De Chinese "Trein der Traagheid"

Boeddha was gisteren duidelijk in een minder frisse dag. Bewijze daarvan het ellendig lange wachten bij de lokale Chinese rijsttafel "D" leverancier. Jeezes, wat ging dàt erg hard niet vooruit zeg. De dochters, anders wel steeds beleefd en rustig op restaurant, werden er een beetje krikkel van... Af toe kwam meneel de kok-uitbatel eens vriendelijk à la Laughing Monk's aan de toog staan en zag dat het goed was, zeker? Ik had zin om hem een potje sambal in zijn gele "..." te steken in de hoop dat er toch nog iets Olympisch ging gebeuren. Mijn madam weerhield mij daar wijselijk van.

Toen de kip, het rund, het varken, de kat en de twee honden eindelijk geserveerd werden waren de serveerborden niet eens warm. Smekende ogen richting mijn madam: "mag ik dan nù wel...?"

Haar geroemde rust en kalmte hielden mij nogmaals tegen. Ok, voor de meisjes was dat mazzel, niet hoeven te blazen en wat vroeger naar huis kunnen. Ik echter heb een gloedhekel aan lauw eten. Aan het eind van ons etentje ging moedel mij daar nog zo'n gebakken ijscrèmebal door de strot duwen, no way Yang. Voor mij een koffie en voor mijn vrouw een jasmijnthee. Antwoordt dat mens: "geen chinese thee?" Jawel, jasmijnthee mevrouw (hoe Sandra zo kalm blijft, Joost mag het weten). "Geen chinese thee?" Ik wou roepen: "nee mens, jasmijnthee, iets lokaals hé, iedereen weet dat Destelbergen gekend voor zijn jasmijnplantages!"

Rechttegenover mij weer dat licht glimlachend gezichtje, zen. Laat ons zeggen dat de mevrouw uiteindelijk wel een jasmijnthee heeft gebracht.

Mijn hartslag en ademhaling zaten niet echt op gezond tempo.

Betalen en naar buiten (toch zo'n 3,5 uur op restaurant gezeten voor een rijsttafelke).

Terwijl ik voorbij de toog naar de uitgang wandelde mompelde ik nog naar de uitbatel "gij zijt aan wat ontsnapt, man".

Cool runnings,

Emmanuel