Pain is temporary, pride is forever!

Gisterennamiddag vond in de Sportbasisschool van Heusden de jaarlijkse Sponsorloop t.v.v. Unicef plaats. Dit jaar ging de opbrengst naar Pakistan en de getroffen kindjes aldaar. Alle deelnemende leerlingen werden door familie, vrienden en kennissen gesponsord per gelopen ronde (da's dus de hele schoolwijk rond: Zandakkerlaan, Dorpslaan, Postlaan, Slootstraat).

Laetitia liep dit jaar slechts drie rondjes wegens kramp, niet goed voelen, erg moe, teveel zweten en alle andere stuff die je als pré-puber kan verzinnen om toch maar niets te moeten forceren. Maar kom, ze heeft toch een beetje moeite gedaan...

Tot onze eigen grote verbazing en die van onze portemonnee liep Florine een dikke ZES rondjes, wàt een prestatie van onze kleine meid! Dikke proficiat Flo'ke! Als beloning ga ik straks met haar een ijsje eten en babbelen we nog wat lekker bij. Ik ben van het principe "als het goed is, mag het ook gezegd worden".

Cool runnings,

Emmanuel

't Is toch niet waar? Hij heet Vincent Roger Gérard...

Morgen, 29 oktober, is het 42 jaar geleden dat mijn mooie droom van een rijk gevulde jeugd voorafgegaan door onbezorgde kinderjaren en gevolgd door een serene puberteit in één klap aan diggelen geslagen werd. 't Is alsof het gisteren was: "Emmanuelleke, ge zijt grote broer geworden!" Neeeeeeeee, waarom heeft niemand mij iets gevraagd?! Daar zat ik dan met mijn 1 jaar, 1 week en 1 dag. De mooiste van de familie, onweerstaanbaar voor alle vrouwenharten...

En als bonus ging hij nog eens Vincent heten ook, waarom niet gewoon Vivi of B'oerke? Mijn koppigheid zorgde er even later wel voor dat voornoemde namen vaker uitgesproken werden dan de officiële Vincent Roger Gérard :-)

Bon, van een bleiter en eersteklas-ziekenhuis-freak groeide Brô wel stilaan op tot een flink manspersoon, toegegeven nog altijd niet zoals ik maar de natuur werd uiteindelijk wat milder voor hem.

Ben natuurlijk wel blij dat ik het al zo lang uitzing met mijn broertje, twintig handjes op één buik!

Bij deze dus ook enorm gefeliciflapstaart aan de kleinen uit Drongen en nog mennie mor jeers!

Cool runnings,

Emmanuel

Zo d'ouden zongen...

We zagen de dochters denken "en dan willen ze dat wij serieus zijn?!" toen Sandra en ik de micro vastnamen om op weer-eens-een-souper een karaoke'ke te doen. Een exclusiviteit inderdaad want nog nooit in onze vijventwintigjarige geschiedenis toope tegare hebben Sandra en ik iets samen gezongen. Mijn echtgenote koos voor de "Banana boat song" van Harry Belafonte, een nummer dat de stembanden zwaar op de proef stelt: Dé o, dééééé o, dé dé dé oooo.... Gelukkig voor de rest van de enthousiaste vrienden en kennissen waren die stembanden al wat gesmeerd met wijn en bier of een mengeling daarvan. Het moet gezegd, moeder gaf van jetje!

Deze morgen beperken we ons tot Jijbuis kijken en stilletjes praten. De stembanden en het haar zien teveel af :-)

Cool runnings,

Emmanuel