De bezige bijtjes van opa Wajer.

Lang geleden, toen de kippen nog tanden hadden en politici kl*ten aan hun lijf, mocht ik voor het eerst met mijn liefje Sandra Gerritje Wajer op bezoek bij haar opa in Westbroek. De hele trip naar Nederland wat zenuwachtig in de auto gezeten en mij afgevraagd wat ik van die man kon verwachten.

Viel reuze mee, een toffe vent. Soms zwijgzaam wegens selectief doof, andere keren het bijna hoogste woord. Nu ik het zo bekijk, ik denk dat alle Wajers dat wel wat hebben.
Opa was in zijn vrije tijd een erkend en gewaardeerd imker. Het was mooi en intrigerend om hem zijn bijen te zien verzorgen, ik was op slag dol op die bruine zoemers. Hij vertelde graag over het ingewikkelde, natuurgevoelige en soms ondankbare werk van het bijenhouden, over het belang van bijen voor mens en dier en ook... hoeveel een potje honing kostte. Het bleef tenslotte een 'Ollander.

Zoals gezegd, ik bekijk de bijtjes sindsdien door een andere bril en kan wel genieten van hun vlucht of kijken hoe ze blijven hangen als waren het kleine helikoptertjes die je gadeslaan. Wanneer het mooi weer is en er een bijtje langs ons heen zoemt denken we steeds weer aan opa, we zeggen zelfs gedag tegen het beestje.
Het is jammer dat zoveel mensen het verschil niet kennen tussen bijen en wespen, waardoor vele stuifmeelleveranciertjes vroeger dan hun pre-pensioen het loodje leggen in het gaas van vliegenmeppers of onder een giftige wolk uit de spuitbus. Bijen zijn GEEN ongedierte en hebben een levensbelangrijke functie in de keten van fauna én flora. Net zoals men in het Frans spreekt over "l'effet papillon" waarbij men ervan uitgaat dat iets kleins de oorzaak is van iets groots, kan je misschien spreken over "het bijeneffect": zonder bijtjes veel minder bloemen en planten dus veel minder voedsel voor andere dieren dus veel minder voedsel voor de mens dus veel minder aperitieven en barbecuen met vrienden... Ik heb genoeg gezegd?

Cool runnings,

Emmanuel