Als je niet de enige bent die verliefd is op kaas.

Zoals de meesten onder jullie ondertussen wel weten is mijn lieftallige eega Sandra Gerritje Wajer volop bezig haar Kaasmeester-droom vorm te geven, de boeken en documentatie zijn ondertussen niet meer te tellen en elke dag stipt ze wel iets anders aan dat nog moet opgezocht of bekeken worden. 

Ze ziet kazen en kleuren van kazen in de hele wereld rond haar: van de groeven in een houten tafelblad tot bloemen in een bos, de kleur van een behang, de as van een barbecue, de geur in een kamer,... Echt maf.

Deze vakantie zijn we weer in het mooie Gelderland en zoals al tientallen jaren ook weer op de Veluwe.

Enkele dagen geleden mochten we, ja "we", een dagje meelopen met kaasmaakster Anne van Remeker kaas. Het werd een mooie interessante ervaring, hard werken en veel input. Kaasmaakster Anne was zo gepassioneerd en enthousiast dat ik wel kon begrijpen waarom mijn Wajerke kaas een magisch product vindt. Je staat echt verteld hoe goed de natuur iets doet, het is bijna een wonder zelfs. Zoals gezegd is het keihard werken en ons respect voor Anne is groot want ze doet dit normaal gezien helemaal alleen. Je moet echt constant doordoen, de tijd nauwlettend in de gaten houden, ondertussen voorbereidingen treffen voor de opkuis en super-hygiënisch werken.

Remeker is een biologische kaasmakerij met een veestapel bestaande uit Jersey-koeien, dit ras geeft een vettere melk die dus ideaal is voor kaas maar kan soms pittig uit de hoek komen. De dieren zijn ook niet onthoornd, wat ze naar mijn smaak mooier maakt maar blijkbaar ook resistenter. Hoorns helpen ook voor de afkoeling bij warm weer, dus: het onthoornen kan ik best begrijpen uit veiligheidsoogpunt maar misschien moeten sommigen toch eens beginnen nadenken over de andere voordelen.

Op het einde van onze werkdag hebben we 29 stuks Remeker kaas helpen maken en netjes in de rekken gelegd in een heerlijk ruikende rijpingskamer, daarna volgde natuurlijk een diepgaande reiniging van al het materiaal en dat is wel wat. Moe maar zeer voldaan bestelden we nog enkele stukken kaas voor thuis en vertrokken met een brede glimlach terug richting Putten. Mijn Wajerke had er weer een leerrijke dag opzitten, op weg naar deel I van haar droom: Kaasmeester worden.

Cool runnings,

Emmanuel

It's a wrap, hoofdstuk afgesloten.

Het zit erop, 22 jaar Rogers Corporations voorbijgevlogen, de Belgische vestiging sluit. We kunnen daar een boom of heel bos over opzetten maar dat zou slechts negatieve energie zijn, dus...

22 jaar waarin mijn lieve eega het beste van zichzelf gegeven heeft en ook vaak het beste uit haar collega's gehaald heeft blijkens de vele mooie afscheidsberichtjes.

Onze jongste dochter heeft haar mama eigenlijk nooit anders gekend dan met grijs t-shirt, grijze werkbroek en veiligheidsbril. De laatste jaren de fiets van mama aan de lader gehangen want voor de "late shift" ging ze bij mooi weer graag met de fiets naar Evergem. Ik reed haar dan vaak tegemoet na 22u en we dronken saampjes een glaasje in een lokale horecazaak op de terugweg. Vorige vrijdag deed ik dat voor de laatste keer en dit keer zaten op het terras goeie vrienden van ons, haar metekind, onze oudste dochter met vriend en twee leuke knullen waarvan eentje onze "aangenomen zoon" is, ik bedank iedereen voor de mooie avond.

Ons gezin heeft jaren op ploegenregelmaat geleefd maar alles werd telkens zo goed georganiseerd door mijn Wajerke dat de dochters en ik daar eigenlijk geen probleem mee konden hebben, zoals ik al zei alles was enorm goed en liefdevol gemanaged. Het enige wat ik moest doen was goed luisteren tijdens de briefing 's avonds laat of 's morgens of de nota lezen die bij thuiskomst steevast op de hoek van de tafel lag. Mijn hobby's maar ook die van de dochters hebben nergens onder geleden, hectiek was ons onbekend.

Vanmorgen is "moederke" zoals ze genoemd werd nog eens naar het werk gereden met verse lasagne en scampi en toen weerklonk iets na 14u het allerlaatste telefoontje vanop de parking "dat ze naar huis komt".

Omdat ze geen persoon is die makkelijk stil blijft zitten is de lade met toekomstplannen natuurlijk allang opengetrokken, meer daarover lezen jullie later wel. Nu eerst even bekomen van wat emotionele dagen en uitrusten, ik schat dat ze dat maximum 48u uithoudt.

Daarna begint ze aan een heel nieuw hoofdstuk in haar leven, even enthousiast en gedreven en in de wetenschap dat het gezin weer 100% achter haar gaat staan en vooral: dat ze dat weer goed gaat doen.

Mijn Wajerke, als ze geen plannen maakt is ze ziek maar zo heb ik haar graag.

Cool runnings,

Emmanuel

Laatste fietstocht naar huis maar aan de horizon liggen al nieuwe plannen.

 

Charles Louis Paquier, gesneuveld in Maastricht in 1795

Mijn Franse voorvader in de zevende generatie, Charles Louis Paquier was van beroep eigenlijk kleermaker. Zijn vader was "fripier" daarover schreef ik reeds eerder.

Hij werd te Maubeuge geboren op 24 januari 1726, kreeg nadat ze naar Lez-Fontaine verhuisden met echtgenote Marie Philippe Ansiaux twee kinderen: een dochter Orélie (°1777) en een zoon Jean-Baptiste (°1794).

Zoals met wel meer voorvaders in onze familie gebeurde werd ook hij opgeroepen om het (Revolutionaire) leger bij te staan in buitenlandse gevechten, in zijn geval moet dat vermoedelijk vanaf midden 1793 geweest zijn en meer bepaald in de oorlog om de Zuiderlijke Nederlanden en de Nederlandse Republiek, beter gekend als "de Republiek".

Onder leiding van generaal Jean-Bapstiste Kléber trekt hij met de artillerie naar Fleurus om er na een wrede veldslag en een verlies van ongeveer 5000 manschappen door te trekken naar Maastricht. De Fransen slagen erin om na een kort maar goed georganiseerd beleg de stad in te nemen. Charles Louis is ondertussen echter gewond geraakt en belandt er in het Hôpital de la Concorde aan de Grote Looiersstraat. Daar overlijdt hij uiteindelijk aan zijn verwondingen op 14 januari 1795.

Dochter Orélie huwt twee jaar later zonder vader, zoontje Jean-Baptiste heeft zijn vader nooit gekend want hij werd geboren op 11 januari 1794... Moeder Marie Philippe is nooit hertrouwd.

Cool runnings,

Emmanuel

Dan wil je een boek...

Ik mag graag oude boeken kopen bij de Gentse vestiging van De Slegte. 

Niet alleen omwille van de rustige maar gepassioneerde uitleg die je er krijgt van de medewerkers, de fenomenaal stijlvolle snor van de man aan de kassa, de geur van oude boeken maar vooral omdat ze er steevast iets hebben dat ik wil. Ik hou me steeds voor slechts één boek te kopen, lukt niet altijd maar vaak wel en voor de prijs moet je het niet laten natuurlijk.

Maar zoals ik schreef, ze hebben er steevast iets dat ik wil.

Laat ik nu gisteren ook weer binnengestapt zijn op zoek naar het boek van Marcus Aurelius "Persoonlijke notities", de winkelcomputer gaf aan dat er één exemplaar binnen was. Ik als de wiedeweerga richting het rek Filosofie, boek niet te vinden... Nog eens naar de cataloguscomputer en ja hoor, daar stond echt wel het enige exemplaar van het werk op. Hulp gevraagd aan de vriendelijke man van het 4e verdiep, samen naar het rek met net geprijsde boeken want, zo zei de man: "als het nog op de computer staat is het zeker nog niet langs de kassa naar buiten gegaan". Heel even dacht ik "wie steelt nu boeken bij De Slegte?", dat zou erg zijn toch. 

Wat ik plots nog veel erger vond was dat dus meer dan waarschijnlijk iemand in de winkel rondliep met het enige exemplaar dat ik wou?! Ik liep iedereen voorbij met een blik van jij-toch-niet-hé, vroeg aan de kassa nog eens of iemand zich eventueel bedacht had en Aurelius had laten liggen, niet dus.

Ik stapte ontgoocheld buiten, beseffende dat minuten na mij het boek zou buitenkomen dat ik wou!

Omdat ik niet gauw panikeer zoek ik rustig verder en bestel het eventueel online, maar online bestellen is niet vasthouden, is niet winnen, is niet echt willen.

Coole runnings,

Emmnuel