Le pont qui fait "comme ça".

Vandaag pauze genomen aan de brug van mijn jeugd, de Meulestedebrug. Mijn grootoudertjes woonden in datzelfde Meul'stee en ik sleet er samen met dat vervelend aanhangsel van een klein broerke menige uren en broeken met knielappen. Ik was als baby al gebiologeerd door de brug en sprak alsmaar over de fameuze "pont qui fait comme ça" doelend op de opwaartse beweging wanneer ze (weer eens) openging. En ja, mijn papa is Fransman waardoor wij nogal makkelijk de taal van Molière met die van Romain De Coninck durfden door elkaar te halen.

Ach, Meul'stee waar is de tijd...

De tijd van voetballen achter het postkantoortje, nu een sociaal wijkrestaurant. Op de plaats waar mijn broer en ik onze trainingsvestjes legden als doelmarkering staat ondertussen een Kringloopwinkel. De zalige tijd dat we ons pépé gingen halen op zijn zondagse kiekskeskaarting in de Kring. We kregen er steevast een bierworstje en een cola, pépé dronk toen al iets anders ;-)

Toen was het écht nog "voor 't donker thuis" of af en toe ne keer aan "den parlofon" komen zeggen... tja, dat we weer weg waren! Zijn mijn grootoudertjes ooit ongerust geweest? Ik weet het niet. Hebben ze ons stiekem gecontroleerd? Vast wel.

Ik rij nog erg vaak door Meulestede en zie ook wel dat de industrie akelig dichtbij komt maar misschien was dat vroeger ook al zo en vond ik dat toen allemaal spannend: de grote zeeschepen, de kranen, de vrachtwagens, de "pont qui fait comme ça"...

Het lijkt nu allemaal zo druk en klein maar vroeger, bij onze mémé en pépé, was dat onze grote wereld vol spanning, verrassingen, plezier en in het geval van mijn broer regelmatig een malheurke waar de plaatselijke dokter goed aan verdiende.

Meulestede is niet meer hetzelfde.

Maar dat was het al niet meer sinds mijn mémé en pépé er niet meer zijn...

Cool runnings,

Emmanuel