Soms denkt een mens dat de dingen des levens niet meer kunnen keren, dat geluk niet meer voor hem is weggelegd, dat de donkere hemel maar niet opklaart. Het is daarbovenop nog erg moeilijk om daarmee naar buiten te komen, gehoord te worden laat staan begrepen te worden. Alle goede bedoelingen en sympathie van de gemeenschap ten spijt raakt de emmer stilaan vol en wacht enkel nog de laatste stap, dat laatste gebaar.
In pure eenzaamheid en wanhoop neemt die bepaalde mens zijn besluit: genoeg, nu is het wel goed geweest, ik ga maar.
Mijn collega Jules benam zich vorige week van het leven, alleen en waarschijnlijk erg eenzaam na het turbulente leven dat hij leed. Niemand van ons zag iets aankomen, niemand van ons kon hem dan ook de hand reiken. Niemand die zoiets in de goedlachse brompot zag.
Voor een klein bedrijf als het onze is dit een emotionele tsunami die we nog nooit meemaakten. De groep weet eventjes niet wat met dat gevoel aan te vangen. Wanneer binnenkort de bestelwagen van Jules tijdelijk aan de kant zal gezet worden zullen we met z'n allen beseffen dat we mekaar misschien nooit helemààl zullen kennen, zelfs al hebben we weinig geheimen voor mekaar. Het idee dat je verdriet of soms wanhoop niet hoort geeft een beklemmend gevoel.
Daarom ook dat we met z'n allen misschien wat meer tijd moeten nemen om één en ander rustig aan te doen en vooral nog meer te investeren in mekaars emotionele welzijn...
Jules Cloostermans 13 oktober 1954 - 20 januari 2012
Emmanuel
