Passie: vind je in een voetbalstadion hoofdzakelijk onder de supporters, niet onder de spelers. Supporters hebben veel over voor hun ploeg en denken daarom al gauw dat de spelers met hetzelfde mes tussen de tanden alles over hebben voor de ploeg. Tuurlijk lopen die helden zich te pletter en kussen ze bij een doelpunt of overwinning het embleem van hun werkgever. Werkgever tevreden, fans tevreden.
En daar komt dan de rede op de proppen:
Zodra de moderne gladiatoren de kleedkamer uit zijn en gewapend met Ipod's, gsm's en veel te grote zonnebrillen in hun door de kickende sponsors uitgeleende auto's stappen verandert het gezang en gejoel van hun fans in het gerinkel van de telefoon van de managers en de pers die weer veel te vroeg hun talent (en dus marktwaarde) de hemel inprijzen.
Clubbesturen, eender aan welke kant van een transfer ze staan, zijn dan weer de rede zelve. Al naargelang de richting waarin de tranfer gebeurt komt daar tromgeroffel dan wel schaapachtig zielig doen bij. Neen, passie vind je écht niet bij de hogere kringen in een voetbalclub. Money makes the world go round.
Ik ben wel degelijk een passioneel mens maar een nuchtere supporter van mijn club.
Cool runnings,
Emmanuel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten