We schrijven Brasserie De Pinte, zo'n twintig jaar geleden. Ik was toen al de flamboyante jongeman die iedereen in mij ziet, met het verschil dat ik toen achter de toog werkte ipv ervoor. Samen met de collega's Filip, Robby, Stefan, Patricia, Terry en Sonja had ik er de tijd van mijn leven. We werkten als gekken maar hadden lol dat het niet beleefd meer was. New Beat was toen de rage, den Bocca was de referentieplek voor het jonge volkje dat uitging tot stukken in de, heu, middag. Algauw bouwden de collega's (vooral Stefan) en ik onze werkplaats om tot minidiscotheek. Van negen uur 's morgens tot acht uur 's avonds draaiden we rustige sfeermuziek voor Jan en alleman, voor Rita met de pitta, voor Marc van 't park, afin voor Iedereen zonder houten been. Maar dan. Dan ging het dak eraf: New Beat à volonté. We hadden elk ons eigen deuntje, dat zelfs de habitués na een tijdje herkenden. "Cocaine" van The Maxx was mijn airke ;-) Er waren avonden dat we al het volk van zijn stoel of uit de zetels kregen en dat iedereen stond te dansen (?) dat 't Pompierke er jaloers van werd. Ok mijn madam, toen nog mijn lief, vond er geen bal aan (nu nog niet trouwens) maar wtf newaar. Ach, New Beat is ondertussen redelijk foute muziek geworden maar het brengt toch fameus veel leuke herinneringen naar boven...
Cool aciiiiiiiiiiid runnings,
Emmanuel
1 opmerking:
Manmanman, da waren tijden...
The sound of 'V'
Een reactie posten