Vorige week reed ik na jaren nog eens door de Evergemse wijk "'t Zandeken", of wat daarvan overblijft want het Kluizendok barst er uit zijn voegen. Enkele tientallen onteigende en half afgebroken huizen die het ideale decor zouden vormen voor een triestige film. Je wordt onmiddellijk geconfronteerd met je geweten vind ik.
Al die huizen waar zovele gezinnen leefden, kleine kinderen speelden, liefjes elkaar achter één of andere boom de eeuwige liefde beloofden, studenten zich kapot studeerden, vaders hun kinderen leerden fietsen, moeders een bbq organiseerden, ... Ik kan het mij allemaal zo voorstellen ondanks dat ik er nooit woonde. Het verleden van zoveel mensen (en dus ook een stuk dat van ons) wordt er weggevaagd voor onze toekomst. We weten allemaal dat we de vooruitgang niet kunnen en moeten tegenhouden. Toch geeft een "ritje" door 't Zandeken je een onbehaaglijk gevoel. De enorme windturbines die razen boven een volledig overwoekerd moestuintje, een compleet verwaarloosd terras bedekt met afval van het werfverkeer dat er dagelijks tonnen opgevoerde aarde aanlevert, ...
Er moet toch enorm veel verdwijnen om iets anders te laten verschijnen, nee?
Emmanuel
1 opmerking:
tja, ne mens ge zijt van de kaart als ge dat ziet, 't Zandeken ook, maar dan definitief!
Een reactie posten