Hé jij daar, ja jij.
Denk eens heel goed na...
Hoe lang is het geleden dat jij een handgeschreven brief verstuurde?
In deze tijden van internet, sms en skype zijn we met z'n allen allang verleerd hoe leuk het kan zijn om een brief te schrijven en vooral hoe leuk het kan zijn om een échte brief te ontvangen. Wat we vroeger vanzelfsprekend vonden is nu stilaan, ja, een zeldzaamheid. Wat zijn we eigenlijk uit het oog verloren dat we dit niet meer doen? Het mag nochtans nog altijd, het is leuk, beleefd, het is persoonlijk, het is... uniek.
Ik denk dat we gewoon de moeite noch energie willen of kunnen opbrengen om eventjes, tien minuutjes maar, enkel en alleen aan die ene persoon te denken en te tonen wat die bepaalde persoon voor ons waard is. Dat kan gaan van beleefd contact, over respect naar vriendschap of liefde.
De reden voor mijn schrijfseltje zien jullie op de foto hierboven, een (liefdes)brief die mijn oudste dochter Laetitia vandaag op de brievenbus deed voor de knul van haar leven, haar liefje, haar alles. Zijn familienaam heb ik omwille van privacy maar even met een toepasselijk hartje bedekt.
Terwijl ze anders zo'n dertig sms'en per dag naar elkaar sturen dacht ze vandaag aan het schrijven van een heuse brief, "want die kan hij dan bijhouden".
En gelijk heeft ze want de (liefdes)brieven die mijn lieve madam Sandra Gerritje Wajer en ik naar elkaar stuurden nu bijna dertig jaar geleden zijn ook grotendeels bewaard gebleven en liggen mooi te rusten in een plastic bakje op zolder.
Nogmaals, we zijn vergeten wat het schrijven van brieven kan teweegbrengen, het nadenken over een woord, een zinswending, een vraagteken of uitroepingsteken.
Als we dat nu allemaal eens opnieuw gingen proberen, zou toch leuk zijn. Nee?
Geef het een kans.
Cool runnings,
Emmanuel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten