vaders, die ik niet meer kan bellen om te feliciteren en te praten...

Ik mis ze nog elke dag, mijn stiefvader en mijn papa.

Emmanuel

Een "+ papa" is een papa...

Een aandoenlijke foto op de Facebookpagina van vrienden toont hoe voor een puber een "+ papa" alle credits in de wereld verdient. Het schitterende gebaar van liefde en waardering, het vrijuit tonen: jij bent er voor mij en ik besef dat wel. Zoals ik zei, aandoenlijk.

Het is echter ook moedig, ongetwijfeld zijn er kinderen die hetzelfde zouden willen doen maar niet goed weten hoe de "echte" papa daarop zal reageren. Als die "echte" papa een beetje verstandig is verstaat hij het mooie gebaar en is hij maar al te blij dat dochter- of zoonlief het goed heeft bij de partner van de mama. Van concurrentie is helemaal geen sprake. Je moet het maar doen, het kind van een ander even graag zien als was het je eigen kind.

Ikzelf heb ook zo'n "+ papa" gehad, in mijn geval een strenge maar lieve man die niets liever wou dan dat ik gelukkig werd, zelfzeker, trots en vooral iets betekende voor de mensen rondom mij. Ja, hij was streng, echt niet gemakkelijk, maar ik mis hem nog elke dag en ik troost me met de gedachte dat mijn "echte" papa en hij enorm veel respect hadden voor elkaar. "+ papa's" doen dingen die je als puber allemaal vanzelfsprekend vind, tenslotte is hij bij je mama gekomen en wist hij wel dat ze kinderen had. Met ouder worden besef je dan dat dat allemaal niet zo evident zal geweest zijn, dat je misschien zelf niet dezelfde tijd en oppofferingen aan de dag zou kunnen leggen. Een "+ papa" verdient die + echt wel.

Ik ben blij bovenstaande foto gezien te hebben, ik ben blij voor de bewuste vriend. Doe zo voort.



In loving memory of Ludo Guillaume.



Cool runnings,

Emmanuel

Behangpapier...

Heel af en toe kom je voorbij een oud huis dat volledig afgebroken wordt en als het ware open in de wereld staat.
Wat mij dan steeds aantrekt is het behangpapier, of de muurdecoratie in andere materialen, in de woonkamer.

Met een beetje verbeelding zie je een pas getrouwd stel een beetje ruziën over het motiefje of de kleur, waarna mevrouwtje steevast aan het langste eind trekt. Of een koppel ouders dat een kind komt meehelpen met plakken en smeren. Of een student die het dan maar moet doen met het papier dat thuis nog op zolder lag.

Moest oud behangpapier kunnen praten, wat zou dat al niet meegemaakt of gehoord hebben...

Het krakend geluid van Neil Armstrong's maanlanding misschien. Of de euforie bij een geweldige goal van Pélé met de Seleciao. Het gevloek van een supporter van Poulidor, omdat het weer maar eens de tweede plaats zou zijn. Het wenen van Elvis fans in augustus '77, het snotteren van France Dimanche lezeressen bij het huwelijk van Grace Kelly, ...

Zeer waarschijnlijk zaten er ook hele gezinnen muisstil naar de radio te luisteren, aan een grote tafel met een tafeltapijtje en asbak op. De grote Gründig of Philips radio met gloeilampen had het hoogste woord.
 
Nog waarschijnlijker zullen veel pubers naar datzelfde behang gekeken hebben, niks van de radio gehoord wegdromend van wat aan de andere kant van de gevel zoal zou kunnen gebeuren, ongetwijfeld veel spannender dan die saaie toestand thuis. Wisten zij veel dat ze later ook gingen "mogen" behangen, history repeats itself.





Cool runnings,

Emmanuel

When life was simple...

In de bibliotheek van Destelbergen opende vandaag een tentoonstelling met miniatuur autootjes.

Zes mooi gevulde vitrinezuilen tonen verschillende modellen, reeksen, leeftijden en materialen. Netjes gepresenteerd door de MCCF.

Aangezien een man naar 't schijnt altijd een jongentje blijft stond ik vol verwondering maar ook weemoed of nostalgie te kijken naar die kleine wagentjes waarvan er ook enkele deel uitmaakten van mijn kindertijd. Stiekem hoopte ik dat er een crèmekleurige Ford Corsair uit de Dinky Toys reeks tussen stond maar blijkbaar worden deze zeldzamer met de dag....

Mijn gedachten dwaalden af naar de talloze keren dat mijn klein mormel broertje mijn zorgvuldig opgeborgen Matchbox, Majorette en andere autootjes uit de doos gristte en er lustig de wieltjes afbeet. Heel af en toe had hij meer zin in het slopen van een portiertje of kofferbak, heel af en toe had ik dan weer zin in het slopen van mijn broertje.

Matchbox was leuk omdat ze zo blits waren: een felrode Mini Cooper,een gifgroene drag car waarvan de carrosserie met een plastic beugeltje kon blijven openstaan, een zwarte takelwagen met gele vlammen, ...

Majorette was dan weer leuk omdat ze er normaler uitzagen, auto's en busjes die je elke dag in de straat kon zien rijden. Persoonlijk was ik helemaal weg van de vrachtwagenreeksen, later beschilderde ik de aanhangers van sommige modellen met de naam van mijn imaginair transportbedrijfje. Mooie tijden, mooie tijden.

Ik heb op zolder nog wel ergens wat autootjes en vrachtwagentjes zitten in een isomo doos, dochter-en broerbestendig. Zal er eens in kijken. En zuchten. Life was so simple then.

De tentoonstelling loopt nog tot eind maart, enkel tijdens de openingsuren van de bib. Alle jongetjes daarheen!

Cool runnings,

Emmanuel