Geef toe, op deze prent zie ik er nog rustig uit.
Maar vanbinnen borrelen toch al wat zenuwen voor de komende vakantie, samen met mijn Drie Biggetjes. We gaan naar bijna-jaarlijkse gewoonte naar de Provence, met het vouwwagentje. Het staat op de oprit wat uit te waaien en heb daarnet gemerkt dat ik het toch maar beter goed vast maak voor als er een stevige wind door Heusden waait. De dochters kunnen niet wachten om te vertrekken, dat hebben ze een beetje van hun mama vrees ik. Elke drie zinnen zit er bij haar wel een woord ivm de reis tussen! Sandra heeft natuurlijk het meeste werk voor de boeg, ik ben maar een simpel chauffeurke dat de boel naar de andere kant van Frankrijk gaat trekken. Op dat vlak ben ik ferm verwend hoor, mijn madam is een geboren organisatietalent. We zullen niks te weinig en niks teveel mee hebben, dat weet ik nu al.
Bon, ik zie dat de stortbui wat over is. Misschien ga ik nu beter eerst eens de tent vastzetten.

De mazzel!

Emmanuel

En waar begin ik? Toon aan de lijn gehad!

Vannamiddag een leuk telefoontje gekregen van een oude klasgenoot, Toontje. Toon heeft een blog en dat vond ik zo leutig dat ik het ook wel eens wil proberen.
Het was volgens mij meer dan een jaar geleden dat ik T.D. uit M. nog gehoord had, maar we zaten al direkt op de zelfde golflengte: giechelen, lachen en brullen, vooral Toon dan.
Raar eigenlijk dat die sympathie, van nu al meer dan 20 jaar geleden, gebleven is en dat je zomaar weer de draad kan oppakken.
Toon verandert nog maar eens van werk, ge moet het maar durven natuurlijk. Ik ben bijlange niet zo avontuurlijk ingesteld. Eigenlijk is hij wat hetzelfde type als mijn broer Vincent, maar mijn broer is knapper, ha ja want hij lijkt op mij. Mijn kleine broer is ook altijd bezig met vernieuwingen en uitdagingen. Mijn grootste uitdagingen zijn vooral mijn spullen terugvinden op mijn mesthoop/bureau.
Toon vertrekt op moto-trip naar Marokko, proficiat. Gaat hij daar wat op zijn overmaats vehikel cruisen en den echte uithangen. Afin, het weze hem gegund.
Wanneer hij terug is moeten we samen met de Jean-Paul eens een stukske gaan eten spraken we af. En daarna nog een paar stukskes drinken vrees ik, want dat hebben we alledrie nog niet afgeleerd ;-)
Ik kijk er al naar uit.
Mijn vrouw waarschijnlijk iets minder.

Voetje kriebie?

En straks komt mijn madam weer thuis van haar werk, zie.
Badje staat al klaar met twee handdoekskes bij, lavendelgeurke en enkele hoogstaande vrouwenbladen zoals daar zijn...afin geweetwel.
Na haar badje vlijt mijn eega zich graag neder in haar ruime hoeksalon, om binnen de kortste keren te beginnen knikkebollen van moeite. Maar gaan slapen? No way, man. "Ze is niet moe, ze hield gewoon even haar ogen dicht"
Wat we dan meestal doen is ons traditionele "voetje-kriebie", heerlijk mekaars voeten masseren of gewoon erover wrijven tot ge d'r een punthoofd van krijgt. Ongelooflijk hoe ge dan de spanning uit uw lijf voelt vloeien. Ik kan het echt iedereen van harte aanbevelen. Een ander resultaat daarvan is echter ook dat we allebei algauw liggen te snurken als verkouden rottweilers.
Hop, gauw naar ons koud bed en gewoon lekker verderdoen. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn, he? Ik ben alvast héél gelukkig met mijn madam en haar no-nonsens manier van zijn. Zij is gewoon de uitvindster van het voetje-kriebie!