't Is niet onze fout meneer!

Ik ben moe.

Misschien kan dat liggen aan het feit dat ik twee weken op minder-actief heb moeten staan door mijn rugprobleem. Werken en nadien zo gauw mogelijk platliggen, zo bouwt een mens geen conditie op natuurlijk.

We kunnen het echter ook op iets anders steken, een indien mogelijk nóg begrijpelijkere reden: onze vrienden. Een stelletje ongeregeld dat elke gelegenheid te baat neemt om ons mee in het verderf van drank en bachanalen te sleuren. Ja meneer, ik zeg het u, 't is niet onze fout. We gingen gewoon onze oudste dochter ophalen van een overigens zeer geslaagde "zwem-reünie" met de leraar van vorig jaar, de in Heusden en Gent wereldberoemde meester Stijn. Het begon al in de kantine van het zwembad, een Duvel'ke. De drank ging vlotjes rond. Algauw stonden reserveglazen op hun eigenaars te wachten ;-)
Op het tv-scherm kondigde men de wedstrijd Charleroi-Club Brugge aan, kleine Peter en ik werden al wat zenuwachtig "we gaan hem hier niet kunnen volgen, tedju. Staks willen ons madammen weg" Tijd om plan 23/12 boven te halen: iedereen mee naar huis vragen. Terwijl deze en gene voor bakken bier en ander goed spul zorgden bestelden de vrouwen bij de plaatselijke afhaalchinees.
Kijken naar de match met een pint en chips in de aanslag , de kinderen (zes stuks) boven spelend en de madammen die voor eten zorgen; wat wil de moderne man nog meer nietwaar? Het werd een lange, gezellige avond. Bepaalde personen aan tafel voelden na een tijdje de natuur en hormonen in actie schieten en besloten met een flauw excuus "ik moet morgen erg vroeg op" huiswaarts te trekken. Een vette knipoog en drie kussen van iedereen...
Het leven is één treurspel, ik weet het, we treuren er dan ook niet naast met zo'n vrienden ;-)!!

Cool runnings,
Emmanuel