Bang...

 

Vroeger hield ik je hand vast, was ik soms bang of twijfelde.

Je kneep dan meestal net ietsje harder alsof je wou zeggen “ ’t komt wel goed, wees maar gerust”

En vele dingen kwamen ook wel goed, niet alles, niet altijd maar wel erg vaak.

 

Later nam ik je hand vast en je voelde dat ik niet bang was, dat alles goed was, dat ik gerust was.

Ik probeerde het op mijn manier in ’t leven en dat lukte, niet alles, niet altijd maar wel erg vaak.

 

Nu neem ik je hand weer vast, ik ben weer bang en twijfel.

Je knijpt wel wat maar niet zo hard, je wil weer zeggen “ ’t komt wel goed, wees maar gerust”

Deze keer blijf ik bang papa.

 

Emmanuel.