Mijn overgrootvader Arthur Anciaux wordt in 1888 te Sars-Poteries (F59) geboren als oudste van twee jongens, thuis in de rue Le Baty.
In 1911 huwt hij met het meisje dat hij enkele jaren voordien goddeloos bezwangerde en waaruit een eersteling, Edouard, geboren werd. In het Sars-Poteries van die tijd waren de Anciaux's al geen katers om zonder handschoenen aan te pakken naar het schijnt. Ik sprak ooit met oudere mensen die dan weer van hùn ouders één en ander gehoord hadden en konden vertellen over mijn voorvaders. Mogelijks trok mijn Arthur zich daar bitter weinig van aan, nog zo'n karaktertrek die dna-gewijs doorgegeven werd denk ik dan, want als je drie jaar wacht om je kind te erkennen... Het bleek overigens wel een goed en "vruchtbaar" huwelijk te zijn hoor: 54 jaar getrouwd en 12 kinderen. Neen, mijn overgrootvader was geen stille of rustige...
In juni 1918 wordt hij als opgeroepen soldaat met het 150e Infanterieregiment naar Saint-Mihiel gestuurd, een onooglijk klein dorpje waarvan de naam langer is dan de hoofdstraat. Saint-Mihiel ligt ergens aan de Maas in de streek van Metz in het toenmalige departement Lorraine en werd sinds september '14 bezet door den Duits mit freunden aus Oostenrijk-Hongarije, de dubbelmonarchie die op haar laatste benen liep, ze zou ontbonden worden in oktober '18 en uiteindelijk de twee gekende landen vormen.
Arthur neemt actief deel aan de gevechten, toen nog meer oog-in-oog dan de latere W.O.II. Hij zal er een gruwelijke hekel aan Duisters aan overhouden en vooral veel leed en verdriet zien. Er zijn in de familie verhalen dat hij onder dode lichamen gelegen heeft, vrienden wou helpen maar dan zelf beschoten werd, uiteindelijk diezelfde vienden zag sterven... Dat leed en verdriet stimuleert hem bij zijn terugkeer om zich sociaal te engageren in lokale verenigingen en later de politiek. Hij staat mee aan de wieg van de lokale afdeling van wat later de PS zal worden. Ja, ik weet het, ne sos. Gniffel nu eventjes en zorg dat je uitgegniffeld bent de volgende keer dat we mekaar zien.
Al was hij voor mijn part appelblauw zeegroen, kleur interesseert mij niet in deze. Ik heb enorm veel respect voor deze man en bij uitbreiding iedereen die iets van zichzelf gaf in die gruweltijden van de oorlog. Respect, dankbaarheid ook, voor al diegenen die niet terugkwamen...
Cool runnings,
Emmanuel
