Voorbije week zorgde één beeld van een verdronken kleuter
voor een ongeziene stortvloed aan emoties en een even ongeziene stroom aan
solidariteit vanuit vele Europese landen.
Wat ik mij daarbij afvroeg was: waarom nu wel en vroeger
niet? En dan ga ik hier niet de discussie beginnen over de al dan niet
doetreffendheid van sommige acties.
We zagen allemaal, gedurende jaren eigenlijk, arme
Somalische hummeltjes, kletsnatte en onderkoelde Pakistaanse sukkelaartjes,
doodgeschoten Palestijntjes, ontvoerde Nigeriaanse meisjes… Behalve af en toe
een vanuit de media gestuurde goedbedoelde actie lazen of zagen we erg weinig
animo in onze maatschappij. Er werd toen ook niet gefulmineerd op deze of gene
politieke partij. Wat maakte dus nu dat we met z’n allen wél meer geraakt zijn?
Mijn antwoord, waarschijnlijk niet hét antwoord: het zijn de
schoentjes.
De schoentjes van de arme Aylan en zijn Westers aandoende
kleren leggen in ons onderbewustzijn onmiddellijk een link met onze eigen
(kleine) kinderen. Het lijkt op een kindje van ons, we reageren dus eigenlijk
op een natuurlijke reflex. Daar is helemaal niets mis mee, ik lever ook geen
kritiek, laat dit duidelijk zijn. Het beeld zorgde ervoor dat de schock erg
dicht bij huis kwam.
Ik stel alleen maar vast dat indertijd vieze, bruine blote
voetjes, met lompen omzwachtelde voetjes, bebloede voetjes, geketende voetjes
minder effect hadden… Nogmaals, ik geef geen kritiek, ik stel alleen maar vast.
Ik heb boven dit stukje bewust geen foto van de verdronken
kleuter geplaatst, de grens tussen “mensen een geweten schoppen” en “macaber
voyeurisme” is flinterdun.
2 opmerkingen:
Misschien omdat die arme Somalische hummeltjes, kletsnatte en onderkoelde Pakistaanse sukkelaartjes, doodgeschoten Palestijntjes, ontvoerde Nigeriaanse meisjes… en de indertijd vieze, bruine blote voetjes, met lompen omzwachtelde voetjes, bebloede voetjes, geketende voetjes allemaal beelden waren op TV uit verre landen. Het was een beetje 'de-ver-van-mijn-bed-show....Er werd toen ook geld gestort waarvan heel veel in de zakken van de organisaties bleef steken...hoeveel kwam er echt terecht bij de noodlijdenden?
Nu gebeurd het op onze stoep, het komt heel dicht bij. Het gaat erom, denk ik, dat er nu 'eigenhandig-direct-vanuit-het-hart' humanitaire hulp geboden kan worden...Dit maakt het verschil.
De 'schoentjes' zijn hier de spreekwoordelijke druppel op de meer dan hete plaat...?
"nu 'eigenhandig-direct-vanuit-het-hart' humanitaire hulp geboden kan worden" ... Een pannenkoek of een bekertje soep zal inderdaad wel goed zijn voor de eigen gemoedsrust. Het is echter een feit dat onze reeds jaren in het rood draaiende maatschappij deze extra kosten zal moeten dragen. De vraag die zich dan stelt is: wil de 'eigenhandig-vanuit-het-hart-schenker' nog sneller en meer dan vandaag een beetje gevraagd wordt de verworven welvaart verminderen. Of niet?
Een reactie posten