Onze jongste (ik mag niet "kleinste" zeggen) dochter kwam vorige week met een huiswerk af, een stamboom maken. Fotootjes zoeken en kleven van haar familie en voorouders.
Wie mij een beetje kent weet dat ik een zwak heb voor mijn familiegeschiedenis en een stamboom maken ondertussen bijna een passie geworden is.
Vanzelfsprekend heb ik haar graag geholpen met het zoeken naar de foto's, nonkel Vic hielp haar bij de verkleining.
Zou dochterlief later hetzelfde kunnen voelen als ik bij het bekijken van oude beelden, aktes, brieven, trouwboekjes? Voor mezelf weet ik dat ik heel erg hou van iedereen die deel uitmaakt van mijn verleden, van mijn grootouders tot veel vroeger, zonder daarbij mijn stiefpa zaliger te vergeten. Iemand uit de Heemkundige kring "Dronghine" zei me ooit: je verleden maakte wat je bent, jijzelf maakt je toekomst.
Mooie samenvatting van wat we maar zijn en waarvoor we hier zijn.
Cool runnings,
Emmanuel
edit: hedenavond (13 september om 22.19u) kwam ons ter ore dat mijn broer, de snoodaard, onterecht de credits zou gekregen hebben voor het "verkleinwerk" van de fotos. Bij deze wil ik dit even rectangulaficeren en mijn schoonzus Cindy bedanken. Toes!
1 opmerking:
Awel, het is proper.
Ik zet speciaal mijn wekker om aan die foto's te werken.Gans mijn zondagmorgen was ik daar aan bezig, dat ik zelfs niet ontbeten heb... ;o))
Uw liefste schoonzus
Een reactie posten