Broederlijke babbels luchten altijd op.

Kleine broer en ik kunnen al ons hele leven lang goed met elkaar opschieten. Onze broederlijke babbels zitten daar zeker voor een stuk tussen.

Voor brô: rust wat uit en dan volle bak er weer tegenaan man.

x Ikke

Lokeren-Club Brugge 0-1

Sensatie alom in het land van de "pjeiretisjen in tomattesaus"! Deze kwieke youngster zorgde gisteren eigenhandig en vooral met de voeten voor de verdiende winst van onzen FCB op Daknam.

Insiders vrezen dat we zijn fluwelen baltoetsen niet lang meer gaan zien op de Belgische velden. Naar het schijnt zitten Lille, Barcelona en AC Milaan heel erg aan te dringen. En ik maar hopen hem ooit te kunnen voorstellen aan het glorierijke KFC Heusden, ploeg van mijn dorp en qua niveau stukken beter dan dat patattenploegske van Destelbergen; om over de ambiance voor, tijdens en na en na en na en na de wedstrijd dan nog niet te spreken!

Hoedanook, ik ben er nogal van overtuigd dat Axel Anciaux, remember that name, voor mij een plaatsje in de loge's zal reserveren. Misschien krijg ik wel nog een dekentje met de clubkleuren er bovenop? Een zitje en een dekentje, zijn peter is niet veeleisend.

En morgen gaat het zonnetje op om 7.35u. Dan zijn wij allang bezig, luie kl**t!

To schaats or not to schaats...

Laetitia heeft hoop en al nog maar drie keer op een schaatsbaan gestaan in heel haar leven, waarvan zelfs één keer met de pootjes dwars door de omheining, toch is ze er aardig snel mee weg. Haar voorkeur ging vorig week-end uit naar de betere sprintnummers. Geef toe dat de techniek echt wel goed is. De concentratie echter gaat niet mee tot en met de laatste seconden. Terwijl dié nu net heel belangrijk zijn...

Muis, ik ben toch fier op u hoor, ik zou met moeite kunnen blijven rechtstaan.

Blijf je lever eens de baas op een week-end met Deraes.

Ja, het leek aanvankelijk een schitterend idee om met Hugo, Sabine en de kleine Sophie op week-end te gaan naar Vielsalm. Tot we bij hen echter een verschrikkelijk geheim ontblootten...

Die drinken nog meer dan ons ;-) Hulde en the utmost respect voor dit stevige koppel.

Het was een leuk en ontspannend tripje naar de Belgische Ardennen. De kinderen hadden de tijd van hun leven op de indoor-schaatsbaan, in het subtropisch zwembad, tijdens de zeer goed aangeduide boswandeling, tijdens het koud-warm buffet in het stemmige restaurant van Sun-Parks. Hugo en mijn vrouw kwamen als vanouds weer zeer goed overeen, echt aandoenlijk om te zien. Spijtig dat Hugo zo vaak om de kap van mijn vrouw zit eigenlijk, misschien is dat zijn manier om te zeggen dat hij haar wel kan waarderen...;-)

Maar kunt ge d'r ook een goed gesprek mee hebben?

Kijk, dit is nu het type man waar mijn madam nogal "the hot's" van krijgt...

Ik kan dat ergens wel begrijpen, want zeg nu zelf: hij heeft een baard van twee dagen (=ikke), hij is zeer beginnend grijs (=ikke), heeft een versleten jeansbroek (=ikke), moet zijn hand voor zijn kruis houden om niet té veel aandacht te trekken (=ikke), zit tegen een muur die toch wel eens mag behangen worden (=ikke). Eén ding vraag ik mij echter af: kan je daar "een goed gesprek" mee voeren? Ik vrees voor mijn madam van niet.

En da's dus iets wat met mij wél lukt blijkbaar. Ontelbaar zijn de avonden dat mijn vrouwtje en ik in de hoeksalon zitten en zij als het ware gekluisterd hangt aan mijn lippen en mijn wijze woorden zuigt als was ze helemaal in de ban van mij. Hoe vaak zeg ik niet "bolleke kom, we moeten nu slapen" waarop zij steevast antwoordt met "o nee, vertel nog iets uit je rijkgevulde leven vol ervaring en interessante passage's"?

Da's nu het verschil tussen die strandjanet van op de cd-hoes en mij, zie. EAT THAT, Patrick Fiori!

Be afraid, be VERY afraid...

Op één of andere manier doet dit mij enorm aan mijn broer denken, vraag mij niet waarom...

Puur ongeloof en droefenis treft ons.

Consterna-tie alom en alweer toen ik deze ochtend de mededeling zag op mijn broer's MSN-nickname.

Hij had gisteren bezoek van, hou u vast, ne sos! En, hou nu iemand anders vast, hij gaat daar nog ferm bubbelkes mee drinken ook! Aaaaaaaaargh's en Whhooaoaooaoaargh's waren hier ten huize niet uit de lucht, dat ziet ge van hier. En dàt is dan het klein broerke dat ik vroeger in mijn bed liet slapen terwijl ik onder het bed kroop (broertje had zijn "saarzekes" op de grond gegooid), of dat van mij gerust alle wieltjes van mijn autootjes mocht bijten, of dat bij mémé en pépé steevast meer kjem kreeg dan mij. Ik heb daar nooit iets van gezegd, integendeel. Slechts één beschrijving dringt zich nu echter op: ondankbaar snertjong! Ja, ok, het is een neef van mijn schoonzus, maar dat is wat mij betreft de enige verzachtende omstandigheid. Volgend jaar een huwelijksbootje in het vooruitzicht en dus beetje pootje-geven aan 't vrouwke... Tjonge jonge. In wat voor een gezin gaat mijn petekind opgroeien vraag ik u, 't is maar waar het wiegje gestaan heeft, hé. En dan zijn zus, dat schaapke moet duidelijk uit een sterk soort hout gesneden zijn. Sjapoo damme zeggen.

Aan alle mensen die wél van goeie wil zijn, prettige zondag nog.

Emmanuel

Nieuwe look, Manu?

Deze voormiddag eens zitten rommelen aan de instellingen van de blog.
Net toen ik dacht "dit wordt niks" vond ik de juiste verhouding kleur en lay-out. Afin, dat vind ikzelf toch.
Geef toe: stijlvol, duidelijk, zacht voor de oogjes, aantrekkelijk, ..., helemaal Anciaux dus.

Den Helder is the max!

Als de echte meerwaarde-zoeker die ik ben en waarvoor vele vrienden mij terecht aanzien, lag ik gisteren lekker te zappen met de rechterhand, linkerhand rustig achter de broek-elastiek.

Mijn madam stond net op het punt daar weer een onverdraagzame en seksistische opmerking over te maken wanneer plots ons beider lodderige ogen vallen op een programma van de Nederlandse televisiezender BNN. Het programma heet "Nu we er toch zijn" en daarin gaat een presentator, ene Eddy Zoey, met zijn crew door verschillende dorpen en steden van ons noorderburenkikkerland om er te onderzoeken hoe gastvrij die mensen wel zijn.

De uitzending van gisteren ging over The city by the sea, The big wave of coolness, The walhalla of jutters en ander raar volk: Den Helder! Een gemeente in Noord-Holland waar ik een enorme boon voor heb, al is het maar omdat "die van ons" daar geboren is en ik dus wel verplicht ben om daar een boon voor te hebben. Graptje Pol.

Ge moet eens de tijd nemen om het stukje film te bekijken en dan bij uzelf te zeggen: "crazy dutch people, damn." Moest men dat hier bij ons proberen bellen ze al na het eerste huis te flikken. Dank u VB.

http://player.omroep.nl/?aflID=6441330

Klikjelinkje hierboven...

Hoe gek kan het worden?!

Er zijn geen zekerheden meer.


Vroeger waren grootouders rustige, zachtmoedige mensen die hun tijd vulden met uitkijken naar een bezoekje van de kleinkinderen. En als die kleinkinderen er dan waren vulden ze hun tijd met kijken naar diezelfde kleinkinderen. Dat wàs zo en dat hoorde zo. Punt.

Maar ik zeg u, het internet heeft heel die wereld op zijn kop gezet. Tegenwoordig zijn grootouders zodanig hip dat je ze zelfs geen grootouders meer mag/kan noemen; nee het zijn swingende senioren die mee zijn met hun tijd.

"Kunnen we eens langskomen, mémé?" "Tuurlijk manneke, we spreken eens af via den chat"
"Hé papa, leutig mailke gekregen van u" "Ja ventje,zo heb ik er nog veel, hoor"

Wat tot voor kort dan ook een oord van internet-rust was, bij mijn schoonouders, kon blijkbaar niet achterblijven...

OMA EN OPA HEBBEN INTERNET! (al draaien ze momenteel wel nog serieus in de soep)
Het zal nog wel even duren vooraleer we pakken mails en foto's mogen ontvangen. Oma zit nu al te zuchten dat "die bak eruit gaat" en opa merkt dat mechanica en computers niet helemaal het zelfde zijn...
Sandra, Miranda en Andre wachten met een bang hart af wat de glasvezel uit Oostakker voor spannends gaat brengen.

Opa en oma, onthou alvast één ding:

"The force will be with you. Always."

Lekker, ég lekker!

Dit week-end weer een heel lekker stoofpotje gegeten, dé specialiteit van mijn madam.

Het werd Pangasiusfilet met groentenratatouille, bio-tomaten, verse tijm,verse marjolein en krielaardappeltjes... Lekker, ég lekker.

Een filmpje van 18 seconden, ge gaat verschieten hoe rap ge kunt kwijlen!

Oud-inwoner van Sous-le-Bois wordt 65!

Hedenavond Msn's-gewijs een kort, doch aangenaam, onderhoud gehad met mijn vaderken lief.

Dat we er niet jonger op worden bewijst het feit dat Philippe Gabriël Roland Anciaux één dezer zowaar de magische kaap van 65 jaren zal bereiken. Eindelijk volwassen, pa!

Ah, op welk een schoon nageslacht kan deze man tevreden terugkijken...

Om te beginnen mijzelf, volgens intimi voorwaar de knapste van de nest. Pa was naar het schijnt zó kontent over het afgeleverde produkt(je) dat hij als levenstaak stelde er vier van te maken.

Ok, den tweede was al wat magerder en wat ziekskes af en toe maar is toch ook uitgegroeid tot "eenen fermen jonkman met respectabele beurze". En dan die treffende gelijkenis met zijn oudere broer die hem blijkbaar geen windeieren legt bij de vrouwkes. Brô is mijn beste maat.

Het derde kuiken werd een kleine -- (eerbied voor de zus gebiedt mij hier niet in details te treden) jaar geleden geboren, het was een echt klein vrouwtje. Ook zij kan niet verhullen een zus te zijn van die jongere broer die zo op zijn oudere broer lijkt. Brave zus, zeer brave zus.

Het kakkernestje van de vier werd nu al zo'n -- (datzelfde eerbied) jaar geleden geboren. Klein madammeke, ferm karakter. Ik hoop dat daar nooit een vent blijft aan plakken die haar, pakt weg, een dochterken maakt. Ocharme die mens.

Kijk papa, dàt zijn dingen die ge alleen kunt vertellen als ge al van ne zekere leeftijd zijt, een mooie leeftijd weliswaar. In het leven is het altijd 't één na 't ander en van 't één komt ook 't ander maar ge moet u geen zorgen maken of zenuwachtig zijn, we zijn allemaal op ons pootjes terechtgekomen en da's goed, hé?

Mijn ouwke, ik zie u graag!

Lange tijd geen zee, blijkbaar...

Zonet even gesmurfd door "mijn favorieten" en daarmee bedoel ik niet dat ik de zaakjes "daar beneden" eens goed gelegd heb, wel dat ik plots tot de schokkende vaststelling kwam dat mijn blog maar een mager beestje is. Dit dan weer wél in tegenstelling tot het zaakje "daar beneden".

Afin.

Gisteren in Wilrijk, of all places, naar de verjaardagsfuif van een collega geweest. Hij gaf daar een setje ten beste met zijn eigen rockband COLDFUSION. Man, man, man, de moeite en de diesel meer dan waard. We zaten daar met iedereen van de firma aan een lange tafel te genieten van het live gebulder van Ozzie en zijn groep. Ambiance, ambiance. Al kan het feit dat ons tafelke nogal Duvel-minded is daar ook wel voor iets tussen zitten. In het naar huis rijden heb ik gemerkt dat de tramsporen in de provincie Antwerpen blijkbaar op een andere plaats liggen dan bij ons (ik ga het nog een laatste keer toegeven, bolleke).

Deze ochtend wonderwel zo fris als een veertigjarig hoentje opgestaan, naar beneden gegaan om aldaar verwelkomd te worden door het lieve gezicht van mijn madam en mijn oudste dochter...

Happiness can be so simple.

De jongste dochter is zoals haar vader in een vorig leven, bedje is veeeeeeel te lekker na een lange nacht!

Cool runnings iedereen.

Emmanuel